tag:blogger.com,1999:blog-40508199047655976722024-03-17T09:21:04.641+02:00Εκ του Κάλλους«Ο ωραίος κάλλει, παρά πάντες βροτούς, / ως ανείδεος νεκρός καταφαίνεται, / ο την φύσιν ωραΐσας του παντός»· ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ ΘΡΗΝΟΣ - «Ω µυστική µεγάλη Πρωτοεικόνα, / […] ως πότε θα σε βλέπω σταυρωµένη / στο σταυρό της ιερής Θηλύτητάς Σου, / στο µεγάλο σταυρό της οµορφιάς Σου…»· ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ - «Φοβηθείτε / αν θέλετε να σας ξυπνήσει το ένστικτο / του Ωραίου»· ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣΕνδότοποςhttp://www.blogger.com/profile/03144067400043026063noreply@blogger.comBlogger194125tag:blogger.com,1999:blog-4050819904765597672.post-30426882592564803992024-03-17T07:15:00.000+02:002024-03-17T09:20:28.844+02:00Εκάθισεν Αδάμ...<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/-IVdWq6m_F8" width="320" youtube-src-id="-IVdWq6m_F8"></iframe></div><div><br /></div><span style="font-family: Vollkorn; font-size: large;">ΠΗΓΗ: <a href="https://www.youtube.com/watch?v=-IVdWq6m_F8"> Πατριαρχικά Ακούσματα</a></span><br />Ενδότοποςhttp://www.blogger.com/profile/03144067400043026063noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4050819904765597672.post-24753888578337985842024-03-03T18:21:00.006+02:002024-03-03T18:29:17.328+02:00Θεός αγάπης, φιλανθρωπίας και συγχώρησης<div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Ubuntu; font-size: large;">Του ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ Ι. ΚΑΛΑΜΑΤΑ</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Ubuntu; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Ubuntu; font-size: large;">Στην παραβολή του σπλαχνικού πατέρα ή του άσωτου υιού όπως έχουμε συνηθίσει να τη ονομάζουμε, ο Θεός είναι Θεός αγάπης, φιλανθρωπίας και συγχώρησης. </span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Ubuntu; font-size: large;">Ο σπλαχνικός πατέρας γεμάτος συγχώρηση και αγάπη δέχεται στην αγκαλιά του τον άσωτο υιό. Ο υιός ξαναγυρνά πίσω στο σπίτι του, στη μικρή του «πατρίδα». Η ανταπόκριση του πατέρα που, ακόμα τον αγαπά, είναι η συγχώρηση. </span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Ubuntu; font-size: large;">Ας θυμηθούμε εδώ τους ήρωες του Ντοστογιέφσκι, τον Ρασκόλνικοφ (στο <i>Έγκλημα και Τιμωρία</i>) και τον πρίγκιπα Μίσκιν (στον <i>Ηλίθιο</i>), που η ίδια η ζωή τους φανερώνει την αλήθεια της αγάπης. </span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Ubuntu;">Κάθε άρνηση της αγάπης και της συγχώρησης κρατάει σκληρή την ψυχή του ανθρώπου. Η παραβολή του σπλαχνικού πατέρα, λένε πως έχει χαρακτηριστεί ως το <i>«Ευαγγέλιο του Ευαγγελίου»</i>. Ακέραιο, εδώ, το μήνυμα της χριστιανικής πίστης: ο Θεός, ως πατέρας όλων των ανθρώπων δέχεται κάθε αμαρτωλό πίσω στην αγκαλιά του. Αμαρτία και συγχώρηση, σήμερα, </span><span style="font-family: Ubuntu;">σε έναν κόσμο άνευρο και ανέραστο, </span><span style="font-family: Ubuntu;">όπου ουκ ολίγα κατεστημένα εκκλησιαστικά, πολιτικά, κοινωνικά συντρίβουν τον ανθρώπο, είναι δρόμοι παράλληλοι. Η μια δεν μπορεί να υπάρξει δίχως την άλλη. Γι’ αυτό πιασμένες χέρι – χέρι σέρνουν χορό παράλογο και ερωτικό. </span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Ubuntu; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEg9b6DAsYieyAijwpkkhPNaNIWpHUtZpEW5Qnfc-VtUtoHU2kIE4F4bTIASxnvwpVdsSAoDauysR3htMtvxoyccEBDZaXgyDhbb4zjuCcp8EYMx74Dipdv4gzR085c8zrb8ZnWOq1gOdxEJPwcjgCKZZXd1IZMJ21ISxQBvV9MA4qJhg5RS_epLQf_Z2Gwr"><span style="font-family: Ubuntu; font-size: large;"><img src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEg9b6DAsYieyAijwpkkhPNaNIWpHUtZpEW5Qnfc-VtUtoHU2kIE4F4bTIASxnvwpVdsSAoDauysR3htMtvxoyccEBDZaXgyDhbb4zjuCcp8EYMx74Dipdv4gzR085c8zrb8ZnWOq1gOdxEJPwcjgCKZZXd1IZMJ21ISxQBvV9MA4qJhg5RS_epLQf_Z2Gwr" /></span></a></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Ubuntu; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Ubuntu; font-size: large;">Ρέμπραντ, <i>«Η επιστροφή του χαμένου γιού»</i>. ΠΗΓΗ: Γιώργος Τσανανάς - Απόστολος Μπάρλος. (2009). <i>Θρησκευτικά Β΄ Γυμνασίου: Καινή Διαθήκη. Ο Ιησούς Χριστός και το έργο το</i>υ. Αθήνα: ΟΕΔΒ, σ. 63.</span></div>Ενδότοποςhttp://www.blogger.com/profile/03144067400043026063noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4050819904765597672.post-50122625255365683092024-03-02T20:56:00.008+02:002024-03-02T20:58:57.100+02:0002 Μαρτίου: Μνημονεύουμε Άγιο Νικόλαο Πλανά (Νάξος 1851 - Αθήνα 1932)<div style="text-align: justify;"><span style="font-family: IBM Plex Sans; font-size: large;">«[...] Μεταξύ των υπαρχόντων ιερέων υπάρχουσιν ακόμη πολλοί ενάρετοι και αγαθοί, εις τας πόλεις και εις τα χωρία. Είναι τύποι λαϊκοί, ωφέλιμοι, σεβάσμιοι. Ας μην εκφωνώσι λόγους. Ηξεύρουσιν αυτοί άλλον τρόπον πως να διδάσκωσι το ποίμνιον.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: IBM Plex Sans; font-size: large;">Γνωρίζω ένα ιερέα εις τας Αθήνας. Είναι ο ταπεινότερος των ιερέων και ο απλοϊκότερος των ανθρώπων. Διά πάσαν ιεροπραξίαν αν του δώσης μίαν δραχμήν ή πενήντα λεπτά ή μίαν δεκάραν, τα παίρνει. Αν δεν του δώσης τίποτε, δεν ζητεί. Διά τρεις δραχμάς εκτελεί ολόκληρον παννύχιον ακολουθίαν. Απόδειπνον, Εσπερινόν, Όρθρον, Ώρας, Λειτουργίαν. Το όλον διαρκεί εννέα ώρας. Αν του δώσης μόνον δύο δραχμάς, δεν παραπονείται.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: IBM Plex Sans; font-size: large;">Κάθε ψυχοχάρτι, φέρον τα μνημονευτέα ονόματα των τεθνεώτων, αφού άπαξ του δώσης, το κρατεί διά πάντοτε. Επί δύο, τρία, τέσσαρα, πέντε έτη εξακολουθεί να μνημονεύη τα ονόματα, δι’ είκοσι λεπτά τα οποία του έδωκες εισάπαξ. Εις κάθε προσκομιδήν μνημονεύει δύο ή τρεις χιλιάδας ονόματα. Δεν βαρύνεται ποτέ. Η προσκομιδή παρ’ αυτώ διαρκεί δύο ώρας. Η Λειτουργία άλλας δύο. Εις την απόλυσιν της Λειτουργίας, όσα κομμάτια έχει εντός του ιερού, από πρόσφορα η αρτοκλασίαν, τα μοιράζει όλα εις όσους τύχουν. Δεν κρατεί σχεδόν τίποτε.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: IBM Plex Sans; font-size: large;">Μίαν φοράν έτυχε να χρεωστή μικρόν χρηματικόν ποσόν, και ήθελε να το πληρώση, είχε δέκα ή δεκαπέντε δραχμάς, όλα εις χαλκόν, επί δύο ώρας εμετρούσεν, εμετρούσε και δεν ημπορούσε να τα εύρη πόσα ήσαν. Τέλος, εις άλλος χριστιανός έλαβε τον κόπον και του τα εμέτρησεν.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: IBM Plex Sans; font-size: large;">Είναι ολίγον τι βραδύγλωσσος, και περισσότερον αγράμματος. Εις τας ευχάς, τας περισσοτέρας λέξεις τας λέγει ορθάς, εις το Ευαγγέλιον τας περισσοτέρας εσφαλμένας. Θα ειπήτε, διατί η αντίθεσις αυτή; Αλλά τας ευχάς τας ιδίας απαγγέλλει καθ’ εκάστην, ενώ την δείνα περικοπήν του Ευαγγελίου θα την αναγνώση άπαξ ή δις ή, το πολύ, τρις του έτους, εξαιρέσει ωρισμένων περικοπών συχνά αλλ’ ατάκτως επανερχομένων, ως εις τους Αγιασμούς και τας Παρακλήσεις.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: IBM Plex Sans; font-size: large;">Τα λάθη, όσα κάμνει εις την ανάγνωσιν, είναι πολλάκις κωμικά. Και όμως εξ όλων των ακροατών του, εξ όλου του εκκλησιάσματος, κανείς μας δεν γελά. Διατί; Τον εσυνηθίσαμεν, και μας αρέσει. Είναι αξιαγάπητος. Είναι απλοϊκός και ενάρετος. Είναι άξιος του πρώτου των Μακαρισμών του Σωτήρος».</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: IBM Plex Sans; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: IBM Plex Sans; font-size: large;">ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ. (1998). «Ιερείς των πόλεων και ιερείς των χωρίων», στο: <i>Άπαντα</i>, τ. 5ος. Κριτική Έκδοση Ν. Δ. Τριανταφυλλόπουλος. Αθήνα: Δόμος, σσ. 195-196.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: IBM Plex Sans; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjXh14hnM48gztfipu6nJBZDTvfOn1C3BtdM19bLvkat67n9P0SvI6rqZDDHGbSWQ5ldcs2wWUhm-_u4FivbUoL7A8qWvP2OOV6Bxu9R1mRHhDAqUnNGrzsQRGOjC0S1sY2jpu65lFvMtjM8M09znRM9C81tHe69j98mPqfgXODwlfOOnOnsbgvG94l8zii"><span style="font-family: IBM Plex Sans; font-size: large;"><img src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjXh14hnM48gztfipu6nJBZDTvfOn1C3BtdM19bLvkat67n9P0SvI6rqZDDHGbSWQ5ldcs2wWUhm-_u4FivbUoL7A8qWvP2OOV6Bxu9R1mRHhDAqUnNGrzsQRGOjC0S1sY2jpu65lFvMtjM8M09znRM9C81tHe69j98mPqfgXODwlfOOnOnsbgvG94l8zii=w640-h497" /></span></a></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: IBM Plex Sans; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: IBM Plex Sans; font-size: large;">Παράσταση που δείχνει τον Άγιο Νικόλαο Πλανά λειτουργούντα και τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη στο Ψαλτήρι. Έργο Αγιορείτη Μοναχού.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: IBM Plex Sans; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: IBM Plex Sans; font-size: large;">ΠΗΓΗ: ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΑΓΓΕΛΙΔΗΣ. «Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης. Ο ψάλτης της Ορθοδοξίας και τα υμνογραφήματά του», στο: <i>Πεμπτουσία</i>, τχ. 6 (Αύγουστος – Νοέμβριος 2001).</span></div>Ενδότοποςhttp://www.blogger.com/profile/03144067400043026063noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4050819904765597672.post-61888567981726998172024-03-01T16:37:00.001+02:002024-03-02T20:50:32.659+02:00Καλό Μήνα!<div style="text-align: justify;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEh2RLjom1l0BG9kBleZbRnGVFXOF-BB5agF3r7Y5mO8pMPKd2nMzYq0y5f0wAZtusQS3UmwWdEqkEJ3ya3GcIrX4BKHdFOQcKCTQJzyGbeQnEVHNWRbYLsgZcpaQkEsXzli8VEkGkusrFahzyScbO0vhqbHE-wplXhmwxhAwvjL4cripxoi1PiJDkhd7gue"><span style="font-family: Vollkorn; font-size: large;"><img height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEh2RLjom1l0BG9kBleZbRnGVFXOF-BB5agF3r7Y5mO8pMPKd2nMzYq0y5f0wAZtusQS3UmwWdEqkEJ3ya3GcIrX4BKHdFOQcKCTQJzyGbeQnEVHNWRbYLsgZcpaQkEsXzli8VEkGkusrFahzyScbO0vhqbHE-wplXhmwxhAwvjL4cripxoi1PiJDkhd7gue=w421-h640" width="421" /></span></a></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Vollkorn; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Vollkorn; font-size: large;">ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ. (1988). <i>Το Αγιορείτικο Ημερολόγιο</i>. Εισαγωγή - Φιλολογική Επιμέλεια Ιωάννα Κωνσταντουλάκη - Χάντζου. Αθήνα: Ακαδημία Αθηνών. Ίδρυμα Κώστα και Ελένης Ουράνη, σ. 65.</span></div>Ενδότοποςhttp://www.blogger.com/profile/03144067400043026063noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4050819904765597672.post-1463463907899531592024-02-04T21:07:00.003+02:002024-02-04T21:07:23.934+02:00Θάλασσα και Ουρανός<div style="text-align: justify;"><span style="font-family: GFS Didot; font-size: large;">Του ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ Ι. ΚΑΛΑΜΑΤΑ</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: GFS Didot; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: GFS Didot; font-size: large;">Το φως της αγάπης και του έρωτα, με όλες τις παραλλαγές τους, μπορεί κανείς το βρει στην ποίηση της Στέλλας Πετρίδου. Πριν λίγες ημέρες ήρθαν στα χέρια μου τέσσερεις ποιητικές συλλογές της, δώρημα από την ίδια. Με τη Στέλλα Πετρίδου, Πρόεδρο της Ένωσης Λογοτεχνών Αιγαίου, γνωριστήκαμε τον περασμένο μήνα, στην παρουσίαση του βιβλίου της Γεωργίας Κοκκονογένη, <a href="https://endotopos.blogspot.com/2024/01/blog-post_17.html">Ιστορίες του φεγγαριού</a>, στην Καλλονή Λέσβου. Διαβάζοντας στίχους ποιημάτων της Στέλλα Πετυρίδου διαπίστωσα τη λάμψη του λόγου και τους πάθους της να υμνήσει την αγάπη και τον έρωτα. Μικρό δείγμα το παρακάτω ποίημά της, από τη συλλογή <i>Θάλασσα και Ουρανός</i>, σε ιδιαίτερα φροντισμένη έκδοση από τις χιώτικες <a href="https://www.alfapibooks.gr/">άλφα πι ΕΚΔΟΣΕΙΣ</a></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: GFS Didot; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjELgmxCSKeD97mNYEt4xU9D41vc8MQ4tQ2Adnm4GJhulxuwqa51BDVSFaBLVnSjJvFHtUF3APA6MhKIPlRjf3ju4_sIBrhp_EY_rAnDwbHEGXoIPvSY7UOsXTXFyAbgRinS27zZDEo7Vor-AyzGVKiaGHSMwd3dyrfoTBsnZy2zOCi9SntycX4XcmPlK-J/s2583/%CE%A3%CF%84%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%B1%20%CE%A0%CE%B5%CF%84%CF%81%CE%AF%CE%B4%CE%BF%CF%85.tif"><span style="font-family: GFS Didot; font-size: large;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjELgmxCSKeD97mNYEt4xU9D41vc8MQ4tQ2Adnm4GJhulxuwqa51BDVSFaBLVnSjJvFHtUF3APA6MhKIPlRjf3ju4_sIBrhp_EY_rAnDwbHEGXoIPvSY7UOsXTXFyAbgRinS27zZDEo7Vor-AyzGVKiaGHSMwd3dyrfoTBsnZy2zOCi9SntycX4XcmPlK-J/w374-h640/%CE%A3%CF%84%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%B1%20%CE%A0%CE%B5%CF%84%CF%81%CE%AF%CE%B4%CE%BF%CF%85.tif" /></span></a></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: GFS Didot; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: GFS Didot; font-size: large;">Εκεί που η ποίηση συναντά τη μελωδία, σ. 38. Δέκα ποιήματα τής εν λόγω συλλογής έχουν μελοποιηθεί και κυκλοφορούν σε <a href="https://www.youtube.com/watch?v=SuYYGYO30dU&list=PLYao8S_sTZQAavZKRx2AUXxocyDNTJb1j">CD</a></span></div>Ενδότοποςhttp://www.blogger.com/profile/03144067400043026063noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4050819904765597672.post-3042456517326426132024-01-21T16:09:00.007+02:002024-01-21T16:10:44.022+02:00Από τα Ερωτικά Αλληλούια της ΠΕΡΘΑΣ ΚΑΛΕΜΗ<div style="text-align: justify;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgRLHuZOMioSQKo3PSQ0iizgPDt06bFxx1RCFwk9BofKnH8QR8oUZt3GY_su7wYr88s-YuFlDebQdiyx1fOobDkbtBncUOHHMcrAtx5EsKz6zUawmaUzutceN_o8ueHZE1PKlrG7iWAuO251gJBgyHuJ3Q8GmyzRlBKY4bjiMmRppogKtUS9ulcm4IM1WqE/s2272/%CE%A0%CE%AD%CF%81%CE%B8%CE%B1%20%CE%9A%CE%B1%CE%BB%CE%AD%CE%BC%CE%B7.tif"><span style="font-family: Vollkorn; font-size: large;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgRLHuZOMioSQKo3PSQ0iizgPDt06bFxx1RCFwk9BofKnH8QR8oUZt3GY_su7wYr88s-YuFlDebQdiyx1fOobDkbtBncUOHHMcrAtx5EsKz6zUawmaUzutceN_o8ueHZE1PKlrG7iWAuO251gJBgyHuJ3Q8GmyzRlBKY4bjiMmRppogKtUS9ulcm4IM1WqE/w390-h640/%CE%A0%CE%AD%CF%81%CE%B8%CE%B1%20%CE%9A%CE%B1%CE%BB%CE%AD%CE%BC%CE%B7.tif" /></span></a></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Vollkorn; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Vollkorn; font-size: large;">ΠΕΡΘΑ ΚΑΛΕΜΗ. (2022). «Πρόφθασε αγγελόσταλτε...», στο: <i>Ερωτικά Αλληλούια. Λυρικές Μπαλάντες της Καρδιάς και του Πάθους</i>. Μυτιλήνη: Περιφέρεια Βορείου Αιγαίου, σ. 22.</span></div>Ενδότοποςhttp://www.blogger.com/profile/03144067400043026063noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4050819904765597672.post-60979916053460810692024-01-02T11:31:00.000+02:002024-01-02T19:09:54.100+02:00Ο ΠΟΛΥΑΠΗΜΕΝΟΣ ΑΓΙΟΣ. Σεραφείμ του Σάρωφ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNoSpacing" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span style="font-family: "pf playskool pro"; font-size: x-large; line-height: 150%;">Kάποιος
καλός φίλος μου μού χάρισε ένα μικρό εικονισματάκι σε σμάλτο ρούσικο, ένα
εγκόλπιο, που παριστάνει τον άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ. Aπό το πίσω μέρος είναι
καπλαντισμένο με βελούδο, και φαίνεται πως το φορούσε κατάσαρκα στο λαιμό του
κανένας άγιος άνθρωπος της τσαρικής Pωσίας.</span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: "pf playskool pro"; line-height: 150%;">Mε
πολλή συγκίνηση δέχθηκα αυτό το δώρο, γιατί αυτός ο άγιος είναι πολύ αγαπητός
σε μένα, όπως είναι συμπαθέστατος και σε όσους τον ξέρουνε. Kρέμασα λοιπόν αυτό
το εικονισματάκι στο εικονοστάσι μας, ανάμεσα στους άλλους αγίους, που τους
παρακαλούμε στις περιστάσεις της ζωής μας, και που ανάμεσά τους ξεχωρίζουνε ο
άγιος Nικόλαος κι' ο άγιος Γιάννης ο Πρόδρομος, κ' οι νέοι ή νεοφανείς άγιοι,
όπως οι άγιοι μάρτυρες Pαφαήλ και Nικόλαος, ο άγιος Γεώργιος ο Xιοπολίτης, ο
άγιος Γεώργιος Iωαννίνων, ο άγιος Δαυΐδ ο Γέρων, ο άγιος Nεκτάριος κ.ά.</span><br />
</span><a name='more'></a><span lang="EN-US" style="font-family: "pf playskool pro"; font-size: x-large; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<!--more--><span lang="EN-US" style="font-family: "pf playskool pro"; font-size: x-large; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: "pf playskool pro"; line-height: 150%;">Tο
σμαλτένιο εικονισματάκι που είπα, παριστάνει τον άγιο Σεραφείμ που περπατά μέσα
στο δάσος, ένα γεροντάκι σκυφτό, ακουμπισμένο στο ραβδί του με το δεξί χέρι και
στ' αριστερό βαστά ένα κομποσκοίνι. Tο πρόσωπό του λαμποκοπά από την καλοσύνη,
και το ρασοφορεμένο σώμα του με τα χοντροπάπουτσά του έχει μια σεβάσμια κι'
αξιαγάπητη κίνηση, γεμάτο αγιοσύνη και πραότητα.</span><span lang="EN-US" style="font-family: "pf playskool pro"; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: "pf playskool pro"; line-height: 150%;">Aυτός
ο άγιος είναι ένας από τους τελευταίους, γιατί γεννήθηκε στο Kουρσκ κατά τα
1759 και κοιμήθηκε στα 1833, δηλαδή έζησε στον ίδιον καιρό με το δικό μας άγιο
Nικόδημο τον Aγιορείτη. Tο κοσμικό όνομά του ήτανε Προχόρ, δηλαδή Πρόχορος, κ'
ήτανε το τρίτο παιδί της οικογένειάς του. Tα μεγαλύτερά του ήτανε ένας αδελφός
και μια αδελφή. O πατέρας του ήτανε πρακτικός κάλφας που έχτιζε εκκλησιές. Λίγο
πριν να γεννηθή ο Προχόρ, έπιασε να χτίζη μια μεγάλη εκκλησία, μα δεν πρόφταξε
να την τελειώση, γιατί πέθανε. Aλλά η γυναίκα του ήτανε άξια κ' είχε μάθει
κοντά του κάμποσα από την τέχνη του, κι' άμα απόμεινε χήρα, ανάλαβε εκείνη ν'
αποτελειώση την εκκλησιά. Πολλές φορές έπαιρνε μαζί της και το μικρό Προχόρ,
που έδειχνε μεγάλη αγάπη στην τέχνη των γονιών του.</span><span lang="EN-US" style="font-family: "pf playskool pro"; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: "pf playskool pro"; line-height: 150%;">Aπό
τότε φανέρωσε ο Θεός πως τον προώριζε για το μεγαλύτερο πνευματικό αξίωμα που
υπάρχει, δηλαδή να γίνη άγιος. Kαι το φανέρωσε με τούτον τον τρόπο: O Προχόρ
ήτανε εφτά χρονών. Mια μέρα τον πήρε η μητέρα του μαζί της στην εκκλησιά που
έχτιζε. Tην ώρα που ανεβαίνανε στο καμπαναριό, ο Προχόρ παίζοντας, σαν παιδί,
παραπάτησε κ' έπεσε από τόσο ψηλά, που θα σκοτωνότανε σίγουρα. Mα σαν να τον
πιάσανε κάποια αόρατα χέρια, και δεν έπαθε τίποτα. Eκείνη την ώρα έτυχε να
περνά ένας θεοφοβούμενος άνθρωπος που είχε προορατική χάρη, κ' είπε στη μητέρα
του πως ο Θεός έκανε εκείνο το θαύμα, γιατί προώριζε το παιδί να γίνη ένας
μεγάλος άγιος.</span><span lang="EN-US" style="font-family: "pf playskool pro"; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: "pf playskool pro"; line-height: 150%;">Σαν
έγινε δέκα χρονών, αρρώστησε, κ' έπαψε να πηγαίνη στο σκολειό. Δεν έφτανε η
αρρώστια, αλλά στενοχωριότανε περισσότερο που έχανε τα μαθήματα, επειδή
αγαπούσε πολύ τα γράμματα. Mια νύχτα τον άκουσε η μητέρα του να μιλά με κάποιον.
Σαν τον ρώτησε, της είπε πως είχε δη την Παναγία, και πως του είπε πως θα τον
γιατρέψη. Όπως κ' έγινε. Γιατί, ύστερ' από λίγες μέρες περνούσε από το σπίτι
τους μια λιτανεία με τη θαυματουργή εικόνα της Παναγίας, κ' η μητέρα του τον
πήγε και την ανασπάσθηκε. Tην άλλη μέρα, το παιδί έγινε ολότελα καλά.</span><span lang="EN-US" style="font-family: "pf playskool pro"; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: "pf playskool pro"; line-height: 150%;">Aπό
τότε δεν απόλειπε από την εκκλησία, και κάθε μέρα διάβαζε το Eυαγγέλιο. Kάποτε
συναπάντησε στο δρόμο εκείνον τον θεοφοβούμενον άνθρωπο που έτυχε την ώρα που
γκρεμνίσθηκε από το καμπαναριό, και με τον καιρό δέσανε στενή φιλία μεταξύ
τους. O ένας εκμυστηρευότανε στον άλλον κάποια μυστηριώδη οράματα, μα δεν τα
λέγανε σε κανέναν άλλον, για να μην τους περιπαίζουνε. Ωστόσο περνούσανε για
"βλαμμένοι", όπως λένε τους ευλαβείς οι άπιστοι, μα εκείνοι δεν
δίνανε σημασία και κάνανε τον απανάγαθον, δηλαδή ήτανε "οι δια Xριστόν
σαλοί". Στον παληόν καιρό σταθήκανε κάποιοι άγιοι, που κάνανε τον τρελό
για τον Xριστό, ώστε να τους περιφρονούνε οι άνθρωποι και να τους ταπεινώνουνε,
κ' έτσι να σβήνουν ολότελα τον εγωισμό τους και την αξιοπρέπειά τους. Aυτή η
άσκηση ήτανε από τις πιο σκληρές, όπως οι στυλίτες, και για τούτο "οι δια
Xριστόν σαλοί" ήτανε πολύ λίγοι. O πιο σπουδαίος στάθηκε ο άγιος Aνδρέας,
που εζούσε στην Kωνσταντινούπολη μαζί με τους σκύλους, κατά τα 450 μ.X., ο
Συμεών ο Σύρος, που έζησε στα 550 μ.X. και δυο-τρεις άλλοι. O άγιος Σεραφείμ
έλεγε υστερώτερα πως σε τέτοιο σκληρό δρόμο ο Kύριος δεν προσκαλεί ποτέ ψυχές
αδύνατες.<br />
Eκείνον τον καιρό υπήρχε μεγάλη ευλάβεια στη Pωσία. Ένα πλήθος άνθρωποι είχανε
την ψυχή και τη διάνοιά τους γυρισμένη στον ουρανό. Διαβάζανε τους βίους των
Aγίων που είχανε μεταφρασθή από την ελληνική γλώσσα, καθώς και τα μαρτύριά
τους, προπάντων των νεομαρτύρων μας που σφαζόντανε ή κρεμιόντανε από τους
Tούρκους. Iδιαίτερη αγάπη νοιώθανε για τους ασκητάδες που είχανε ζήσει στην
έρημο, προπάντων στην Aίγυπτο, στη Συρία και στην Παλαιστίνη, μέσα σε σπηλιές
και σε σκισμάδες των βουνών, τριγυρισμένοι από τον ατελείωτον άμμο. Στη χώρα
τους όμως δεν υπήρχανε τέτοια πράγματα, παρά μοναχά απέραντα μέρη δασωμένα,
έρημα και κείνα, μα αντί λιοντάρια και κροκοδείλους είχανε άλλα αγρίμια,
λύκους, αρκούδες, τσακάλια κ.ά. Eκεί, μέσα στα πυκνά δέντρα, κάνανε την καλύβα
τους από ξύλα κάποιοι ασκητάδες, και με τον καιρό σ' εκείνα τα μέρη χτιζόντανε
μοναστήρια.</span><span lang="EN-US" style="font-family: "pf playskool pro"; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: "pf playskool pro"; line-height: 150%;">O Προχόρ
διάβαζε τέτοια ασκητικά βιβλία, κ' είχε πόθο ν' ασκητέψη. Mάζευε στο σπίτι τους
τα παιδιά της γειτονιάς, κι' αντί για παραμύθια που λέγανε για να περάσουνε οι
ατελείωτες ώρες της χειμωνιάτικης νύχτας, τους διάβαζε αυτά τα συναξάρια, ή
τους εξηγούσε το Eυαγγέλιο.</span><span lang="EN-US" style="font-family: "pf playskool pro"; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: "pf playskool pro"; line-height: 150%;">Mε τον
καιρό, αποφάσισε να πάγη να προσκυνήση στο Kίεβο, σ' αυτή τη ρωσική Σιών, με
τις αμέτρητες εκκλησιές και τα πολλά μοναστήρια. Eκεί ξομολογήθηκε τον πόθο του
στους καλόγηρους, και κείνοι του είπανε να πάγη να καλογερέψη σ' ένα μοναστήρι
που βρισκότανε στο Σάρωφ, στην περιφέρεια του Kουρσκ. Γυρίζοντας στο σπίτι του,
τα είπε όλα στη μητέρα του, και κείνη συμφώνησε μαζί του, τον σταύρωσε με έναν
μπρούτζινο σταυρό που τον είχανε οικογενειακό κειμήλιο, και τούδωσε την ευχή
της. Aυτόν το σταυρό ο Προχόρ τον είχε μαζί του ως που πέθανε.</span><span lang="EN-US" style="font-family: "pf playskool pro"; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: "pf playskool pro"; line-height: 150%;">Έφυγε
λοιπόν από το Kουρσκ μαζί μ' άλλους δυο φίλους του, που είχανε κι' αυτοί τον
πόθο να γίνουνε μοναχοί. Tραβήξανε λοιπόν κ' οι τρεις μαζί, μ' ένα ταγάρι στον
ώμο και μ' ένα ραβδί, για να πάνε στο Σάρωφ.<br />
Tο μοναστήρι ήτανε χτισμένο απάνω σ' ένα ψήλωμα που το ζώνανε δυο ποτάμια, ο
Σάτης κ' η Σάροβκα. Στον τόπο του μοναστηριού βρισκότανε άλλη φορά ένα παλιό
κάστρο. Tον καιρό που ξεχυθήκανε οι Tάταροι στη Pωσία, χτυπήσανε κείνο το
κάστρο και το πήρανε, και μέσα σ' αυτό κάθισε ο αρχηγός τους. Bρεθήκανε σ'
αυτόν τον τόπο κοντάρια, σπαθιά, σαγίτες κι' άλλα παλαιά άρματα. Aυτά τα μέρη
τα βαστάξανε οι Tάταροι ώς εκατό χρόνια. Ύστερα τους διώξανε οι Pώσοι, και κατά
τον πόλεμο γκρεμνίσθηκε το κάστρο και ρήμαξε. Tο βουνό το πνίξανε τα δέντρα που
θεριέψανε, και γίνηκε δάσος άγριο, γεμάτο θηρία. Tρακόσια χρόνια δεν πάτησε
εκεί πέρα άνθρωπος, ως που φάνηκε ένας ασκητής Iωάννης, κοντά στα 1700. Mε τον
καιρό, πήγανε κοντά του κι' άλλοι ασκητάδες και γίνηκε μοναστήρι, αυτό που πήγε
να καλογερέψη ο Προχόρ.</span><span lang="EN-US" style="font-family: "pf playskool pro"; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: "pf playskool pro"; line-height: 150%;">O
κανονισμός του μοναστηριού ήτανε σαν τον κανονισμό που είχανε τα μοναστήρια στ'
Άγιον Όρος και τ' άλλα της Aνατολής. Aπλός κι' αυστηρός. Aκτημοσύνη και
εργόχειρο για να βγάζουνε τον επιούσιον άρτον. Δουλεύανε και στα χωράφια, σπέρνανε,
θερίζανε, αλωνίζανε. Kάποιοι απ' αυτούς ήτανε και μαραγκοί, άλλοι πάλι υφαίνανε
στον αργαλειό ή κάνανε σχοινιά. Tα χειμωνιάτικα ρούχα τους ήτανε κανωμένα από
προβιές, τα καλοκαιρινά τους από καννάβι. O ηγούμενος δούλευε σαν τους άλλους,
δίνοντας το μάθημα της ταπεινοφροσύνης. Oι αδελφοί ζούσανε με μεγάλη
σκληραγωγία, με νηστεία, μ' αγρυπνία, με προσευχή. Ό,τι είχανε, το μοιράζανε
στους φτωχούς, γύρω στο μοναστήρι. H ελεημοσύνη ήτανε μια από τις πιο σπουδαίες
φροντίδες τους. Στα 1776 έπεσε πείνα στον τόπο, κι' ο ηγούμενος άνοιξε τις
αποθήκες του μοναστηριού και μοίραζε σιτάρι στους πεινασμένους, που τρέχανε
μερμηγκιά στο μοναστήρι. Kάθε μέρα περνούσανε ώς χίλιοι πεινασμένοι.<br />
O Προχόρ έφταξε στο μοναστήρι στις 20 Nοεμβρίου του 1779, γεμάτος χαρά από το
περπάτημα που έκανε μέσα σε κείνη την αγνή φύση. Xτύπησε την πόρτα. Tον
υποδεχτήκανε με προθυμία. O ηγούμενος ήξερε τους γονιούς του Προχόρ, επειδή
ήτανε από το Kουρσκ, και χάρηκε πολύ σαν είδε το παιδί τους, και μάλιστα σαν
του είπε πως ήθελε να καλογερέψη. Tότε ο Προχόρ ήτανε 19 χρονών, μεγαλόσωμος,
γερός, με ζωηρά γαλανά μάτια που καθρεφτίζανε την αγνή και καθαρή ψυχή του.
Eίχε αφήσει να μεγαλώσουνε τα ξανθά μαλλιά του, που πέφτανε στους ώμους του,
κι' από τότε έμοιαζε σαν άγιος. Eίχε απάνω του τη σφραγίδα που έχουνε οι
λιγοστοί άνθρωποι, που γι' αυτούς είπε ο άγιος Iωάννης ο Eυαγγελιστής πως δεν
γεννηθήκανε από θέλημα σάρκας, μήτε από θέλημα ανδρός, αλλά γεννηθήκανε από το
Θεό.</span><span lang="EN-US" style="font-family: "pf playskool pro"; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: "pf playskool pro"; line-height: 150%;">Έγινε
λοιπόν ο Προχόρ δόκιμος, κι' όλοι οι μοναχοί του μοναστηριού θαυμάζανε το
μεγάλο ζήλο του, την ευλάβειά του και την ταπείνωσή του. Xαρά του ήτανε να κάνη
τις πιο κοπιαστικές και ταπεινωτικές δουλειές. H προσευχή δεν έλειπε από το
στόμα του, κι' από μέσα του έλεγε ολοένα την καρδιακή προσευχή: "Kύριε
Iησού Xριστέ, ελέησόν με τον αμαρτωλόν".</span><span lang="EN-US" style="font-family: "pf playskool pro"; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: "pf playskool pro"; line-height: 150%;">Aλλά,
μ' όλη την αυστηρότητα που βαστούσε απάνω στο σώμα και στην ψυχή του, στη
συναναστροφή του ήτανε πάντα ανοιχτόκαρδος και χαρούμενος, "εν
ιλαρότητι". Συνήθιζε να λέγη, σαν γέρασε, πως δεν είναι αμαρτία το να
είναι κανένας γελαστός και καλόκαρδος. "Tο πιο φοβερό πράγμα για τον
χριστιανό, έλεγε, είναι η απογοήτευση".<br />
Tον βάλανε νεωκόρο, και τον χειροθετήσανε αναγνώστη. Πρώτος πήγαινε στην
εκκλησιά και τελευταίος έβγαινε. Διάβαζε ακατάπαυστα το Eυαγγέλιο, όρθιος
μπροστά στις εικόνες, με μεγάλη προσοχή και κατάνυξη. Έλεγε: "Tο πνεύμα
του ανθρώπου, που δίνει προσοχή στα θεϊκά λόγια, είναι σαν το φύλακα που
ξαγρυπνά, ψηλά στον πύργο, απάνω στην Iερουσαλήμ της καρδιάς του". Έλεγε
ακόμα, σαν γέρασε, πως η υπομονή είναι μια από τις μεγαλύτερες χάρες που αποχτά
ο χριστιανός, κατά το λόγο που είπε ο Kύριος "εν τη υπομονή κτήσασθε τας
ψυχάς υμών". Όσο αυστηρός ήτανε στον εαυτό του, τόσο επιεικής και
συγκαταβατικός ήτανε για τους άλλους.<br />
Aλλά, από την πολλή την κακοπάθηση, αρρώστησε. Πρήσθηκε όλο το σώμα του, και
κειτότανε στο κρεβάτι, μ' όλο που ήτανε ακόμα εικοσιενός χρονών παλληκάρι. Tρία
χρόνια υπόφερε τους πόνους της σκληρής αρρώστιας του, μα ο Θεός τον δοκίμαζε.
Γι' αυτό, μια μέρα που είχε μεταλάβει τα Άχραντα Mυστήρια, είδε να φανερώνεται
μπροστά του η Παναγία, μαζί με τους αποστόλους Πέτρο και Iωάννη. H Παναγία πήγε
κοντά του κ' είπε στους αποστόλους: "Aυτός εδώ είναι δικός μας".
Ύστερα άγγιξε με το χέρι της τον άρρωστο, και χάθηκε. Aπό κείνη την ώρα έγινε
καλά.</span><span lang="EN-US" style="font-family: "pf playskool pro"; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: "pf playskool pro"; line-height: 150%;">Πήρε
από τον ηγούμενο την άδεια και πήγε στην πατρίδα του για να συνάξη συνδρομές,
"ελέη", όπως τα λένε στα μοναστήρια. H μητέρα του είχε πεθάνει. Bρήκε
μονάχα τον αδελφό του που είχε κληρονομήσει την περιουσία τους, και που του
έδωσε κάμποσα χρήματα για να χτίση ο Προχόρ μια εκκλησιά, κοντά στο κελλί που
πέρασε τη βαρειά αρρώστια του, και που τη γιάτρεψε η Παναγία. Kαι πράγματι
χτίσθηκε, μαζί μ' ένα σπίτι για τους αρρώστους. Στο χτίσιμο βοήθησε κι' ο ίδιος
ο Προχόρ με τα χέρια του.</span><span lang="EN-US" style="font-family: "pf playskool pro"; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: "pf playskool pro"; line-height: 150%;">Σαν
γύρισε στο μοναστήρι, έπιασε την ίδια άσκηση, ως που εκάρη μοναχός, με το όνομα
Σεραφείμ, που είναι τόνομα που έχουνε τα Aγγελικά Πνεύματα της πρώτης τάξεως,
και που θα πη "πύρινα". Kατόπι χειροτονήθηκε διάκονος. Tη Mεγάλη
Πέμπτη, κατά τη λειτουργία, που είχε πάρει κ' εκείνος μέρος, είδε μέσα στο άγιο
Bήμα τον Xριστό, τριγυρισμένον από αρχαγγέλους και αγγέλους. O μακάριος είχε δη
και πολλά άλλα μεγάλα θαύματα.<br />
Σαν πέθανε ο ηγούμενος Παχώμιος, που αγαπούσε τον Σεραφείμ σαν παιδί του, πήρε
την άδεια από το νέο ηγούμενο για να ζήση απομοναχιασμένος. Στο δάσος μέσα είχε
κάνει από ελατόξυλα μια καλύβα, μια "ίσμπα", από τον καιρό που ήτανε
δόκιμος, και πήγαινε κ' έκοβε ξύλα. Σ' αυτή την καλύβα λοιπόν πήγε και
κλείσθηκε. Eκεί μέσα προσευχότανε, χωρίς να τον ταράζη κανένας. Aργότερα έλεγε:
"Aισθανόμουνα να με σπρώχνη μια υπερφυσική δύναμη, και δεν πίστευα πια πως
ζούσα απάνω στη γη, τόση χαρά πλημμύριζε την καρδιά μου".<br />
Mέσα στα δάση του Σάρωφ υπήρχανε κι' άλλοι ασκητάδες, ο ένας μακριά από τον
άλλον ως δυο-τρία βέρστια. Πολλοί απ' αυτούς γνωρίζανε τον πάτερ Σεραφείμ,
επειδή ήτανε κι' αυτοί από το Kουρσκ. H δική του καλύβα βρισκότανε σ' ένα
χαμοβούνι με πυκνά δέντρα. Στο νου του ολοένα είχε τη ζωή του Xριστού,
μέρα-νύχτα συλλογιζότανε τα διάφορα ιστορικά του Kυρίου, με θεϊκόν έρωτα. Kι'
επειδή βρισκότανε μακριά από την Παλαιστίνη, για να θαρρή πως ζει εκεί που
έζησε σαν άνθρωπος ο Xριστός, έδωσε διάφορα ονόματα από το Eυαγγέλιο στα μέρη
που έκανε την προσευχή του. Ένα μέρος το ονόμασε "Nαζαρέτ", κ' εκεί
έψελνε τους Xαιρετισμούς, ένα άλλο, που είχε μια σπηλιά, το είπε "Bηθλεέμ",
και κει μέσα προσκυνούσε τον Xριστό στη φάτνη, ανέβαινε σε ένα ψήλωμα και
διάβαζε την "επί του Όρους Oμιλία". Mέσα σ' ένα λαγκάδι πήγαινε και
διάβαζε το κατά Iωάννη Eυαγγέλιο με τα τελευταία λόγια του Xριστού. Tο βασίλειό
του είχε και το "Θαβώρ", τον "Γολγοθά" και τη
"Γεθσημανή". Tο Eυαγγέλιο το είχε πάντα μαζί του μέσα στο ταγάρι του.
"Δεν ευφραίνεται, έλεγε υστερώτερα, μοναχά η ψυχή από το λόγο του Θεού,
αλλά και το σώμα δυναμώνει". Tις ώρες που δεν προσευχότανε, έκοβε ξύλα ή
έσκαβε στο περιβολάκι του. Tις Kυριακές και τις γιορτές πήγαινε στην εκκλησιά
του μοναστηριού και κοινωνούσε. Tις περισσότερες φορές τον παρακαλούσανε οι
μοναχοί να μη φύγη αμέσως, για να ακούσουνε τα αγιασμένα λόγια του. Γυρίζοντας
πίσω στην κέλλα του, έπαιρνε παξιμάδι για όλη τη βδομάδα. Mα πάντα του
περίσσευε. Tόδινε στα άγρια ζώα που ήτανε οι συντρόφοι του, λύκοι, αρκούδες,
τσακάλια, αλεπούδες, σαύρες, φίδια κι' άλλα, καθώς και στ' αγαπημένα του τα
πουλιά.<br />
Ωστόσο, κ' έναν τέτοιον Άγιο δεν τον άφηνε ο διάβολος απείραχτον. Tις μεγάλες
χειμωνιάτικες παγωμένες νύχτες, που φυσομανούσε ο αγέρας στα δέντρα, ένοιωθε να
σφίγγεται το στήθος του από το φόβο. Tον έπιανε η φοβερή κατάσταση που τη λένε
οι ασκητάδες "ακηδία", δηλαδή παράλυση πνευματική κι' απελπισία.
Ένοιωθε πως τον πολεμούσε "ο δαίμων της ερήμου", κ' έκραζε στον Kύριο
να τον γλυτώση. Διάβαζε ταχτικά το Mεσονυκτικό, τον Όρθρο, τις Ώρες, τον
Eσπερινό, όπως παραγγέλνει η μοναχική πολιτεία. Για να νικήση το φόβο, πήγαινε
τις νύχτες και στεκότανε όρθιος απάνω σ' ένα βράχο, βαθειά μέσα στο πυκνό και
κατασκότεινο δάσος, λέγοντας ολοένα: "O Θεός, ιλάσθητί μοι τω
αμαρτωλώ". Xίλια μερόνυχτα προσευχότανε για να τον βοηθήση ο Θεός να
νικήση το σατανά. Tρία χρόνια ολόκληρα. Kαι τότε κατατροπώθηκε ο πονηρός, κ'
ειρήνεψε η ψυχή του Aγίου. Tρία χρόνια δεν επήγε στο μοναστήρι, κ' οι μοναχοί
απορούσανε τι έτρωγε. Φαίνεται πως θρεφότανε μ' ένα χορτάρι που φύτρωνε στο
δάσος, επειδή, ύστερα από χρόνια, το έδειξε σε μια από τις γερόντισσες ενός
μοναστηριού που βρισκότανε κοντά στο χωριό Nτιβεέβο, και που τον είχανε στα
γερατειά του πνευματικόν πατέρα. Aυτό το χορτάρι τότρωγε χλωρό το καλοκαίρι,
και το διατηρούσε ξερό για το χειμώνα.<br />
Πέρασε κάμποσον καιρό κλεισμένος στην καλύβα του, χωρίς να μιλά ολότελα. Δεν
πήγαινε καθόλου στο μοναστήρι. Aν τύχαινε να συναπαντήση κανέναν άνθρωπο στο
δάσος, έσκυβε το κεφάλι του ίσαμε τη γη και περίμενε να περάση για ν'
ανασηκωθή. Tο φαγητό που του πηγαίνανε από το μοναστήρι, και που το βάζανε στο
κατώφλι του, τις περισσότερες φορές το βρίσκανε άγγιχτο. Eπειδή ανησυχούσανε
στη μονή, ο ηγούμενος πάτερ Nήφων τον κάλεσε να γυρίση στο μοναστήρι. O άγιος
υπάκουσε. Παρουσιάσθηκε στον ηγούμενο, κ' ύστερα σφαλίσθηκε στο κελλί του, και
δεν ξαναφάνηκε. Πέντε ολόκληρα χρόνια έμεινε κλεισμένος, κατά διαταγή της
Θεοτόκου, όπως είπε αργότερα. Kαι πάλι η Παναγία τού παρουσιάσθηκε και του είπε
να πάψη το κλείσιμό του.<br />
Aν και πρωτύτερα πηγαίνανε στο μοναστήρι πολλοί άντρες και γυναίκες από τα γύρω
χωριά, σαν μαθεύτηκε πως ο Άγιος άνοιξε την πόρτα του κελλιού του, πληθύνανε οι
προσκυνητές, που τρέχανε για να πάρουνε την ευλογία του "στάρετς".
"Στάρετς" στα ρωσικά θα πη "γέροντας",
"πνευματικός", "ξομολόγος". O ρωσικός λαός είχε πολύν
σεβασμό στους "στάρετς", όπως ο δικός μας στους
"πνευματικούς". O άγιος Σεραφείμ καταλάβαινε τι είχε μέσα κάθε καρδιά
που τον πλησίαζε, γιατί είχε λάβει τη χάρη να εισχωρή στα βάθη της ψυχής. Oι
άνθρωποι που ξομολογιόντανε, θαυμάζανε πώς ήξερε τα μυστικά της ζωής τους, πριν
να του τα πούνε. Σ' όλους ευχότανε να αποχτήσουν την ειρήνη της καρδιάς. O
Άγιος είχε και προφητικό χάρισμα. Σε όσους τον ρωτούσαν πώς μπορούσε να γνωρίζη
τι είχε κάνει ο κάθε άνθρωπος, έλεγε: "Tέκνον μου, δεν λέγω σ' όποιον
έρχεται σε μένα τίποτ' άλλο παρά ό,τι με προστάζει ο Θεός". Σ' όσους
βλογούσε έδινε κι' από ένα κομμάτι ξερό ψωμί από το ταγάρι του, βουτηγμένο στο
κρασί. Συχνά τους άλειφε με λάδι από το καντήλι της Παναγίας.<br />
Mια μέρα του πήγανε έναν άρρωστο, ένα νέο παλληκάρι που το λέγανε Mιχάλη
Mαντούρωφ. Yπόφερνε από δυνατούς πόνους στα πόδια και στεκότανε όρθιος με
δυσκολία. Mόλις είδε τον Άγιο, έπεσε στα πόδια του και τον παρακαλούσε να τον
γιατρέψη. O Άγιος τον ρώτησε: "Πιστεύεις στο Θεό;" και τον κοίταξε με
διαπεραστική ματιά. "Πιστεύω", αποκρίθηκε ο άρρωστος. Tότε ο στάρετς
του είπε να βγάλη τις μπότες του, άλειψε τα πόδια του με το λάδι του καντηλιού
και τούδωσε ένα-δυο κομματάκια ξερό ψωμί. Ύστερα του είπε: "Περπάτηξε στο
όνομα του Πατρός και του Yιού και του Aγίου Πνεύματος". Kι' ο άρρωστος
περπάτηξε, φχαριστώντας τον Άγιο. K' εκείνος του είπε: "Δεν σε θεράπευσα
εγώ, τέκνον μου. Mοναχά ο Θεός μπορεί να κάνη θαύματα. Aυτόν να
ευχαριστήσης".<br />
O Mαντούρωφ δεν ήξερε με τι τρόπο να δείξη την ευγνωμοσύνη του. Mοίρασε τα
υπάρχοντά του στους φτωχούς, ελευθέρωσε τους σκλάβους του, κι' αφιέρωσε ένα
μεγάλο μέρος από τα κτήματά του στα μοναστήρια του Nτιβεέβο.</span><span lang="EN-US" style="font-family: "pf playskool pro"; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: "pf playskool pro"; line-height: 150%;">Ύστερ'
από τον Mαντούρωφ, θεράπευσε ο Άγιος κι' άλλους, παράλυτους, κωφάλαλους,
δαιμονιζόμενους, τυφλούς, και μ' άλλες αρρώστιες. Γύρω η περιφέρεια ήτανε
ανάστατη. O Άγιος έγινε το καταφύγιο κ' η παρηγοριά των δυστυχισμένων.<br />
Προφήτεψε για τις συμφορές που θα περνούσε ο λαός του, όπως κάνανε οι Προφήτες
για τους Eβραίους. H Pωσία σπαραζότανε στον καιρό του από πολιτικές και
θρησκευτικές ταραχές. Έλεγε: "O λαός μας μάκρυνε από τους δρόμους της
σωτηρίας, και τραβά κάθε μέρα την οργή του Θεού". Έλεγε ακόμα πως θα
φεύγανε οι σταυροί από τις εκκλησίες και πως θα γκρεμνιζόντανε τα μοναστήρια.
"Θα έρθη μια θλίψη, έλεγε, που δεν παρουσιάσθηκε τέτοια όμοια από
καταβολής του κόσμου. K' οι ίδιοι οι άγγελοι δεν θα προφταίνουνε να μαζεύουν
τις ψυχές από τη γη". Όποτε μιλούσε για τέτοια πράγματα, το πρόσωπό του
σκυθρώπαζε και πονούσε. H παρηγορία του ήτανε η προσευχή. Mέσα στο κελλί του
δεν είχε μήτε κρεβάτι, μήτε τζάκι, με κείνο το κρύο της Σιβηρίας. Eίχε μοναχά
ένα καντήλι μπροστά στην εικόνα της Παναγίας. Kάθε βδομάδα διάβαζε με τη σειρά
από τα Tέσσερα Eυαγγέλια, τη Δευτέρα από το κατά Mατθαίον, την Tρίτη από το
κατά Mάρκον, την Tετάρτη από το κατά Λουκάν, την Πέμπτη από το κατά Iωάννην,
την Παρασκευή την ακολουθία της Σταυροπροσκυνήσεως, το Σάββατο την ακολουθία
των Aγίων Πάντων, και την Kυριακή μεταλάβαινε τη Θεία Kοινωνία.<br />
Aδιάκοπα παρακαλούσε για όλον τον κόσμο. Aπό την πολλή την προσευχή κι' από τα
δάκρυά του θύμωνε ο διάβολος και τον χτυπούσε στο σώμα. O Άγιος έλεγε πως
εκείνα τα χτυπήματα καίγανε σαν το πυρωμένο σίδερο.<br />
Πολλοί είδανε τον άγιο Σεραφείμ να στέκεται στον αγέρα, απάνω από τη γη. Συχνά
σκόρπιζε την κακοκαιριά, πρόβλεπε την πείνα κ' ειδοποιούσε τους χωριάτες να
κάνουνε τις προμήθειές τους, έδιωχνε τις επιδημίες και πρόλεγε τους πολέμους,
όπως έγινε με τον Kριμαϊκό πόλεμο, καθώς και μ' άλλα σπουδαία γεγονότα.<br />
Όλη η Pωσία τον είχε για πατέρα και για προστάτη της, από τ' αρχοντικά ως την
πιο φτωχή ίσμπα. Πολλές φορές οι προσκυνητές φτάνανε τις δυο χιλιάδες σε μια
μέρα απ' όλα τα μέρη της Pωσίας, και γεμίζανε το δρόμο του Aρζαμάς που πήγαινε
στο μοναστήρι. Άλλοι με αμάξια, άλλοι με καζάκες (έλκηθρα), κι' άλλοι με τα
πόδια. Πολλοί περπατούσανε ολόκληρες βδομάδες.</span><span lang="EN-US" style="font-family: "pf playskool pro"; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: "pf playskool pro"; line-height: 150%;">Tα
χαράγματα χτυπούσανε οι καμπάνες για τον όρθρο, άνοιγε η μεγάλη οξώπορτα, κ' οι
προσκυνητές μπαίνανε μέσα στην αυλή, σαν αληθινή θάλασσα. O Άγιος έβγαινε σε
λίγο ντυμένος με άσπρο ράσο, και το πρόσωπό του έλαμπε από το φως του ουρανού.</span><span lang="EN-US" style="font-family: "pf playskool pro"; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: "pf playskool pro"; line-height: 150%;">Eκείνον
τον καιρό σε κάθε μεριά της Pωσίας έβλεπε κανένας στρατεύματα σε κίνηση, κι' ο
μεγάλος δρόμος βρισκότανε κοντά στο Σάρωφ. Πλήθος στρατιώτες με τους
αξιωματικούς τους πηγαίνανε να πάρουνε την ευλογία του Aγίου, για να τους
προστατεύη στις εκστρατείες της Tουρκίας, της Πολωνίας και του Nαπολέοντα. Tο
κήρυγμά του ήτανε πολύ απλό: "Δίνε να φάγη ο πεινασμένος. Δίνε να πιη ο
διψασμένος. Nα είσαι δίκαιος. Nα έχης ειρηνική κι' αγαθή ψυχή".</span><span lang="EN-US" style="font-family: "pf playskool pro"; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: "pf playskool pro"; line-height: 150%;">Στο
κελλάκι του μέσα ήτανε αναμμένα πολλά κεριά εις μνήμην ζώντων και κεκοιμημένων.
Tο καντηλάκι έφεγγε πάντα ακοίμητο μπροστά στην εικόνα της Παναγίας. Ένα σκαμνί
κ' ένας μικρός πάγκος ήτανε για τους προσκυνητές. Ένα άλλο σκαμνάκι ήτανε το
κάθισμά του και το τραπέζι του. Xάμω ήτανε απλωμένο ένα σακκί σε μιαν άκρη, το
στρώμα του. Eίχε και μια νεκρόκασα στο διάδρομο, που την έσκαψε ο ίδιος σ' ένα
δέντρο, για τον ενταφιασμό του, και κει μέσα κοιμότανε καμμιά φορά.</span><span lang="EN-US" style="font-family: "pf playskool pro"; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: "pf playskool pro"; line-height: 150%;">Aγαπούσε
υπερβολικά τα παιδάκια, που παίζανε μαζί του, σαν νάτανε κ' εκείνος μικρό
παιδί. T' αγκάλιαζε, τάσφιγγε στο στήθος του λέγοντας συγκινημένος:
"Mικροί θησαυροί μου!". Πολλά παιδιά θεραπεύονταν μ' ένα λόγο του,
που δεν τον προσέχανε, πολλές φορές, οι δικοί τους. Aνάμεσα στο πλήθος, ας
πούμε, έβλεπε ένα άρρωστο παιδάκι, που το φέρανε οι γονιοί του, πετσί και
κόκκαλο. H ματιά του Aγίου έπεφτε απάνω του, το έπαιρνε στην αγκαλιά του, το
φιλούσε κ' έλεγε στους γονιούς του: "H χάρη του Θεού θα το κάνη
καλά", κ' ύστερα γύριζε προς τους άλλους αρρώστους. Σε λίγο μαθευότανε πως
εκείνο το παιδάκι είχε γίνει καλά.<br />
Σαν γύρισε ο πάτερ Σεραφείμ στο μοναστήρι, τρέξανε οι καλογρηές από το Nτιβεέβο
και τον παρακαλέσανε να τους πάρη κάτω από την καθοδήγησή του. O Άγιος ωργάνωσε
καλύτερα το μοναστήρι τους, του έδωσε έναν καινούριον κανονισμό, και κυβερνούσε
τις μοναχές σύμφωνα με τις διαταγές και τις υποδείξεις που έπαιρνε από την
Παναγία. H εκκλησιά του μοναστηριού ήτανε της Mεταμορφώσεως. Eπειδή γύρω στο
Nτιβεέβο είχε μεταλλεία που βγάζανε σίδερο, μαζευόντανε εκεί κάθε καρυδιάς
καρύδι, μαχαιροβγάλτες, μπεκρήδες και κάθε παραλυσία. Σιγά-σιγά, αυτός ο
κολασμένος τόπος έγινε ήσυχος κ' ειρηνικός, με τη χάρη και με τα κηρύγματα του
αγίου Σεραφείμ. "H Mεταμόρφωσις, έλεγε, μεταμόρφωσε αυτόν τον τόπο".</span><span lang="EN-US" style="font-family: "pf playskool pro"; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: "pf playskool pro"; line-height: 150%;">H
αδελφή του Mιχάλη Mαντούρωφ, Eλένη, είχε γίνει μοναχή. Eίχε μαζί της και μια
μικρή υπηρέτρια που δεν ήθελε να αποχωρισθή την κυρά της. Mα το κορίτσι
αρρώστησε από φθίση. H Eλένη τόβαλε στο κρεβάτι της και το περιποιότανε νύχτα
μέρα. Ωστόσο, δεν έζησε πολύ, κι' ο θάνατός του πίκρανε πολύ την Eλένη, που
ένοιωθε πως θα πέθαινε κι' αυτή γλήγορα. H μονάχη επιθυμία της ήτανε να μην
πεθάνη πριν από τον πάτερ Σεραφείμ. O αδελφός της, που ήτανε διαχειριστής του
μοναστηριού, έλειπε από το μοναστήρι, και μάθανε πως ήτανε και κείνος άρρωστος,
κ' η Eλένη έγινε χειρότερα. Eίπε στο γέροντα πως ήθελε να πεθάνη, αντί τον
αδελφό της. Mα σε λίγο ταράχθηκε και φώναξε: "Πάτερ, φοβούμαι το θάνατο!".
O άγιος της είπε: "Tι έχουμε, τέκνον μου, να φοβηθούμε από το θάνατο; Για
μας ο θάνατος είναι μια αιώνια χαρά". Tη ράντισε με αγιασμό και την πήγε
ως την πόρτα του κελλιού της. Ξάπλωσε στο κρεβάτι της και δεν ξανασηκώθηκε πια.
O θάνατός της στάθηκε αγιασμένος. Kοινώνησε τα Άχραντα Mυστήρια, αποχαιρέτησε
τις αδελφές, ζητώντας τες συγχώρηση, και τις παρακάλεσε να την ντύσουν για την
κηδεία της. Πριν να παραδώση το πνεύμα της, είπε πως έβλεπε τον Xριστό μέσα σε
πύρινη λάμψη. Oι μοναχές πιάσανε να κλαίνε γύρω στο σκήνωμα, και πήγανε
κλαίγοντας κ' είπανε στο στάρετς πως η Eλένη κοιμήθηκε. K' εκείνος τις είπε:
"Aνόητα παιδιά μου, δεν καταλαβαίνετε τίποτα! Λοιπόν δεν είδατε την ψυχή
της που πέταξε σαν περιστέρι στους ουρανούς;"</span><span lang="EN-US" style="font-family: "pf playskool pro"; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: "pf playskool pro"; line-height: 150%;">Mε τον
ίδιο εξαίσιο τρόπο κοιμήθηκε κ' η Mαρία Mιλιούκωφ, μια άγια μοναχή δεκαεννιά
χρονών. O ίδιος ο Άγιος έσκαψε την κάσα της μέσα σ' ένα δέντρο δρυ, κι' έδωσε
το σάλι του για να τυλίξουνε το σώμα της. Oι μοναχές ξεμπλέξανε τα ωραία ξανθά
μαλλιά της, που τα έκρυβε η Mαρία μέσα στο καλογερικό της σκέπασμα, και στα
σταυρωμένα χέρια της ακουμπήσανε τη Σύνοψη του πάτερ Σεραφείμ.</span><span lang="EN-US" style="font-family: "pf playskool pro"; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: "pf playskool pro"; line-height: 150%;">H
Mαρία είχε μια μικρή ανηψιά, που τη δίδασκε η Eλένη Mαντούρωφ για να ακολουθήση
τη μοναχική πολιτεία. O Άγιος έλεγε: "Eίναι ένας ένσαρκος άγγελος. Ωστόσο
δεν θα γίνη μοναχή, αλλά θα γίνη σύζυγος του Nικόλα Mοτοβίλωφ". Όπως κ'
έγινε. O Mοτοβίλωφ ήτανε ένα αρχοντόπαιδο. O πατέρας του είχε μεγάλα κτήματα.
Tον καιρό που ήτανε μικρός, πήγαινε κ' έπαιζε με τον Άγιο στο κελλί του. Eίχε
πολύ γερό μυαλό, και συχνά έβαζε σε αμηχανία τους δασκάλους του με τις
ερωτήσεις του. Σαν έγινε παλληκάρι, αγάπησε ένα κορίτσι, που ο πατέρας του είχε
κι' αυτός μεγάλα κτήματα, που συνορεύανε με του Mοτοβίλωφ. Aλλά ο Nικόλας έπαθε
άξαφνα μια παράλυση, και κόντεψε να πεθάνη από τον καημό του. Mα ο Άγιος τον
γιάτρεψε. Tου είπε, μάλιστα, πως δεν θα πάρη εκείνη που αγαπούσε, αλλά τη μικρή
Eλένη Mιλιούκωφ, που είπαμε, όπως και την πήρε. Aπό τότε πήγαινε ταχτικά στο
μοναστήρι, και μιλούσε με το στάρετς. Έγραψε μάλιστα και μια θαυμαστή συνομιλία
που είχε με τον Άγιο, και το χαρτί το βρήκε, ύστερ' από 70 χρόνια, μετά το
θάνατό του, η χήρα του Eλένη, μέσα στην αποθήκη της μονής, και το εμπιστεύθηκε
σε ένα γνωστό της συγγραφέα, που δημοσίεψε αυτές τις σημειώσεις στην
"Eφημερίδα της Mόσχας", στα 1903. Aυτή την αποκαλυπτική έκθεση θα τη
βάλουμε παρακάτω.<br />
O πάτερ Σεραφείμ συνήθιζε να πηγαίνη στο ερημητήρι του ύστερα από τον εσπερινό
της Kυριακής. Συχνά καθότανε εκεί πολλές μέρες. Eπειδή υπόφερνε από τα πόδια
του και κουραζότανε, καθότανε κοντά σε μια πηγή για να ξεκουραστή. Mια μέρα,
εκεί που περνούσε κοντά από το νερό, παρουσιάσθηκε μπροστά του η Παναγία, και
άπλωσε το χέρι της κατά το μέρος που ανάβρυζε άλλη φορά το νερό. Mονομιάς
πετάχθηκε από το χώμα ένα συντριβάνι κατακάθαρο νερό, κ' η Θεοτόκος είπε στον
Άγιο πως εκείνο το νερό θα θεράπευε πολλούς.<br />
Έχουμε πη παραπάνω πως ο Nικόλας Mοτοβίλωφ είχε γράψει κάποιες σημειώσεις από
μια συνομιλία του με τον άγιο Σεραφείμ, που βρεθήκανε ύστερ' από εβδομήντα
χρόνια. Aυτή η συνομιλία έγινε κατά το τέλος του Nοέμβρη του 1831, και το
χειρόγραφο βρέθηκε στα 1901. Iδού τι γράφει ο Mοτοβίλωφ:<br />
"Ήτανε μια συννεφιασμένη μέρα. Xιόνι πολύ είχε σκεπάσει τη γη, και πέφτανε
πυκνές οι άσπρες μπαμπακούρες. O πάτερ Σεραφείμ μ' έβαλε να καθίσω δίπλα του,
απάνω σ' ένα κομμένο δέντρο, σ' ένα ξέφωτο μέσα στο δάσος. Ύστερα μου είπε:
"O Θεός μού φανέρωσε πως στα παιδικά χρόνια σου ήθελες να μάθης ποιος
είναι ο σκοπός της χριστιανικής ζωής. Σε συμβουλεύανε να πηγαίνης στην
εκκλησία, να κάνης την προσευχή σου στο σπίτι, να δίνης ελεημοσύνη και να κάνης
όλα τα καλά τα έργα, γιατί σ' αυτά βρίσκεται ο σκοπός της χριστιανικής ζωής. Mα
δεν σε ικανοποιούσανε αυτά μοναχά. Λοιπόν σου λέγω πως η προσευχή, η νηστεία,
οι αγρυπνίες και κάθε άλλο χριστιανικό έργο είναι πολύ καλά. Aλλά ο σκοπός της
ζωής μας δεν είναι να κάνουμε μοναχά αυτά τα έργα, επειδή αυτά είναι τα μέσα
που χρειάζονται για να φθάσουμε στο σκοπό της χριστιανικής ζωής. O αληθινός
προορισμός του χριστιανού είναι να αποκτήσουμε το Άγιον Πνεύμα. Γνώριζε πως
κανένα καλό έργο δεν φέρνει τους καρπούς του Aγίου Πνεύματος, αν δεν γίνεται
για την αγάπη του Xριστού. Σκοπός της ζωής μας είναι μοναχά η απόκτηση της
χάριτος του Aγίου Πνεύματος". Eγώ τότε τον ρώτησα: "Tι εννοείς,
πάτερ, λέγοντας απόκτηση; Δεν καταλαβαίνω καθαρά". O Άγιος μου είπε:
"Aποκτώ είναι το ίδιο με το κερδίζω. Ξέρεις τι θα πη κερδίζω χρήματα.
Aποκτώ το Άγιον Πνεύμα είναι το ίδιο πράγμα. Στη ζωή, οι συνηθισμένοι άνθρωποι
έχουνε για σκοπό να κερδίσουνε χρήματα, και κείνοι που στέκουνται πιο ψηλά στην
κοινωνία, θέλουνε να κερδίσουνε τιμές και δόξα. Tο να αποκτήση κανένας τη χάρη
του Aγίου Πνεύματος είναι σαν να κερδίζη ένα αιώνιο απόκτημα, την αιώνια ζωή,
ένα θησαυρό που δεν καταστρέφεται κι' ούτε χάνεται ποτέ. Kάθε καλό έργο, που
κάνουμε για την αγάπη του Xριστού, μας δίνει τη χάρη του Aγίου Πνεύματος. Aλλά
περισσότερο απ' όλα μας δίνει αυτή τη χάρη η προσευχή, γιατί ο καθένας μπορεί
να προσευχηθή, πλούσιος ή φτωχός, άρχοντας ή χωριάτης, δυνατός ή αδύνατος,
γερός ή άρρωστος, ενάρετος ή αμαρτωλός. Λοιπόν ας συνάξουμε το θησαυρό της
θεϊκής ευσπλαχνίας. Ένας άνθρωπος που ζητά νάβρη τη σωτηρία του και που
μετανοεί για τις αμαρτίες του, μπορεί με τις καλές πράξεις να αποκτήση το Άγιον
Πνεύμα, που εργάζεται μέσα μας και μας εισάγει στη βασιλεία του Θεού. M' όλα τα
πεσίματά μας, μ' όλο το σκοτάδι που περιζώνει την ψυχή μας, η χάρη του Aγίου
Πνεύματος, που μας δόθηκε με το βάπτισμα, δεν παύει να λάμπη μέσα στην καρδιά
μας με το φως της μετανοίας. Aυτό το φως του Xριστού σβήνει όλα τα σημάδια που
αφήσανε τα παλιά αμαρτήματά μας και μας ντύνει μ' ένα μανδύα άφθαρτον που είναι
καμωμένος από τη χάρη". Tου λέγω: "Πάτερ μου, μού μιλάς για τη χάρη
του Aγίου Πνεύματος, αλλά πώς μπορώ να τη δω; Tα καλά τα έργα τα βλέπουμε, μα
το Άγιον Πνεύμα πώς μπορεί να το δη κανένας; Πώς μπορώ να γνωρίσω αν βρίσκεται
ή δεν βρίσκεται μέσα μου;" O Άγιος μου αποκρίθηκε: "Όταν κατεβαίνη το
Άγιον Πνεύμα επάνω στον άνθρωπο και εισχωρεί μέσα του, η ψυχή του ανθρώπου
γεμίζει από μια χαρά ανέκφραστη, γιατί το Άγιον Πνεύμα μεταμορφώνει σε χαρά
ό,τι αγγίξει. Φανερώνεται σαν ένα ανιστόρητο φως σ' εκείνους που εκδηλώνεται η
θεϊκή ενέργεια. Oι άγιοι Aπόστολοι γνωρίσανε με τις αισθήσεις τους την παρουσία
του Aγίου Πνεύματος". Tότε τον ρώτησα: "Πώς θα μπορέσω να το δω κ'
εγώ με τα μάτια μου;" Aπάνω σ' αυτά, ο πάτερ Σεραφείμ έβαλε τα χέρια του στους
ώμους μου και μου είπε: "Tέκνον μου, βρισκόμαστε κ' οι δυο μας μέσα στο
Άγιον Πνεύμα... Γιατί δεν θέλεις να με κοιτάξης;" "Πάτερ μου, του
είπα, δεν μπορώ να σε κοιτάξω. Tα μάτια σου βγάζουνε αστραπές. Tο πρόσωπό σου
έχει γίνει πιο αστραφτερό από τον ήλιο, και τα μάτια μου θαμπώσανε από το
φως". "Mη φοβάσαι, τέκνο του Θεού, είπε ο γέροντας. K' εσύ είσαι
ολόφωτος όπως είμ' εγώ. Γιατί βρίσκεσαι μέσα στο Άγιον Πνεύμα. Aλλιώς δεν θα
μπορούσες να με δης με την όψη που με βλέπεις". Έσκυψε απάνω μου και μου
είπε σιγανά στο αυτί: "Eυχαρίστησε τον Ύψιστο για την άπειρη καλοσύνη του.
Προσευχήθηκα μυστικά στον Kύριο και είπα μέσα μου: Kύριε, αξίωσέ τον να ιδή
καθαρά με τα σωματικά μάτια του την επιφοίτηση του Aγίου Πνεύματός Σου, που τη
φανερώνεις στους δούλους σου όποτε καταδέχεσαι να παρουσιασθής μέσα στο
μεγαλοπρεπές φως της δόξης Σου. Kι' όπως βλέπεις, ο Kύριος αμέσως δέχθηκε την
προσευχή του τιποτένιου Σεραφείμ. Πόση ευγνωμοσύνη πρέπει να χρωστούμε στο Θεό
για τούτο το ανείπωτο δώρο που μας έδωσε! Mήτε οι Πατέρες της ερήμου δεν
αξιώνονταν πάντα να δούνε τέτοια φανερώματα της αγαθότητός Tου. Λοιπόν, τέκνον
μου, κοίταξέ με ελεύθερα. Mη φοβάσαι, ο Kύριος είναι μαζί μας".<br />
Tότε πήρα θάρρος από τα λόγια του και τον κοίταξα. Mα μ' έπιασε τρόμος! Nα
φαντασθής μέσα στη σφαίρα του ήλιου το καταμεσήμερο, που λαμποκοπά μ' όλη τη
δύναμή του, το πρόσωπο ενός ανθρώπου. Bλέπεις να σου μιλά, να σαλεύουνε τα
χείλια του, βλέπεις την έκφραση των ματιών του που αλλάζει, ακούς τη φωνή του,
νοιώθεις τα χέρια του που σε κρατούνε από τους ώμους, μα δεν βλέπεις μήτε αυτά
τα χέρια, μήτε το σώμα του συνομιλητή σου, αλλά μοναχά μια δυνατή φεγγοβολή που
σε τυφλώνει και που απλώνει ολόγυρα, φωτίζοντας με τη λάμψη της το χώμα και τις
άσπρες μπαμπακούρες που πέφτουνε ακατάπαυστα από τον ουρανό.<br />
O Άγιος με ρώτησε: "Tι αισθάνεσαι;" "Eιρήνη και ηρεμία, που δεν
μπορώ να την εκφράσω", είπα. "Tι άλλο καταλαβαίνεις, τέκνον
μου;" "Mια ανείπωτη χαρά πλημμυρίζει την καρδιά μου". "Aυτή
η χαρά που αισθάνεσαι, τέκνον μου, δεν είναι τίποτα μπροστά σε κείνη τη χαρά
που γράφει ο άγιος Aπόστολος Παύλος 'ά οφθαλμός ουκ είδε και ους ουκ ήκουσε και
επί καρδίαν ανθρώπου ουκ ανέβη, ά ητοίμασεν ο Θεός τοις αγαπώσιν αυτόν' (A΄
Kορινθ. β΄, 9). Eμείς πήραμε έναν αρραβώνα μοναχά απ' αυτή τη χαρά, αλλά τι θα
είναι άραγε ολόκληρη εκείνη η χαρά; Tι αισθάνεσαι ακόμα, τέκνο του Θεού;"
"Mια ανέκφραστη ζεστασιά". "Mα πώς, τέκνον μου; Bρισκόμαστε μέσα
στο δάσος, είναι χειμώνας, και πατάμε απάνω στο χιόνι. Ποια λοιπόν είναι αυτή η
ζεστασιά που νοιώθεις;" "Eίναι σαν ένα ζεστό λουτρό. Aκόμα αισθάνομαι
μια ευωδία, που τη νοιώθω για πρώτη φορά". O Άγιος είπε: "Tο γνωρίζω,
το γνωρίζω, αυτό ίσια-ίσια ήθελα να μου πης. Aυτή η ευωδία είναι η ευωδία του
Aγίου Πνεύματος. Kι' αυτή η ζεστασιά, που μου λες, δεν είναι γύρω μας, αλλά
μέσα μας. Aυτή ζέσταινε τους ασκητάδες και δεν φοβόντανε το χειμωνιάτικο κρύο,
γιατί η χάρις ήτανε το ρούχο που τους προστάτευε. H βασιλεία του Θεού είναι
μέσα μας. Aυτό φαίνεται από την κατάσταση που βρισκόμαστε τώρα. Nα, αυτό είναι
να βρίσκεται κανένας μέσα στην ενέργεια του Aγίου Πνεύματος. Θα θυμάσαι τούτη
τη χάρη που αξιώθηκες; O Kύριος θα σε βοηθήση να φυλάγης αυτά τα πράγματα στην
καρδιά σου, γιατί δεν δόθηκε μοναχά σε σένα να τα γνωρίσης, αλλά, από σένα, σ'
ολόκληρον τον κόσμο. Πήγαινε λοιπόν στην ευχή του Xριστού και της
Παναγίας".<br />
Έφυγα, και σαν μάκρυνα λίγο, έστρεψα κ' είδα πως εκείνο το εξαίσιο όραμα δεν
είχε χαθή ακόμα. O γέροντας καθότανε όπως ήτανε στην αρχή, και το ανέκφραστο
φως, που είχα δη με τα μάτια μου, τον έκανε να φεγγοβολά ολόκληρος".<br />
O άγιος Σεραφείμ, μ' όλο το σεβασμό και τη μεγάλη αγάπη που είχε ο λαός γι'
αυτόν, ωστόσο είχε πιη και πολλές πίκρες. Όχι μοναχά κάθε άγιος θα τραβήξη
βάσανα, θλίψεις και διωγμούς, αλλά κι' ο κάθε χριστιανός δεν μπορεί να είναι
αληθινά χριστιανός, αν δεν περάση από κάποιο μαρτύριο, αν δεν ακούση βρισιές
και συκοφαντίες, αν δεν πάθη εξευτελισμούς και περιπαίγματα, κατά το λόγο που
είπε ο Xριστός στους μαθητάδες του: "Eι εμέ εδίωξαν, και υμάς
διώξουσιν". Oι πονηροί και σαρκικοί άνθρωποι δεν τον χωνεύανε, γιατί ο
κόσμος τον αγαπούσε και τον θαύμαζε. Tον κατηγορούσανε κι' από μέσα από το
μοναστήρι του Σάρωφ. Aκόμα κ' οι μοναχές στο Nτιβεέβο είχανε χωριστή σε δυο
κόμματα, και κομματάρχης στο ένα, που μισούσε τον Άγιο, ήτανε ένας νεαρός
δόκιμος, ένα πνευματικό τέκνο του, που έκανε ψεύτικα πως αγαπούσε το γέροντά
του, ενώ έσκαβε το λάκκο του.<br />
Kατά τα 1831, δυο μέρες πριν από του Eυαγγελισμού, ο Άγιος είχε πληροφορία
άνωθεν πως θα του φανερωνότανε η Παναγία τη νύχτα της γιορτής της. Eκείνη τη
νύχτα πιάσανε την προσευχή ο Άγιος μαζί με μια ευσεβέστατη μοναχή Eυπραξία.
Άξαφνα, εκεί που προσευχότανε, άκουσε η Eυπραξία μια βουή και ψαλμωδίες που
ερχόντανε από ψηλά. Ύστερα είδε ένα θαμπωτικό φως κ' ένοιωσε στον αγέρα μια
γλυκειά ευωδία. Aνατρίχιασε σαν είδε τον Άγιο ν' απλώνη τα χέρια του και να
φωνάζη "Θεομήτωρ Πανάχραντε!". H μοναχή είδε δυο Aγγέλους που
προπορευόντανε από την Παναγία, κι' από πίσω της ακολουθούσανε ο άγιος Iωάννης
ο Πρόδρομος, ο απόστολος Iωάννης και δώδεκα παρθενομάρτυρες. Tο κελλί άστραφτε
από ένα φως ουράνιο, κι' οι τοίχοι είχανε χαθή. Tο φως έγινε τόσο δυνατό που
ξεπερνούσε τη λάμψη του ήλιου. H Eυπραξία τυφλώθηκε από τη φωτοχυσία, κ' έπεσε
χάμω σαν κεραυνόπληκτη. Tης φάνηκε σαν νάκουγε από μακριά την Παναγία να μιλά
με τον Άγιο, χωρίς να καταλαβαίνη τι λέγανε. Mοναχά ξεχώρισε τα τελευταία λόγια
που είπε η Παναγία στον άγιο Σεραφείμ: "Σύντομα, τέκνον μου, θα είσαι μαζί
μας". Ύστερα η Θεοτόκος σήκωσε απάνω την Eυπραξία και της έδειξε τις άγιες
μάρτυρες που ήτανε μαζί της και που μαρτυρήσανε για την αγάπη του Yιού της,
λέγοντάς της: "Mαρτύριο δεν είναι μοναχά η θυσία του σώματος, αλλά κι' ο
πόνος που υποφέρει η ψυχή για την αγάπη του Kυρίου". Tέσσαρες ώρες βάσταξε
αυτή η όραση. O Άγιος είπε στην Eυπραξία πως ήτανε η δωδέκατη φορά που είδε την
Παναγία.<br />
Eκείνον τον καιρό ο άγιος Σεραφείμ ήτανε εβδομήντα τριών χρονών. Συχνά έλεγε
μοναχός του: "Tο σώμα μου είναι πια νεκρό, μα η ψυχή μου είναι σαν να
γεννήθηκα τώρα". Προαισθανότανε το τέλος της ζωής του σε τούτον τον κόσμο.
Προσκάλεσε τον πνευματικό του μοναστηριού του Nτιβεέβο πάτερ Bασίλειο, και του
παράδωσε τα επιμάνικά του και την κυβέρνηση του μοναστηριού.<br />
Eτοιμάσθηκε για την αποδημία του. Eίπε να τον βάλουνε στη νεκρόκασα που είχε
ετοιμασμένη και να θέσουνε στο στήθος του την εικόνα του αγίου Σεργίου που
βλέπει να φανερώνεται η Παναγία. Έβαλε και μια πέτρα για σημάδι στο μέρος που
ήθελε να τον θάψουνε, κοντά στην εκκλησία της Mεταστάσεως της Θεοτόκου. Tην
πρωτοχρονιά του 1833, που έτυχε Kυριακή, πήγε στο παρεκκλήσι του νοσοκομείου,
ανασπάσθηκε όλες τις εικόνες, κοινώνησε τα Άχραντα Mυστήρια, κι' αποχαιρέτησε
όλους τους πατέρες που βρισκόντανε τότε στο μοναστήρι. Tο βράδυ ο πάτερ Παύλος,
που καθότανε στο διπλανό κελλί, τον άκουσε να ψέλνη αναστάσιμα τροπάρια. Tην
άλλη μέρα, κατά τις εξ το πρωί, πηγαίνοντας ο πάτερ Παύλος στην εκκλησία για τη
λειτουργία, κατάλαβε μια μυρουδιά από καπνό να βγαίνη από την πόρτα του Aγίου.
Xτύπησε την πόρτα, δεν επήρε απάντηση. Πήγε τότε και φώναξε τους γέροντες, κι'
ανοίξανε την πόρτα, νομίζοντας πως ο Άγιος είχε φύγει στην έρημο, κατά τη
συνήθειά του, κι' άφησε τα κεριά αναμμένα. Eπειδή ήτανε ακόμα σκοτεινά, στην
αρχή δεν είδανε πως ο Άγιος ήτανε μέσα. Mα σαν ανάψανε φως, τον είδανε
γονατισμένον μπροστά στο εικόνισμα της Παναγίας, με τα χέρια σταυρωμένα απάνω
στο στήθος του και με κλειστά τα μάτια του. Mπροστά του ήτανε ένα Eυαγγέλιο
ανοιχτό, με τα φύλλα καμένα στις γωνιές. Tρέξανε να πάρουνε χιόνι για να τα
σβήσουνε. Στην αρχή νομίσανε πως ο Άγιος ήτανε αποκοιμισμένος από την κούραση
κι' από την αγρυπνία, επειδή το σώμα του ήτανε ακόμα ζεστό. Aλλά, σαν θελήσανε
να τον ξυπνήσουνε, είδανε πως εκείνη η αγιασμένη κι' αγγελική ψυχή είχε πετάξει
από το σώμα που ήτανε φυλακωμένη, και πήγε στην αληθινή ζωή. Tότε θυμηθήκανε
μια προφητεία του γέροντα, που είχε πη πως με τη φωτιά θα φανερωνότανε ο
θάνατός του.<br />
Bάλανε το σκήνωμα στη νεκρόκασα που την είχε ετοιμάσει ο ίδιος, και το πήγανε
στη μεγάλη εκκλησία του μοναστηριού. Δεν πέρασε πολλή ώρα, κ' η εκκλησία γέμισε
από προσκυνητές που φτάξανε από όλα τα μέρη, κι' όλο φθάνανε καινούριοι. Oχτώ
μέρες έμεινε το άγιο λείψανο για να μπορέσουνε να το προσκυνήσουνε όλοι. Ένας ερημίτης
είδε, τα χαράγματα της 2ας Iανουαρίου, την ψυχή του αγίου Σεραφείμ να ανεβαίνη
με λάμψη στον ουρανό, και το είπε στον υποτακτικό του.<br />
H Eκκλησία τον ανακήρυξε άγιο στα 1903, δηλαδή ύστερα από εβδομήντα χρόνια,
στις 19 Iουλίου. Kείνη τη μέρα χτύπησε η μεγάλη καμπάνα της μονής του Σάρωφ,
που καλούσε τους πιστούς στην τελετή. Παρεκτός από το καθολικό (τη μεγάλη
εκκλησία), όλη η μεγάλη αυλή της μονής ήτανε γεμάτη κόσμο. Ήτανε βράδυ, κι'
όλοι βαστούσανε αναμμένα κεριά, σαν να καιγόντανε εκείνες οι ψυχές από την
αγάπη του αγίου Σεραφείμ. Όλα τα μάτια ήτανε δακρυσμένα σε κείνη τη μυσταγωγία.
Tα άγια λείψανα που ευωδιάζανε, ήτανε βαλμένα σε μια λειψανοθήκη από
κυπαρισσόξυλο, μέσα σ' ένα μαρμαρένιο κουβούκλιο που είχε στις γωνιές του
τέσσερα Σεραφείμ. Πολλά θαύματα γινήκανε κατά την ακολουθία και κατά τις άλλες
μέρες. Πριν να κοιμηθή είχε κάνει ζωντανός 94 θεραπείες.</span><span lang="EN-US" style="font-family: "pf playskool pro"; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span style="font-family: "pf playskool pro"; font-size: x-large; line-height: 150%;">Aυτός
είναι ο βίος, οι αγώνες και η μακαρία κοίμηση του αγίου Σεραφείμ, που είναι
ένας από τους μεγάλους αγίους της Pωσίας. H δόξα του δεν είναι επίγεια και
πρόσκαιρη, αλλά ουράνια κ' αιώνια, μ' όλο που έλεγε τον εαυτό του "φτωχό
Σεραφείμ και ταπεινό δούλο της Παναγίας". Όσα χρόνια κι' αν περάσουν,
αυτός ο πολυαγαπημένος άγιος θα είναι ολοζώντανος μέσα στις καρδιές των
ανθρώπων. Όλοι οι άγιοι είναι άγιοι κι' αγαπημένοι. Mα ο άγιος Σεραφείμ του
Σάρωφ είναι από εκείνους τους αγίους που ήτανε χαρούμενοι σαν τα παιδιά, κατά
το λόγο του Kυρίου που είπε: "Eάν μη στραφήτε και γένησθε ως τα παιδία, ου
μη εισέλθητε εις την βασιλείαν των ουρανών".<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span style="font-family: "pf playskool pro"; font-size: x-large; line-height: 150%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: "pf playskool pro"; line-height: 150%;">ΦΩΤΗΣ
ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ<b style="mso-bidi-font-weight: normal;">. (1991). </b></span><span style="font-family: "PF Playskool Pro";">«</span><strong style="font-family: "pf playskool pro";"><span style="font-family: "pf playskool pro"; font-weight: normal;">Ο πολυαγαπημένος
Άγιος</span></strong><b style="font-family: "pf playskool pro";">. </b><strong style="font-family: "pf playskool pro";"><span style="font-family: "pf playskool pro"; font-weight: normal;">Σεραφείμ
του Σάρωφ», στο: </span></strong><em style="font-family: "pf playskool pro";"><span style="font-family: "pf playskool pro"; font-style: normal;">Γίγαντες</span></em><em style="font-family: "pf playskool pro";"><span style="font-family: "pf playskool pro"; font-style: normal;">
ταπεινοί</span></em><i style="font-family: "pf playskool pro";">. </i><span style="font-family: "pf playskool pro";">Αθήνα: Ακρίτας,
σσ. 147-170.</span></span></div>
</div>
Ενδότοποςhttp://www.blogger.com/profile/03144067400043026063noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4050819904765597672.post-77614829460972111632023-12-29T21:59:00.008+02:002023-12-29T22:00:50.158+02:00Η Θεία Γέννηση άλλως πως<div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Alegreya Sans; font-size: large;">Του ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗ</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Alegreya Sans; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Alegreya Sans; font-size: large;">Σαν αποφάσισε να γεννηθεί</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Alegreya Sans; font-size: large;">δεν το ’πε της μητρός του, μην παραξενευτεί –</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Alegreya Sans; font-size: large;">«παιδός η βασιληίη» φαντάσου να της έλεγε!</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Alegreya Sans; font-size: large;">Τι ταραχή θα ένιωθε η βαριόμοιρη,</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Alegreya Sans; font-size: large;">πώς να σηκώσει βάρος άναρχης αρχής!</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Alegreya Sans; font-size: large;">Και μια και δυο τον άγγελό του στέλνει,</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Alegreya Sans; font-size: large;">που ήξερε από τέτοια (είχε τον τρόπο του)</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Alegreya Sans; font-size: large;">για να της αναγγείλει: «Μη φοβείσαι</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Alegreya Sans; font-size: large;">κι η χαρμονή θε ν’ απλωθεί σαν ήλιος</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Alegreya Sans; font-size: large;">επάνω στης θαλάσσου το νερό,</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Alegreya Sans; font-size: large;">ν’ αντιφεγγίσει ο κόσμος την ανάσταση.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Alegreya Sans; font-size: large;">Θέλω να πω», της είπε, «θα πονέσει</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Alegreya Sans; font-size: large;">πολύ το φως αυτό για να χωρέσει</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Alegreya Sans; font-size: large;">Εσένα μέσα του. Ανάσανε βαθιά,</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Alegreya Sans; font-size: large;">κοίτα και το φεγγάρι, γίνηκε άστρο</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Alegreya Sans; font-size: large;">λαμπρό στους ουρανούς, να και τους μάγους</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Alegreya Sans; font-size: large;">και τις γκαμήλες τους που συντελούνται.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Alegreya Sans; font-size: large;">Να και τη νύχτα που αποβάλλει πια τα ρούχα της,</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Alegreya Sans; font-size: large;">ιδού οι βοσκοί, το βόδι, το μουλάρι,</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Alegreya Sans; font-size: large;">που τ’ άχυρο ανυμνούν σ’ αχειροπλόκαμη ώρα».</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Alegreya Sans; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Alegreya Sans; font-size: large;"><img src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEj_E5_BnX0Mzob2lP9DYTmmNkk3gHEV0DvyRBCw1A4aezw3-OMKTqCO3DZ3Cbby1ePX3Z3wHjH7olDaukaHLKjohL8K81GZNJ7hfyQBku9RhTOKMt6QOsC3rtIU-_Ja3PAfHVaLHEzZvNIiBZY1FbZ9eFXQeebJQfe5GUp-tgfoTKBsim1jyzpwA1_OGo9Z" /></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Alegreya Sans; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Alegreya Sans; font-size: large;">Ο Κυριάκος Χαραλαμπίδης (ποιητής, δοκιμιογράφος και μεταφραστής) σπούδασε Ιστορία και Αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, μετεκπαιδεύτηκε στη Ραδιοφωνία του Μονάχου και διετέλεσε Διευθυντής Ραδιοφωνίας στο Ραδιοφωνικό Ίδρυμα Κύπρου. Οι πρώτες δεκατρείς ποιητικές συλλογές του περιλαμβάνονται στον συγκεντρωτικό τόμο <i>Ποιήματα </i>1961-2017 (Εκδόσεις Ίκαρος, 2019). Ακολούθησαν η ποιητική συλλογή: <i>Η νύχτα των κήπων</i> (Ίκαρος, 2022) και δύο παιδικά βιβλία από τις Εκδόσεις Καλειδοσκόπιο: <i>Σαλιγκάρι και φεγγάρι</i> (2018, Βραβείο Αναγνώστη και Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας Κύπρου), <i>Με τις λέξεις αγκαλιά</i> (2023). Για το έργο του γράφτηκαν μονογραφίες, εκπονήθηκαν διδακτορικά, έγιναν αφιερώματα περιοδικών, συνέδρια και μεταφράσεις. Τιμήθηκε με τον τίτλο του διδάκτορα από τα πανεπιστήμια Αθηνών, Θεσσαλονίκης, Αιγαίου και Κύπρου. Έλαβε –μεταξύ άλλων– το Κρατικό Βραβείο Ποίησης της Ελλάδας και της Κύπρου, το Διεθνές Έπαθλο Καβάφη, το Βραβείο της Ελληνικής Εταιρείας Μεταφραστών Λογοτεχνίας, το Βραβείο Κώστα και Ελένης Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών, το Αριστείο Γραμμάτων της Κυπριακής Δημοκρατίας. Είναι αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας Αθηνών και ιδρυτικό μέλος της Κυπριακής Ακαδημίας Επιστημών, Γραμμάτων και Τεχνών.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Alegreya Sans; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Alegreya Sans; font-size: large;">ΠΗΓΗ: <a href="https://diastixo.gr/logotexnikakeimena/poihsh/21627-i-theia-gennisi-allos-pos">DIASTIXO</a></span></div>Ενδότοποςhttp://www.blogger.com/profile/03144067400043026063noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4050819904765597672.post-41389762290527169692023-12-24T23:19:00.003+02:002023-12-24T23:20:48.342+02:00Μήνυμα Χριστουγέννων 2023 - Ἀρχιεπίσκοπος Ἀλβανίας<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/wJTau8Vw69w" width="320" youtube-src-id="wJTau8Vw69w"></iframe></div><p></p>Ενδότοποςhttp://www.blogger.com/profile/03144067400043026063noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4050819904765597672.post-64540648906644140642023-12-10T14:05:00.004+02:002023-12-10T14:15:39.897+02:00«Η τακτική του Καβάφη»<div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Caudex; font-size: large;">«Η τακτική του Καβάφη δεν είναι καθόλου απλή· αποτελείται από πολλούς “κανόνες”, που ο καθένας τους εφαρμόζεται ανάλογα με τις περιστάσεις. (τούτο φαίνεται ότι είναι αξίωμα για τον καλό “τακτικό”). Εδώ θα επισημάνω τον κυριότερο.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Caudex; font-size: large;">»Θα τον έλεγα κανόνα του <i>αιφνιδιασμού</i>. (το πανάρχαιο μέσον της ενέδρας που δεν την υποψιάζεται ο αντίπαλος). Ιδού πως τον επιχειρεί ο Αλεξανδρινός “λόγιος”.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Caudex; font-size: large;">»Το τίναγμα από το καβαφικό ποίημα έρχεται στο τέλος, στους δύο – τρείς τελευταίους στίχους-του. Αρχίζεις το διάβασμα ανύποπτος, γιατί τίποτα δεν προμηνύει τι θα επακολουθήσει. Ο χαμηλός αφηγηματικός τόνος, η πεζή έκθεση των γεγονότων, το απλό σκηνικό (με όλη την εντυπωσιακή κάποτε γραφικότητά του), η γνώριμη εικόνα που σου παρουσιάζεται, δεν σε προετοιμάζουν να περιμένεις τίποτα το εξαιρετικό. Όλα φαίνονται πως ξετυλίγονται ομαλά μέσα στο κλίμα της καθημερινότητας, ή το πλαίσιο μιας παλιάς, “κλεισμένης” ιστορίας. Και βηματίζεις άνετα μαζί με τα λεγόμενα. Αίφνης γίνεται κάτι που δεν το είχες φαντασθεί: ό,τι έβλεπες ωστώρα ήταν ένα προπέτασμα – αυτό πέφτει ξαφνικά και πίσω-του εμφανίζεται μια άλλη παράσταση, όπου τα πράγματα μπαίνουν σε μια νέα τάξη, αληθινή αυτή τη φορά, που δείχνει πόσο απατηλή ήταν η πρώτη εικόνα. Η εντύπωση είναι συγκλονιστική. Ενώ πριν ένιωθες στερεό το έδαφος κάτω από τα πόδια-σου, τώρα έχεις το αίσθημα ότι έχασες το βάρος-σου (τις αναμφισβήτητες έως την ώρα εκείνη “βεβαιότητες” σου) και βρίσκεσαι στον αέρα. Το σύννεφο που σου σκέπαζε πριν τα μάτια, έχει διαλυθεί και σου αποκαλύπτεται μια άλλη πραγματικότητα – η πραγματικότητα (κατά τον ποιητή) με την ανοικτίρμονη αλήθεια-της. Ένα πρόσωπο καθόλου ξένο που προσπαθούσες όμως να το αποφύγεις. Και που τώρα σε παρατηρεί κατάματα και σου μορφάζει με σημαία…».</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Caudex; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Caudex; font-size: large;">Ε. Π. ΠΑΠΑΝΟΥΤΣΟΣ. (1989). «Η τακτική του Καβάφη», στο: <i>Το δίκαιο της πυγμής</i>. Αθήνα: Δωδώνη, σσ. 194-195.</span></div>Ενδότοποςhttp://www.blogger.com/profile/03144067400043026063noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4050819904765597672.post-48510954875130949732023-12-10T12:13:00.007+02:002023-12-10T12:26:26.048+02:00Ο Κ. Π. Καβάφης για τη σύγκρουση θρησκειών και πολιτισμών<div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Manrope; font-size: large;">Σαστίσαμε στην Αντιόχειαν όταν μάθαμε</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Manrope; font-size: large;">τα νέα καμώματα του Ιουλιανού.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Manrope; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Manrope; font-size: large;">Ο Απόλλων εξηγήθηκε με λόγου του, στην Δάφνη!</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Manrope; font-size: large;">Χρησμό δεν ήθελε να δώσει (σκοτισθήκαμε!),</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Manrope; font-size: large;">σκοπό δεν το ’χε να μιλήσει μαντικώς, αν πρώτα</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Manrope; font-size: large;">δεν καθαρίζονταν το εν Δάφνη τέμενός του.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Manrope; font-size: large;">Τον ενοχλούσαν, δήλωσεν, οι γειτονεύοντες νεκροί.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Manrope; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Manrope; font-size: large;">Στην Δάφνη βρίσκονταν τάφοι πολλοί…</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Manrope; font-size: large;">Ένας απ’ τους εκεί ενταφιασμένους</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Manrope; font-size: large;">ήταν ο θαυμαστός, της εκκλησίας μας δόξα,</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Manrope; font-size: large;">ο άγιος, ο καλλίνικος μάρτυς Βαβύλας.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Manrope; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Manrope; font-size: large;">Αυτόν αινίττονταν, αυτόν φοβούνταν ο ψευτοθεός.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Manrope; font-size: large;">Όσο τον ένιωθε κοντά δεν κόταε</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Manrope; font-size: large;">να βγάλει τους χρησμούς του· τσιμουδιά.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Manrope; font-size: large;">(Τους τρέμουνε τους μάρτυράς μας οι ψευτοθεοί).</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Manrope; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Manrope; font-size: large;">Ανασκουμπώθηκεν ο ανόσιος Ιουλιανός,</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Manrope; font-size: large;">νεύριασε και ξεφώνιζε: «Σηκώστε, μεταφέρτε τον,</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Manrope; font-size: large;">βγάλτε τον τούτον τον Βαβύλα αμέσως.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Manrope; font-size: large;">Ακούς εκεί; Ο Απόλλων ενοχλείται.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Manrope; font-size: large;">Σηκώστε τον, αρπάξτε τον ευθύς.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Manrope; font-size: large;">Ξεθάψτε τον, πάρτε τον όπου θέτε.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Manrope; font-size: large;">Βγάλτε τον, διώξτε τον. Παίζουμε τώρα;</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Manrope; font-size: large;">Ο Απόλλων είπε να καθαρισθεί το τέμενος».</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Manrope; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Manrope; font-size: large;">Το πήραμε, το πήγαμε το άγιο λείψανον αλλού·</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Manrope; font-size: large;">το πήραμε, το πήγαμε εν αγάπη κ' εν τιμή.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Manrope; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Manrope; font-size: large;">Κι ωραία τωόντι πρόκοψε το τέμενος.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Manrope; font-size: large;">Δεν άργησε καθόλου, και φωτιά</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Manrope; font-size: large;">μεγάλη κόρωσε: μια φοβερή φωτιά:</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Manrope; font-size: large;">και κάηκε και το τέμενος κι ο Απόλλων.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Manrope; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Manrope; font-size: large;">Στάχτη το είδωλο· για σάρωμα, με τα σκουπίδια.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Manrope; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Manrope; font-size: large;">Έσκασε ο Ιουλιανός και διέδωσε —</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Manrope; font-size: large;">τί άλλο θα έκαμνε — πως η φωτιά ήταν βαλτή</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Manrope; font-size: large;">από τους Χριστιανούς εμάς. Ας πάει να λέει.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Manrope; font-size: large;">Δεν αποδείχθηκε· ας πάει να λέει.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Manrope; font-size: large;">Το ουσιώδες είναι που έσκασε.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Manrope; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Manrope; font-size: large;"><img src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhfUOFKr_MrntUPP4QHvFhHD28HTfgVgoXvbvdV1cShEA4Jm-TYz5aRbj2ahHcunBK-yYoiluzR0kOcOOH2Xwe8QD0q9K-8_S6H5hjnXO-7m9GvpbMRVbqDGNtERa7FRlmpFcKHgIOYa10oAggbDe9BESbMAXDnk9lmbL4vXwlr_jKy-6PeynM1ep2kVKJn=w400-h267" /></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjL-Y6dxstSBRxh9H3P-q9DljveocCPtG7hvEF8M4xJUgaDsG9ELmVm2eYRFWrYWJD_-pwW8fKzvGzhCbINuC2KeWD-zJ1RjIPYk4_f9xiGvyyts61yB5RVKP8TUrSE8M1f__wsHIvYAqtdR50Yjd4BMbEGeGn6vD_pRqnWpQfMcQk82bQbPFLBDffdbJYs/w400-h191/2.jpg" /></span></div><div style="text-align: justify;"><div class="separator" style="clear: both;"><span style="font-size: large;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEicOiCUxy3i1XZApklIcaZhvRXFfYWOa_FBHdsRRlo0mZm_Dvyp5sMJdMxoIRhQtNrxaMpmc71E2lOKGNnE5P8vcUQd8E8sOl6hSYNhEEwuvmy1_fcoOhjHcaM3ax_BjdhprgPJNwfvEK8a8UgsFtYPEN8GTOuE5DQ2bovOpy1eZbCN5hw-5BKQ8bgFFJC8/w442-h640/1.jpg" /></span></div><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Manrope;"><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Manrope;"><br /></span></div>Κ. Π. ΚΑΒΑΦΗΣ. (1992). «Εις τα περίχωρα της Αντιοχείας», στο: </span><i style="font-family: Manrope;">Τα Ποιήματα (1919-1933)</i><span style="font-family: Manrope;">, τ. Β΄. Αθήνα: Ίκαρος, σσ. 99-100, 153-154· [Νέα Έκδοση του Γ. Π. Σαββίδη].</span></span></div>Ενδότοποςhttp://www.blogger.com/profile/03144067400043026063noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4050819904765597672.post-16256532770709130892023-12-03T11:19:00.007+02:002023-12-03T11:19:55.031+02:00Από τον Κήπο του Φώτη Κόντογλου<div style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Fira Sans"; font-size: large;">«Μια Κυριακή, μετά τη λειτουργία, είχε δυό – τρία μνημόσυνα στην εκκλησία που πήγα. Κι επειδή βιαζόντανε, παπάδες και ψαλτάδες να τελειώσουνε γρήγορα με το Θεό για να δούνε την πελατεία, τόλμησα να πω δυο λόγια για τα θεατρικά αυτά μνημόσυνα, με τα φριχτά μωβ κρέπια, με τις γλάστρες, με τις κορδέλλες με τα χρυσά γράμματα, και με τους διάφορους χαροεργολάβους. Τι ήθελα να μιλήσω; Με περιλάβανε όλοι οι “ενδιαφερόμενοι” της επιχειρήσεως, και πιο λυσσασμένα οι εργολάβοι με τα φοινικοειδή, με τα χρέπια, με τις χρυσωμένες κορδέλλες, με τα “ικριώματα”, με τους δίσκους με τα κόλλυβα. “Ποιος θα δούλευε, μου λέγανε, αν δεν γινόντανε έτσι επίσημα τα μνημόσυνα και οι κηδείες; Που βρισκόμαστε στα βλαχοχώρια;”».</span></div><span style="font-family: Fira Sans; font-size: large;"><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEiWtDWbSC4oh8TJO4VbXxiXMx6Y9iYchTVvHxW-hSDni8o4VWHcOMo-eYEHRm3fYc--gPkGS9JGR4Tjvu6TcxgCP2aTKgvzq8MVS9hGTtHC69fjmu-9766ZQ5LkGvxzPGcxMrR7XyDXbFvHY4nR2qlSHb_u924fk3uzLOhcXW8LjsQ_QdCKHP-4eGwWBopd"><img src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEiWtDWbSC4oh8TJO4VbXxiXMx6Y9iYchTVvHxW-hSDni8o4VWHcOMo-eYEHRm3fYc--gPkGS9JGR4Tjvu6TcxgCP2aTKgvzq8MVS9hGTtHC69fjmu-9766ZQ5LkGvxzPGcxMrR7XyDXbFvHY4nR2qlSHb_u924fk3uzLOhcXW8LjsQ_QdCKHP-4eGwWBopd=w305-h400" /></a></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">ΦΩΤΗΣ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ. (1977). «Ξενομανίας το ανάγνωσμα. Γίναμε δυτικολάτρες», στο: <i>Μυστικά Άνθη. Ήγουν κείμενα γύρω από τις αθάνατες αξίες της ορθόδοξης ζωής</i>, τ. ΣΤ΄. Αθήνα: Εκδοτικός Οίκος «Αστήρ». Αλ. & Ε. Παπαδημητρίου, σ. 134.</div></span>Ενδότοποςhttp://www.blogger.com/profile/03144067400043026063noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4050819904765597672.post-68309969205673451392023-11-19T18:10:00.012+02:002023-12-03T11:20:56.926+02:00Στον Έρωτα <div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Caudex; font-size: large;"><span>Της ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΑΝΤΩΝΑΚΕΛΛΗ</span><a href="file:///C:/Users/user/Desktop/%CE%9D%CE%AD%CE%BF%20%CE%88%CE%B3%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%BF%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20Microsoft%20Office%20Word.docx#_ftn1">[*]</a></span></div><span style="font-family: Caudex; font-size: large;"><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhmcgQwlWmNpmEFMXoRmOTi2hXzkFyukjREc_bsGXFKn9DeTHbislwcLfcWvDcdntO56cHZwExWcTajUFU2r97aBeWURJeU-Vm-iy1xeOv0ICEMBEGOhvI5Nd26TqnxuIasx0zN260LZp0wBSIPbFODZv07whhRmjiFW2qE8r98Ul4OrTq-RtfzheRpoBGW"><img height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhmcgQwlWmNpmEFMXoRmOTi2hXzkFyukjREc_bsGXFKn9DeTHbislwcLfcWvDcdntO56cHZwExWcTajUFU2r97aBeWURJeU-Vm-iy1xeOv0ICEMBEGOhvI5Nd26TqnxuIasx0zN260LZp0wBSIPbFODZv07whhRmjiFW2qE8r98Ul4OrTq-RtfzheRpoBGW=w400-h266" width="400" /></a></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Μια μέρα αντάμωσε η όψις του χεριού μου</div><div style="text-align: justify;">το δικό σου.</div><div style="text-align: justify;">Κ’ έτσι γεννήθηκε η αίσθησις απ’ την ψυχή μου.</div><div style="text-align: justify;">Σαν να ’ταν η Αθηνά, ξεπροβαλλομένη</div><div style="text-align: justify;">από την κεφαλήν του Διός.</div><div style="text-align: justify;">Κ’ έτσι απεκδύθηκε ο έρως φοβούμενος, περπατώντας ξυπόλητος,</div><div style="text-align: justify;">τυφλός.</div><div style="text-align: justify;">Και τότε εκεί εθεάθη η αίγλη του, που τσάκιζε τα σίδερα της δυσπιστίας</div><div style="text-align: justify;">και της μανίας.</div><div style="text-align: justify;">Και από εκεί χάνομαι.</div><div style="text-align: justify;">Χάνομαι κ’ ασθμαίνω, πασκίζοντας να καταλάβω τον θεό.</div><div style="text-align: justify;">Θεός ἔρως.</div><div style="text-align: justify;">Αγκομαχώ να καταπατήσω τις περιττές και τελειωμένες σκέψεις μου.</div><div style="text-align: justify;">Ανοίγω τα μάτια μου κ’ αντικρίζω τον σωτήρα της ψυχής μου.</div><div style="text-align: justify;">Εσέ, που σ’ αγάπησα και σε μίσησα, όμως και πάλι σε μένα παρέμεινες.</div><div style="text-align: justify;">Σ’ αγάπησα και σ’ είχα στην ψυχή μου.</div><div style="text-align: justify;">Σε μίσησα και δεν άφησες το μυαλό μου.</div><div style="text-align: justify;">Σ’ ερωτεύτηκα. Και τώρα χάνομαι αιώνια, και σε λατρεύω. </div><div style="text-align: justify;">Εσύ, ένας θεός, που η λατρεία μου για εκείνον θα πεθάνει τελευταία.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><a href="file:///C:/Users/user/Desktop/%CE%9D%CE%AD%CE%BF%20%CE%88%CE%B3%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%BF%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20Microsoft%20Office%20Word.docx#_ftnref1">[*]</a> Η Χριστίνα Αντωνακέλλη είναι μαθήτρια στην Α΄ Λυκείου, στο Πρότυπο ΓΕ.Λ. Μυτιλήνης του Πανεπιστημίου Αιγαίου.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Το ποίημα κοσμείται με τον ζωγραφικό πίνακα του Γιώργου Σταθόπουλου, <i>Λύρα</i>. ΠΗΓΗ: <i>Θρησκευτικά. Θρησκεία και Κοινωνία</i>. Β΄ Λυκείου. Ι.Τ.Υ.Ε. ΔΙΟΦΑΝΤΟΣ. 2016, σ. 167.</div></span>Ενδότοποςhttp://www.blogger.com/profile/03144067400043026063noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4050819904765597672.post-76642271753919073492023-11-18T18:22:00.000+02:002023-11-18T19:03:19.514+02:00Τα Cantos του Ezra Pount... ένα ποιητικό έπος... με ντύμα μυθολογικό<div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Source Serif Pro; font-size: large;">«Το κεντρικό θέμα, για μένα, σ’ αυτά τα <i>Cantos </i>είναι η συμπόνοια, στενά δεμένη με εικόνες μεγαλείου, λεπτότητας και μυστηρίου του κόσμου, παρουσιασμένη με σεβασμό και ταπεινοφροσύνη· η οργή και ο διδακτισμός έχουν πλέον παραμεριστεί:</span></div><span style="font-family: Source Serif Pro; font-size: large;"><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><i>Το σφάλμα του χάους. Η δικαίωση βγαίνει απ’ την καλοσύνη της </i></div></span><div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Source Serif Pro; font-size: large;"><i>καρδιάς</i></span></div><span style="font-family: Source Serif Pro; font-size: large;"><div style="text-align: justify;"><i> και μέσα απ’ τα χέρια της κυλά το έλεος.</i></div><div style="text-align: justify;"><i>……………………………………………………….........................</i></div><div style="text-align: justify;"><i>Είσαι το μάτι του Θεού, μην προδίσεις την ενόρασή σου.</i></div><div style="text-align: justify;"><i>Και στο μυαλό σου η ομορφιά, ω Άρτεμις</i></div><div style="text-align: justify;"><i> η Δάφνη τρέχοντας μάταια.</i></div><div style="text-align: justify;"><i>Όταν ο Συριακός όνυχας κομματιάζεται.</i></div><div style="text-align: justify;"><i> Ήλιε Πατέρα, εσύ μας οδηγείς πέρα απ’ το σκοτάδι,</i></div><div style="text-align: justify;"><i>Όμως το μυαλό, όπως ο Ιξίων, σε αέναη περιστροφή</i>».</div><div style="text-align: justify;"><br /></div></span></div><div><div style="text-align: justify;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-3w3nzbyWGRI/YCA8o1TaSHI/AAAAAAAAGLQ/zuxnZSSu0g4uzDDt7Oyj3nsx9ZYNpegXgCNcBGAsYHQ/s2048/Ezra%2BPount.%2B%25CE%25A4%25CE%25B1%2BCantos%2B%25CF%2584%25CE%25B7%25CF%2582%2B%25CE%2595%25CE%25BE%25CE%25B9%25CE%25BB%25CE%25AD%25CF%2589%25CF%2583%25CE%25B7%25CF%2582.tif"><span style="font-family: Source Serif Pro; font-size: large;"><img border="0" src="https://1.bp.blogspot.com/-3w3nzbyWGRI/YCA8o1TaSHI/AAAAAAAAGLQ/zuxnZSSu0g4uzDDt7Oyj3nsx9ZYNpegXgCNcBGAsYHQ/w264-h400/Ezra%2BPount.%2B%25CE%25A4%25CE%25B1%2BCantos%2B%25CF%2584%25CE%25B7%25CF%2582%2B%25CE%2595%25CE%25BE%25CE%25B9%25CE%25BB%25CE%25AD%25CF%2589%25CF%2583%25CE%25B7%25CF%2582.tif" /></span></a></div><span style="font-family: Source Serif Pro; font-size: large;"><span><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">EZRA POUNT. (2019).<i>Τα Cantos της εξιλέωσης. Το Canto της τοκογλυφίας. Στίχοι γραμμένοι για την Όλγα</i>. Εισαγωγή – Μετάφραση - Σημειώσεις Χάρης Βλαβιανός. Πρόλογος Mary de Rachewiltz. Αθήνα: Άγρα, σ. 33.</div></span><br /><a href="https://1.bp.blogspot.com/-nnwLMjeoDi0/YCBFHqf3cxI/AAAAAAAAGLc/woAZezekKbgiMA-WtbvUgYn69kIiaIzjwCNcBGAsYHQ/s1712/%25CE%2599%25CE%25BE%25CE%25AF%25CF%2589%25CE%25BD%25CE%25B1%25CF%2582.jpg"><img border="0" src="https://1.bp.blogspot.com/-nnwLMjeoDi0/YCBFHqf3cxI/AAAAAAAAGLc/woAZezekKbgiMA-WtbvUgYn69kIiaIzjwCNcBGAsYHQ/w321-h400/%25CE%2599%25CE%25BE%25CE%25AF%25CF%2589%25CE%25BD%25CE%25B1%25CF%2582.jpg" /></a><br /><br /></span><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Source Serif Pro; font-size: large;">Στην παράσταση απεικονίζεται η παραδειγματική τιμωρία του Ιξίονα με τον φλεγόμενο τροχό, που δύο γυναικείες φτερωτές μορφές, Αύρες ή Νεφέλες, συγκρατούν απαλά στον αιθέρα. Δύο φίδια, τυλιγμένα γύρω από το σώμα του Ιξίονα, τον δαγκώνουν στους ώμους, ενώ κάτω ακριβώς από τον τροχό προβάλλει μια Ερινύα που κρατά δάδα· έτσι υπογραμμίζεται πως όλη η σκηνή αφορά τιμωρία. Αριστερά ο Ερμής, όρθιος, με το κηρύκειο στο χέρι, ατενίζει το θέαμα, ενώ δεξιά, απέναντί του, παρευρίσκεται ο Ήφαιστος που, με εντολή του Δία, κατασκεύασε αυτόν τον πύρινο τροχό. (Αμφορέας με λαιμό, από την Καμπανία, του ζωγράφου του Ιξίονα, γύρω στα 330-320 π.Χ. Βερολίνο, Staatliche Museen, αρ. καταλόγου F 3023). </span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Source Serif Pro; font-size: large;">PIERRE GRIMAL. (1991). <i>Λεξικό της Ελληνικής και Ρωμαϊκής Μυθολογίας</i>, επιμέλεια Βασίλειος Άτσαλος. Θεσσαλονίκη: University Studio Press, σ. 315.</span></div></div>Ενδότοποςhttp://www.blogger.com/profile/03144067400043026063noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4050819904765597672.post-36924876721519438252023-11-04T20:49:00.000+02:002023-11-04T20:49:01.874+02:00Καλό Σαββατόβραδο!!!<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/__aJL8i1kL4" width="320" youtube-src-id="__aJL8i1kL4"></iframe></div><p></p>Ενδότοποςhttp://www.blogger.com/profile/03144067400043026063noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4050819904765597672.post-62982751855035999562023-10-27T18:01:00.003+03:002023-10-28T10:56:30.211+03:00«(Η ζωή μας κάθε μέρα λιγοστεύει)»<div style="text-align: justify;"><span><span style="font-family: GFS Didot; font-size: large;">Χείλια, φρουροί της αγάπης μου που ήταν να σβήσει</span></span></div><span style="font-family: GFS Didot; font-size: large;"><div style="text-align: justify;">χέρια, δεσμά της νιότης μου που ήταν να φύγει</div><div style="text-align: justify;">χρώμα προσώπου χαμένου κάπου στη φύση</div><div style="text-align: justify;">δέντρα… πουλιά… κυνήγι…</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Κορμί, μαύρο μες στο λιοπύρι σαν το σταφύλι</div><div style="text-align: justify;">κορμί πλούσιο καράβι μου, πού ταξιδεύεις;</div><div style="text-align: justify;">Είναι η ώρα που πνίγεται το δείλι</div><div style="text-align: justify;">και κουράζομαι ψάχνοντας τα ερέβη…</div> <div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">(Η ζωή μας κάθε μέρα λιγοστεύει).</div><div style="text-align: justify;"><br /></div> <div style="text-align: justify;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-t_WuRHf4R0Y/XwcxHAP1XyI/AAAAAAAAE_U/wyuus4RRXLwy2ndHpV5veEryyu-ceiXdQCNcBGAsYHQ/s1600/%25CE%25A7%25CF%2589%25CF%2581%25CE%25AF%25CF%2582%2B%25CF%2584%25CE%25AF%25CF%2584%25CE%25BB%25CE%25BF.jpg"><img border="0" src="https://1.bp.blogspot.com/-t_WuRHf4R0Y/XwcxHAP1XyI/AAAAAAAAE_U/wyuus4RRXLwy2ndHpV5veEryyu-ceiXdQCNcBGAsYHQ/s400/%25CE%25A7%25CF%2589%25CF%2581%25CE%25AF%25CF%2582%2B%25CF%2584%25CE%25AF%25CF%2584%25CE%25BB%25CE%25BF.jpg" /></a></div> <div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ. (1998). «Ρίμα», στο: <i>Ποιήματα</i>. Αθήνα: Ίκαρος, σ. 23.</div></span>Ενδότοποςhttp://www.blogger.com/profile/03144067400043026063noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4050819904765597672.post-9771689098887834362023-10-14T10:02:00.006+03:002023-10-16T10:33:04.417+03:00Η αρχαιομάθεια του Αγίου Κοσμά του Μελωδού<div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Cardo; font-size: large;">Του ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ Ι. ΚΑΛΑΜΑΤΑ</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Cardo; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Cardo;"><span>Η 14η Οκτωβρίου είναι αφιερωμένη στη μνήμη του Αγίου Κοσμά του Μελωδού, Επισκόπου Μαϊουμά, στον οποίο αποδίδονται και άλλα προσωνύμια: Ξένος, Ιεροσολυμίτης, Αγιοπολίτης, Ασύγκριτος. Καθώς γνωρίζω, η μόνη μελέτη που επισταμένως διερευνά το βίο και το έργο του είναι του Θεοχάρη Δετοράκη, Ομότιμου Καθηγητή Βυζαντινής Φιλολογίας στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Κρήτης - έφυγε από τη ζωή στα 87 του χρόνια, στις 27 Ιανουαρίου 2023. Σύμφωνα με τον συγγραφέα ο Άγιος Κοσμάς υπήρξε η <i>«μοναδική περίπτωση υμνογράφου, που το σύνολο σχεδόν της δημιουργίας του μπήκε αμέσως στα λειτουργικά βιβλία και ακούεται ψαλλόμενο ως σήμερα</i>». Γι’ αυτό το λόγο και μας είναι προσιτό. Σημαντικοί ύμνοι του, κυρίως κανόνες, έχουν μεταφραστεί σε ξένες γλώσσες. Τα προσωνύμια Ασύγκριτος και Ξένος στο πέρασμα του χρόνου αλλοιώθηκαν με σκοπό να εξυπηρετηθεί η συναξαριακή παράδοση. Έτσι, το Ασύγκριτος προέρχεται από παρανάγνωση του όρου <i>«ασηκρίτις»</i>, του τίτλου δηλαδή που φέρεται να είχε ο Άγιος Κοσμάς σε κάποια κείμενα. Και το Ξένος σημαίνει <i>«παράδοξος»</i>, <i>«ασυνήθης»</i>, <i>«μοναδικός»</i>. Ο Δετοράκης με έμφαση σημειώνει ότι, ο Άγιος Κοσμάς ομολογουμένως ήταν ο πιο </span><i><span>«</span><span>αρχαιόπληκτος</span></i><span><i>» </i></span><span>από τους βυζαντινούς υμνογράφους. Η πολύ καλή αρχαιομάθειά του, πράγματι, υπήρξε αξιοζήλευτη. Στις ποιητές συνθέσεις του <i>«προχωρεί πολύ περισσότερο στη χρήση σπάνιων ποιητικών λέξεων και εκφραστικών τρόπων, που δανείζεται άμεσα ή έμμεσα από την αρχαία ελληνική γραμματεία</i></span></span><i style="font-family: Cardo;">»</i><span style="font-family: Cardo;"><i>, της </i>οποίας ήταν γνώστης εγκρατέστατος</span><span style="font-family: Cardo;">. Ακολουθούν χαρακτηριστικά παραδείγματα από τη μελέτη του Δετοράκη.</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Cardo; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj7B3SVwYNlAlLVWOuo3S_HHjsAb5f1bRR5gQAH5Q1q0yImwF3nkO1q7HAPx-eQqrAEQ8aLIcI3n2oYzDxaufM0xl_cRa0WNQl3-QNTM3js8F37dV90bQJp5JkXAPv9GYTsVI5VeGR9HfQb0naUSmUJNSUeLRtnaA78gIwKWY9F9O2lX3SZectRHQDMI4uC/s2431/1.tif"><span style="font-family: Cardo; font-size: large;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj7B3SVwYNlAlLVWOuo3S_HHjsAb5f1bRR5gQAH5Q1q0yImwF3nkO1q7HAPx-eQqrAEQ8aLIcI3n2oYzDxaufM0xl_cRa0WNQl3-QNTM3js8F37dV90bQJp5JkXAPv9GYTsVI5VeGR9HfQb0naUSmUJNSUeLRtnaA78gIwKWY9F9O2lX3SZectRHQDMI4uC/w404-h640/1.tif" /></span></a></div><div style="text-align: justify;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiYsPJjuaDQ8TiDjLGqWEVcHf4AW_KQj-_a1SvB54ecfVAbdpepoxq1FyfGXK4nuabpmW4GGy1H9f8BXw5cNJi3fFZdCHiXalCUqFVKn_XH7a9NF6fmhc9O-Qh9bJzwT2kzTeTP6CmnpbefA88qIvm7gIBIEc2Vn7qJdkZYL-QIYuOGlNQ4LJ_1gtBhNen_/s2431/2.tif"><span style="font-family: Cardo; font-size: large;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiYsPJjuaDQ8TiDjLGqWEVcHf4AW_KQj-_a1SvB54ecfVAbdpepoxq1FyfGXK4nuabpmW4GGy1H9f8BXw5cNJi3fFZdCHiXalCUqFVKn_XH7a9NF6fmhc9O-Qh9bJzwT2kzTeTP6CmnpbefA88qIvm7gIBIEc2Vn7qJdkZYL-QIYuOGlNQ4LJ_1gtBhNen_/w404-h640/2.tif" /></span></a></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Cardo; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Cardo; font-size: large;">ΘΕΟΧΑΡΗΣ ΔΕΤΟΡΑΚΗΣ. (1979). <i>Κοσμάς ο Μελωδός. Βίος και Έργο</i>. Θεσσαλονίκη: Πατριαρχικόν Ίδρυμα Πατερικών Μελετών, σσ. 136-137.</span></div>Ενδότοποςhttp://www.blogger.com/profile/03144067400043026063noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4050819904765597672.post-91347425703670155052023-09-27T10:32:00.008+03:002023-10-01T10:47:13.396+03:0027η Σεπτεμβρίου: μνήμη Αγίου Ισαάκ του Σύρου<div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Fira Sans; font-size: large;">Του ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ Ι. ΚΑΛΑΜΑΤΑ</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Fira Sans; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Fira Sans; font-size: large;">Με αποφθέγματα του αγίου Ισαάκ του Σύρου, κλείνει ένα από τα σημαντικότερα βιβλία-του ο Χρήστος Γιανναράς: <i>Η Ελευθερία του Ήθους</i>, 2η έκδοση, εκδόσεις Γρηγόρη, Αθήνα 1978. Είχε προηγηθεί η 1η έκδοση, στα 1970, από τις εκδόσεις «Αθηνά», στη σειρά «Σύνορο». Η 2η έκδοση, όπως ο ίδιος ο συγγραφέας γράφει στον πρόλογό της, <i>«ξαναγράφτηκε από την αρχή»</i>. Και εξηγεί γιατί: <i>«Πολλές από τις αρχικές θέσεις του βιβλίου αναθεωρήθηκαν, άλλες συμπληρώθηκαν ή αναλύθηκαν πιο συστηματικά»</i>. <i>Η Ελευθερία του Ήθου</i>ς -προσωπική θέση εκφράζω- είναι όχι μόνο ένα από τα σημαντικότερα βιβλία του συγγραφέα· είναι κι ένα βιβλίο που στον αναγνώστη δείχνει το δρόμο της αντίστασης στην απιστία, στην απελπισία και στον τρόμο του θανάτου.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Fira Sans; font-size: large;">Ο <i>Άγιος Ισαάκ ο Σύρος</i> δεν έχει καθορισμένη ημερομηνία εορτασμού στο εορτολόγιο της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Η μνήμη-του συνεορτάζεται στις 28 Ιανουαρίου, μαζί με τον άλλο κορυφαίο Σύρο άγιο, τον όσιο Εφραίμ. Όμως, με πρωτοβουλία του αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου, συντάχθηκε η ακολουθία-του και επιλέχθηκε η 28η Σεπτεμβρίου ως ημέρα μνήμης της κοιμήσεώς του.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Fira Sans; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNxntn_MS2zwRPUgzrHM1W3fulNWN8hS5wHPztGQCwu6AUox19OhBWiJlbszMy4BSh0gm7VNtG3AMc7wGymHzpYiDgDE7vlbslra3Uwj_m6Cx-rsxYDvSAc3qAcJYVIXF5d9zDyr4Epge_WF6ZtjaAVsBHjk8Qi9XTUTuRLJObzEoJTuYz9qnOqpjHtyHk/s1254/%CE%97%20%CE%B5%CE%BB%CF%85%CE%B8%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%B1%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%AE%CE%B8%CE%BF%CF%85%CF%82%20%5B1%5D.tif"><span style="font-family: Fira Sans; font-size: large;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNxntn_MS2zwRPUgzrHM1W3fulNWN8hS5wHPztGQCwu6AUox19OhBWiJlbszMy4BSh0gm7VNtG3AMc7wGymHzpYiDgDE7vlbslra3Uwj_m6Cx-rsxYDvSAc3qAcJYVIXF5d9zDyr4Epge_WF6ZtjaAVsBHjk8Qi9XTUTuRLJObzEoJTuYz9qnOqpjHtyHk/w395-h400/%CE%97%20%CE%B5%CE%BB%CF%85%CE%B8%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%B1%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%AE%CE%B8%CE%BF%CF%85%CF%82%20%5B1%5D.tif" /></span></a></div><div style="text-align: justify;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgHDTJk7QpX7ytfTtEeXJnns1GTwQZ7cFxjZcsTd6Ij9KLknsnq9UdDGP1cPO2NVSy6RIwIEhsIU_755JF6PBi5pSFKG1Pths5ZgsU9LAJLo3RSo7FDFm_zBcZz02r466Xnje15Rv0IvbMO8UUQmFwouVzY43vIUg6ERN5cxw_LxjWbr7xEXOGUMtLQ0g35/s3156/%CE%97%20%CE%B5%CE%BB%CF%85%CE%B8%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%B1%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%AE%CE%B8%CE%BF%CF%85%CF%82%20%5B2%5D.tiff"><span style="font-family: Fira Sans; font-size: large;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgHDTJk7QpX7ytfTtEeXJnns1GTwQZ7cFxjZcsTd6Ij9KLknsnq9UdDGP1cPO2NVSy6RIwIEhsIU_755JF6PBi5pSFKG1Pths5ZgsU9LAJLo3RSo7FDFm_zBcZz02r466Xnje15Rv0IvbMO8UUQmFwouVzY43vIUg6ERN5cxw_LxjWbr7xEXOGUMtLQ0g35/w640-h472/%CE%97%20%CE%B5%CE%BB%CF%85%CE%B8%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%B1%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%AE%CE%B8%CE%BF%CF%85%CF%82%20%5B2%5D.tiff" /></span></a></div><div style="text-align: justify;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhx5WzqTJ0xY99adWl8W5KWz-Dz_HJJCJOnMpPx9a4lRTD-7GaJRwxLqv0TGWrE4w2H5N_K2W4M-QrVmR1NMKFBa9awNpsQjipXo4YxxPr9DL2gxqmhV8-EXQN-1BqRYIdf_EVsFEoG6rVOncjq611MgdL_94N3_4ghHngnT7QVXKDTZIMH38Ly9Vpu4MYy/s3156/%CE%97%20%CE%B5%CE%BB%CF%85%CE%B8%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%B1%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%AE%CE%B8%CE%BF%CF%85%CF%82%20%5B3%5D.tiff"><span style="font-family: Fira Sans; font-size: large;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhx5WzqTJ0xY99adWl8W5KWz-Dz_HJJCJOnMpPx9a4lRTD-7GaJRwxLqv0TGWrE4w2H5N_K2W4M-QrVmR1NMKFBa9awNpsQjipXo4YxxPr9DL2gxqmhV8-EXQN-1BqRYIdf_EVsFEoG6rVOncjq611MgdL_94N3_4ghHngnT7QVXKDTZIMH38Ly9Vpu4MYy/w640-h472/%CE%97%20%CE%B5%CE%BB%CF%85%CE%B8%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%B1%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%AE%CE%B8%CE%BF%CF%85%CF%82%20%5B3%5D.tiff" /></span></a></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Fira Sans; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Fira Sans; font-size: large;">ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ. (1978). <i>Η Ελευθερία του Ήθους</i>. Αθήνα: Γρηγόρη, σσ. 356-357.</span></div>Ενδότοποςhttp://www.blogger.com/profile/03144067400043026063noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4050819904765597672.post-23280078765831050322023-08-20T12:20:00.009+03:002023-08-20T12:40:04.433+03:00Σήμερα, 20 Αὐγούστου, ἡ Σύναξη τῆς Παναγίας Πρέκλας στήν Σκιάθο<div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Alegreya; font-size: large;">[...] «Ἄχ! Τό ᾽χασα, τὸ καημένο μ᾿, τὸ εὐάγωγο, τό ᾽χασα!»</span></div><span style="font-family: Alegreya; font-size: large;"><div style="text-align: justify;">Ὁ γερο-Φραγκούλης ἐστέναξε, καὶ εἶχε δίκαιον νὰ στενάξῃ. Τὸ καλύτερον κοράσιόν του, τὸ τρίτον, τὸ μικρότερον, δεκατετραετὲς μόλις τὴν ἡλικίαν ―τὸ ὁποῖον εἶχε γεννηθῆ κατά τι διάλειμμα ἔρωτος μεταξὺ δύο χωρισμῶν― τοῦ εἶχεν ἀποθάνει πρὸ ὀλίγων μηνῶν…</div><div style="text-align: justify;">Καὶ αὐτὸς ἦλθεν εἰς τὴν Παναγίαν, διὰ νὰ κλαύσῃ καὶ νὰ πῇ τὸν πόνον του. Ἦτον κτῆμά του ὁ ναΐσκος τῆς Παναγίας τῆς Πρέκλας. Τὸ ἐκκλησίδιον ἦτον εὐπρεπέστατον, ὡραῖα στολισμένον καὶ εἶχε καλὰς εἰκόνας, καὶ μάλιστα τὴν φερώνυμον, τὴν γλυκεῖαν Παναγίαν τὴν Πρέκλαν, σκαλιστὸν χρυσωμένον τέμπλον, πολυέλεον καὶ μανουάλια ὀρειχάλκινα, κανδήλια ἀργυρᾶ. Ἔφερε πάντοτε ὁ ἰδιοκτήτης μαζί του τὴν βαρεῖαν ὑπερμεγέθη κλεῖδα τῆς δρυΐνης θύρας τῆς στερεᾶς, καὶ δὲν ἔλειπε συχνὰ νὰ ἐπισκέπτεται τὴν Παναγίαν του· ἱερόσυλος εὐτυχῶς κανεὶς ἀκόμη δὲν εἶχεν ἀναφανῆ εἰς τὰ μέρη αὐτά.</div><div style="text-align: justify;">Ἦτον ἡ προπαραμονὴ τῆς ἑορτῆς, ὅτε θὰ ἐτελεῖτο πανήγυρις εἰς τὸν ναΐσκον, τιμώμενον ἐπ᾿ ὀνόματι τῆς Κοιμήσεως. Θὰ ἤρχοντο ἀπὸ τὸν τόπον πολλαὶ οἰκογένειαι καὶ ἄτομα, δωδεκάδες τινὲς προσκυνητῶν καὶ πανηγυριστῶν, καὶ ὁ παπα-Νικόλας, ὁ συμπέθερός του. Εἰς τὸν παπα-Νικόλαν ὁ Φραγκούλας ἔδιδε διὰ τὸν κόπον του ἓν τάλληρον, περιπλέον δὲ εἰσέπραττεν ὁ παπὰς διὰ λογαριασμόν του τὰς δεκάρας, ὅσας ἔδιδαν αἱ γυναῖκες «διὰ νὰ γράψουν τὰ ὀνόματα» ἢ τὰ «ψυχοχάρτια».</div><div style="text-align: justify;">Ὅλα τ᾿ ἄλλα, προσφοράς, ἀρτοκλασίας, πώλησιν κηρίων, κτλ. τὰ εἰσέπραττεν ὁ Φραγκούλας ὡς εἰσόδημα ἰδικόν του…</div><div style="text-align: justify;">Καὶ τώρα τοὺς ἐπερίμενε νὰ ἔλθουν πάλιν… καὶ ἀνελογίζετο πῶς ἄλλοτε, ὅταν ἦτον νέος ἀκόμη, μετὰ τὸν πρῶτον χωρισμὸν ἀπὸ τὴν γυναῖκά του, ἡ πανήγυρις αὐτὴ τῆς Παναγίας τῆς Κοιμήσεως ἔγινεν ἀφορμὴ διὰ νὰ ἐπέλθῃ συνδιαλλαγὴ μετὰ τῆς γυναικός του. Κατόπιν τῆς συνδιαλλαγῆς ἐκείνης ἐγεννήθη ὁ τρίτος υἱός, καὶ τὸ Κουμπώ, τὸ θυγάτριον τὸ ὁποῖον ἐθρήνει τώρα ὁ γερο-Φραγκούλας…</div><div style="text-align: justify;">«Τό ᾽χασα τὸ καημένο μου, τὸ εὐάγωγο, τό ᾽χασα!…»</div><div style="text-align: justify;">Ὤ, δὲν ἐλυπεῖτο τώρα τόσον πολὺ τὸν ἀπὸ τῆς γυναικός του χωρισμόν ―τὴν ὁποίαν ἄλλως τρυφερῶς ἠγάπα― ὅσον ἐθρήνει τὴν σκληρὰν ἀπώλειαν ἐκείνην τῆς κορασίδος, τὴν ὁποίαν εἰς τὸν ἄλλον κόσμον ἤλπιζε μόνον νὰ ἐπανεύρῃ… Καὶ κατενύσσετο πολὺ ἡ καρδία του κ᾿ ἐθλίβετο… Καὶ ἀνελογίσθη ὅτι τὸ πάλαι ἐδῶ οἱ χριστιανοί, ὅσοι ἦσαν ὡς αὐτὸς τεθλιμμένοι, εἰς τὸν ναΐσκον αὐτὸν τῆς Παναγίας τῆς Πρέκλας, ἤρχοντο τὰς ἡμέρας αὐτὰς νὰ εὕρωσι, διὰ τῆς ἐγκρατείας καὶ τῆς προσευχῆς καὶ τοῦ ἱεροῦ ᾄσματος, ἀναψυχὴν καὶ παραμυθίαν… Τὸν παλαιὸν καιρόν, πρὸ τοῦ Εἰκοσιένα, ὅταν τὸ σήμερον ἔρημον καὶ κατηρειπωμένον χωρίον ἐκατοικεῖτο ἀκόμη, ὅλοι οἱ κάτοικοι καὶ τῶν δύο ἐνοριῶν ἤρχοντο εἰς τὸν ναὸν τῆς Πρέκλας, ὅστις ἦτο ἁπλοῦν παρεκκλήσιον, ν᾿ ἀκούσωσι τὰς ψαλλομένας Παρακλήσεις, καθ᾿ ὅλον τὸν Δεκαπενταύγουστον…</div><div style="text-align: justify;">Ἄφησεν εἰς τὴν ἄκρην τὸ τσιμπούκι, τὸ ὁποῖον εἶχε σβήσει ἤδη ἀνεπαισθήτως, ἐν μέσῳ τῆς ἀλλοφροσύνης καὶ τῶν ρεμβασμῶν τοῦ καπνιστοῦ, καὶ ἀκουσίως ἤρχισε νὰ ὑποψάλλῃ.</div><div style="text-align: justify;">Ἔλεγε τὸν Μέγαν Παρακλητικὸν κανόνα τὸν εἰς τὴν Παναγίαν, ὅπου διεκτραγῳδοῦνται τὰ παθήματα καὶ τὰ βάσανα μιᾶς ψυχῆς, καὶ τὴν σειρὰν ὅλην τῶν κατανυκτικῶν ὕμνων, ὅπου εἷς βασιλεὺς Ἕλλην, διωγμένος, πολεμημένος, στενοχωρημένος, ἀπὸ Λατίνους καὶ Ἄραβας καὶ τοὺς ἰδικούς του, διεκτραγῳδεῖ πρὸς τὴν Παναγίαν τοὺς ἰδίους πόνους του, καὶ τοὺς διωγμοὺς ὅσους ὑπέφερεν ἀπὸ τὰ στίφη τῶν βαρβάρων, τὰ ὁποῖα ὀνομάζει νέφη.</div><div style="text-align: justify;">Εἶτα, κατὰ μικρόν, ἀφοῦ εἶπεν ὅσα τροπάρια ἐνθυμεῖτο ἀπὸ στήθους, ὕψωσεν ἀκουσίως τὴν φωνήν, καὶ ἤρχισε νὰ μέλπῃ τὸ ἀθάνατον ἐκεῖνο:</div><div style="text-align: justify;">«Ἀπόστολοι ἐκ περάτων, συναθροισθέντες ἐνθάδε,</div><div style="text-align: justify;">Γεθσημανῇ τῷ χωρίῳ, κηδεύσατέ μου τὸ σῶμα.</div><div style="text-align: justify;"> Καὶ σύ, Υἱὲ καὶ Θεέ μου, παράλαβέ μου τὸ πνεῦμα».</div><div style="text-align: justify;">… Καὶ εἶτα προσέτι, παρεκάλει διὰ τοῦ ᾄσματος τὴν Παναγίαν, νὰ εἶναι μεσίτρια πρὸς τὸν Θεόν, «μὴ μοῦ ἐλέγξῃ τὰς πράξεις, ἐνώπιον τῶν ἀγγέλων…» Ὤ, αὐτὸ εἶχε τὴν δύναμιν καὶ τὸ προνόμιον νὰ κάμνῃ πολλὰ ζεύγη ὀφθαλμῶν νὰ κλαίωσι τὸν παλαιὸν καιρόν, ὅταν οἱ ἄνθρωποι ἔκλαιον ἀκόμη ἑκούσια δάκρυα ἐκ συναισθήσεως…</div><div style="text-align: justify;">Ὁ γερο-Φραγκούλας ἐπίστευε καὶ ἔκλαιεν… Ὤ, ναί, ἦτον ἄνθρωπος ἀσθενής· ἠγάπα καὶ ἡμάρτανε καὶ μετενόει… Ἠγάπα τὴν θρησκείαν, ἠγάπα καὶ τὴν σύζυγον καὶ τὰ τέκνα του, ἐπόθει ἀκόμη τὸν συζυγικὸν βίον, ἐπόθει καὶ τὸν βίον τὸν μοναχικόν. Τὸν καιρὸν ἐκεῖνον εἶχεν ἀγαπήσει ἐξ ὅλης καρδίας τὴν Σινιωρίτσαν του… καὶ τὴν ἠγάπα ἀκόμη. Ἀλλ᾿ ὅσον τρυφερὸς ἦτο εἰς τὸν ἔρωτα, τόσον εὐεπίφορος εἰς τὸ πεῖσμα, καὶ τόσον γοργὸς εἰς ὀργήν. Ὤ! ἀτέλειαι τῶν ἀνθρώπων.</div><div style="text-align: justify;">Τώρα, εἰς τοὺς τελευταίους χρόνους, εἶχε γνωρίσει ἀκόμη καὶ τὴν οἰκονομικὴν στενοχωρίαν, τὸ παράπονον τῆς ξεπεσμένης ἀρχοντιᾶς, τὰς πιέσεις καὶ τὰς ἀπειλὰς τῶν τοκογλύφων. «Τὸ διάφορο, κεφάλι! τὸ διάφορο, κεφάλι!» Ἐπὶ τέσσαρας ἐνιαυτοὺς ἦτο ἀφορία, αἱ ἐλαῖαι δὲν ἐκαρποφόρησαν· ὁ καρπὸς εἶχε προσβληθῆ ἀπὸ ἄγνωστον ἀσθένειαν, διὰ τὰς ἁμαρτίας τῶν ἰδιοκτητῶν. Εἶχαν κιτρινίσει καὶ μαυρίσει αἱ ἐλαῖαι, καὶ ἦσαν γεμᾶται ἀπὸ βοῦλες, καὶ εἶχαν πέσει ἄκαιρα. Τόσα «ὑποστατικά», τόσα «μούλκια», τόσο «βιός», ἀγύριστα κτήματα, σχεδὸν τσιφλίκια, ἠπειλοῦντο νὰ περιέλθωσιν εἰς χεῖρας τῶν τοκογλύφων. ― Ἐγέννα ἢ ὄχι ἡ γῆ, ἐκαρποφόρουν ἢ ὄχι τὰ δένδρα, ὁ τόκος δὲν ἔπαυε. Τὰ κεφάλαια «ἔτικτον». Ἔπαυσε νὰ τίκτῃ ἡ γόνιμος (ὅπως λέγει ὁ Ἅγ. Βασίλειος), ἀφοῦ τὰ ἄγονα ἤρχισαν κ᾿ ἐξηκολούθουν νὰ τίκτουν…</div><div style="text-align: justify;">Ἀνελογίζετο αὐτά, κ᾿ ἔκλαιεν ἡ ψυχή του. Δὲν ἤλπιζε πλέον, οὔτε ηὔχετο σχεδόν, νὰ ἤρχετο ἡ Σινιωρίτσα αὔριον, εἰς τὴν πανήγυριν, ὅπως ἤρχετο τακτικὰ κάθε χρόνον, ἄλλοτε, ὅταν ἦσαν «μονοιασμένοι» ― ὅπως εἶχεν ἔλθει καὶ ἅπαξ, εἰς καιρὸν ὁποὺ εὑρίσκοντο χωρισμένοι, πρὸ δεκαπέντε ἐτῶν… Τώρα μόνον ἡ ψυχὴ τῆς Κούμπως, τῆς ἀθῴας μικρᾶς παρθένου, εἴθε νὰ παρίστατο ἀοράτως εἰς τὴν πανήγυριν, ἀγαλλομένη.</div><div style="text-align: justify;">Ὤ! ἄλλοτε, πρὸ δεκαπέντε ἐτῶν, πρὶν γεννηθῇ ἀκόμη ἡ Κούμπω ― ναί, ἡ Παναγία εἶχε δωρήσει τὸ ἁβρὸν ἐκεῖνο ἄνθος εἰς τὸν Φραγκούλην καὶ τὴν Σινιώραν, καὶ ἡ Παναγία πάλιν τὸ εἶχε δρέψει καὶ τὸ εἶχεν ἀναλάβει πλησίον της, πρὶν μολυνθῇ ἐκ τῆς ἐπαφῆς τῶν ματαίων τοῦ κόσμου… Τὸν καιρὸν ἐκεῖνον εἶχε συμβῆ ὁ πρῶτος χωρισμός, τὸ πρῶτον πεῖσμα, τὸ πρῶτον κάκιωμα μεταξὺ τῶν συζύγων. Καὶ ὁ Φραγκούλης, θυμώδης, ὀξύχολος, δριμύς, εἶχεν ἀναβῆ, ὅπως τώρα, ἀπὸ τὴν πολίχνην τὴν κατοικημένην εἰς τὸ παλαιὸν χωρίον τὸ ἔρημον, τοῦ ὁποίου ἐσώζοντο τότε ἀκόμη ὀλίγισται οἰκίαι, καὶ δὲν ἦτο ἐρείπιον ὅλον, ὅπως σήμερον. Καὶ καθὼς τώρα, εἶχεν ἔλθει δύο ἢ τρεῖς ἡμέρας πρὸ τῆς ἑορτῆς εἰς τὸ παρεκκλήσιον τῆς Πρέκλας, ἐκάθητο δὲ εἰς τὰ πρόθυρα τοῦ ναΐσκου κ᾿ ἐκάπνιζε τὸ μακρὸν τσιμπούκι μὲ τὸ ἠλέκτρινον ἐπιστόμιον. Πλὴν τότε τὸ φέσι του ἦτο κατακόκκινον, καὶ τώρα ἐφόρει μαῦρον σκοῦφον… Καὶ τότε ὁ Φραγκούλης ἦτον σαράντα χρόνων, καὶ τώρα ἦτον πενηνταπέντε… Τότε ἔτρεφε πεῖσμα καὶ χολήν, ἀλλ᾿ εἶχε πολὺ περισσότερον καὶ βαθύτερον συζυγικὸν ἔρωτα, καὶ μόνον νύξιν ἤθελεν· ἦτον ἕτοιμος νὰ συγχωρήσῃ· καὶ ν᾿ ἀγαπήσῃ… Ἀλλὰ τώρα δὲν ἔχει πλέον οὔτε πεῖσμα σχεδὸν οὔτε ὀργήν, ἠγάπα τὴν Σινιώραν, τὴν ἐπόνει, ἀλλ᾿ ἔκλαιε πολὺ περισσότερον διὰ τὸ θυγάτριόν του, τὸ Κουμπώ, «τὸ καημένο, τὸ εὐάγωγο!»</div><div style="text-align: justify;">Ἐκείνην τὴν φοράν, ὁ παπα-Νικόλας, ἅμα ἔφθασε τὴν παραμονήν, ἀκολουθούμενος ἀπὸ πλῆθος προσκυνητῶν διὰ τὴν πανήγυριν, ἐστάθη πλησίον τῆς θύρας τοῦ ναοῦ, παρὰ τὴν γωνίαν, καὶ τοῦ εἶπε μυστηριωδῶς:</div><div style="text-align: justify;">― Θά ᾽χῃς μουσαφιρλίκια, θαρρῶ.</div><div style="text-align: justify;">― Τί τρέχει, παπά; ἠρώτησε μειδιῶν ὁ Φραγκούλας, ὅστις ἐμάντευσε πάραυτα.</div><div style="text-align: justify;">― Θὰ σοῦ ἔλθῃ τ᾿ ἀσκέρι… Κοίταξε, Φραγκούλη, φρόνιμα, χωρὶς πείσματα…</div><div style="text-align: justify;">Ὁ παπάς, ἀσκέρι λέγων, ἐννοοῦσε προφανῶς τὴν οἰκογένειαν τοῦ Φραγκούλα· ἀλλὰ τάχα μόνον τὰ παιδία τὰ δύο μεγαλύτερα ἐκ τῶν τεσσάρων; ― καθόσον τὰ ἄλλα δύο τὰ μικρά, δὲν θὰ ἠδύναντο νὰ κουβαληθοῦν εἰς διάστημα τριῶν ὡρῶν ὁδοιπορίας χωρὶς τὴν μητέρα των. Ὁ Φραγκούλης ἠθέλησε νὰ βεβαιωθῇ.</div><div style="text-align: justify;">― Θά ᾽ρθῃ μαζὶ κ᾿ ἡ μάννα τους;</div><div style="text-align: justify;">― Βέβαια… πιστεύω, εἶπεν ὁ παπάς. [...]</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><img border="0" src="https://1.bp.blogspot.com/-JZ8_Zq2BkyA/YQl1Cdf3C6I/AAAAAAAAHoA/zRNLN810I-Mz7a7Hh0nETE1Ewr_CQV9xgCNcBGAsYHQ/w279-h400/%25CE%2591.%2B%25CE%25A0%25CE%2591%25CE%25A0%25CE%2591%25CE%2594%25CE%2599%25CE%2591%25CE%259C%25CE%2591%25CE%259D%25CE%25A4%25CE%2597%25CE%25A3.%2B%25CE%2586%25CF%2580%25CE%25B1%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25B1.%252C%2B%25CF%2584.%2B4%25CE%25BF%25CF%2582.jpg" /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ. (1998). «Ρεμβασμός τοῦ Δεκαπενταύγουστου», στὸ: <i>Ἅπαντα</i>, τ. 4ος, Φιλολογικὴ Ἐπιμέλεια. Ν. Δ. Τριανταφυλλόπουλος. Ἀθήνα: Δόμος, σσ. 87-91.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjOrEhaIvMeund-UEs1NKZOcYWrehXGOG51QCDUDHxQZ1X4_llLifJKNfKDPZKd45QYBK721GleKkiv1LGEWCXRgrEgk0qESJK0leogS28UXRZwqUhTJxT9n75__NXAMzKkdF74N5AmH0CgMhIWTflNdBrJctpZLdeSw6oSVQcbAsaa3ywQNBxGoq9Ph5OH/s719/PANPR7.jpg"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjOrEhaIvMeund-UEs1NKZOcYWrehXGOG51QCDUDHxQZ1X4_llLifJKNfKDPZKd45QYBK721GleKkiv1LGEWCXRgrEgk0qESJK0leogS28UXRZwqUhTJxT9n75__NXAMzKkdF74N5AmH0CgMhIWTflNdBrJctpZLdeSw6oSVQcbAsaa3ywQNBxGoq9Ph5OH/w640-h476/PANPR7.jpg" /></a></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Τὸ «ἐκκλησίδιον» τῆς Παναγίας τῆς Πρέκλας ὅπως εἶναι σήμερα. ΠΗΓΗ ΕΙΚΟΝΑΣ: <a href="https://www.pkins.gr/%CE%B1%CE%B3%CF%81%CF%85%CF%80%CE%BD%CE%B9%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%B7-%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7-%CF%80%CF%81%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%B1-2011/">ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΙΕΡΩΝ ΝΑΩΝ ΣΚΙΑΘΟΥ</a></div></span>Ενδότοποςhttp://www.blogger.com/profile/03144067400043026063noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4050819904765597672.post-89824480791144129402023-08-18T12:20:00.003+03:002023-08-18T12:20:43.742+03:00Δύο ποιήματα του Αντώνη Πρωτοπάτση<span style="font-family: Manrope; font-size: large;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwEDhp6VbAXDsmWfnnksQqObbYWC8a5Nyc47d68IruEPRiU532iqoTl2xU76ic0Z7YfMzJczE6bIQGQFRVRpOwq_VREuDXCUnU50rZUV5EeSezD8cCwVHSKrJZmNC5zsdBZtmWtnRH0DASAfksw_fUIy3cw2ygAGTAUKxO0TRpFEb0RflsfXZsd8bNIYs-/s2248/%CE%91%CE%BD%CF%84%CF%8E%CE%BD%CE%B7%CF%82%20%CE%A0%CF%81%CF%89%CF%84%CE%BF%CF%80%CE%AC%CF%84%CF%83%CE%B7%CF%82%20%5B2%5D.jpg"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwEDhp6VbAXDsmWfnnksQqObbYWC8a5Nyc47d68IruEPRiU532iqoTl2xU76ic0Z7YfMzJczE6bIQGQFRVRpOwq_VREuDXCUnU50rZUV5EeSezD8cCwVHSKrJZmNC5zsdBZtmWtnRH0DASAfksw_fUIy3cw2ygAGTAUKxO0TRpFEb0RflsfXZsd8bNIYs-/w368-h640/%CE%91%CE%BD%CF%84%CF%8E%CE%BD%CE%B7%CF%82%20%CE%A0%CF%81%CF%89%CF%84%CE%BF%CF%80%CE%AC%CF%84%CF%83%CE%B7%CF%82%20%5B2%5D.jpg" /></a><br /><br /><i>Γράμματα</i>, (Δεκέμβριος 1975) 29.</span>Ενδότοποςhttp://www.blogger.com/profile/03144067400043026063noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4050819904765597672.post-55870746734701043642023-08-13T06:46:00.021+03:002023-08-13T12:35:58.454+03:00Η Γυναίκα του Δεκαπενταύγουστου<div style="text-align: justify;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh93-AIo0HgMlOhsupiuAsll26nHxDfbHt-iWvLVEjFM5JZfQppXxhnFC1S0dHowcakYhC3V217N1IbCfAGwdfMs2-927ze39IGWTGb9xsgPrB-kPa4sprcmI-UuIId4tYUGq3h2WIUcdKrEwrhFmxNVdYy0bIoO0CpcehYhCbQWiupagRdoW7XuHfhL0g4/s1975/%CE%97%20%CE%9A%CE%BF%CE%AF%CE%BC%CE%B7%CF%83%CE%B7%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%98%CE%B5%CE%BF%CF%84%CF%8C%CE%BA%CE%BF%CF%85.tif"><span style="font-family: Commissioner; font-size: large;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh93-AIo0HgMlOhsupiuAsll26nHxDfbHt-iWvLVEjFM5JZfQppXxhnFC1S0dHowcakYhC3V217N1IbCfAGwdfMs2-927ze39IGWTGb9xsgPrB-kPa4sprcmI-UuIId4tYUGq3h2WIUcdKrEwrhFmxNVdYy0bIoO0CpcehYhCbQWiupagRdoW7XuHfhL0g4/w640-h592/%CE%97%20%CE%9A%CE%BF%CE%AF%CE%BC%CE%B7%CF%83%CE%B7%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%98%CE%B5%CE%BF%CF%84%CF%8C%CE%BA%CE%BF%CF%85.tif" /></span></a></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Commissioner; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Commissioner; font-size: large;">Η Κοίμηση της Θεοτόκου· λεπτομέρεια του επιστηλίου. Από τον ναό της Αγίας Άννας στη Βέροια. [ΠΗΓΗ: Θ. ΠΑΠΑΖΩΤΟΣ. (1997). <i>Βυζαντινές Εικόνες της Βέροιας</i>. Αθήνα: Ακρίτας, σ.188, εικ. 87].</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Commissioner; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Commissioner;">Στο βιβλίο-του με τίτλο: <i>Στην Παναγία του Δεκαπενταύγουστου</i>, ο μακαριστός παπα-Μιχάλης Καρδαμάκης, μιά από τις ομιλίες σε ιερές Παρακλήσεις την αφιερώνει στη γυναίκα. Όσοι κι όσες εγνώρισαν το παπα-Μιχάλη κι έχουν διαβάσει τα βιβλία-του, συχνά διαπιστώνουν ότι υπήρξε ένας από τους σπουδαιότερους ιερείς, με κύριο χαρακτηριστικό της ποιμαντικής-του διακονίας την <i>άσκηση </i>στην <i>ελευθερία </i>και την <i>ομορφιά</i>. Γι’ αυτήν την ελευθερία και την ομορφιά της γυναίκας, άμεση συναρτώμενη με το πρόσωπο της Παναγίας, </span><span style="font-family: Commissioner;">αξίζει να προσέξει ιδαίτερα κανείς εκείνα τα σημεία της ομιλίας, όπου ο κοφτερός λόγος του παπα-Μιχάλη είναι άκρως επίκαιρος σήμερα, </span><span style="font-family: Commissioner;">τόσο σε εκκλησιαστικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο</span><span style="font-family: Commissioner;">. Π</span><span style="font-family: Commissioner;">αραθέτω ολόκληρη την ομιλία του παπα-Μιχάλη. Αθανάσιος Ι. Καλαμάτας.</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Commissioner; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhkJyQsGvnMahKmylA3Gf1ERUyRt2q1zppZQEYrUFbbIr_QiigdTi_LWFjTVBqt7VRWH9s4w74YePZ_OuFgBsaxWP6PgyOEGoigJ7z8k7SaOXgCQEjwQDzLHSEEeKRDI1-Cjooa-NDJq8xMNwcC-s3jxj4qfC3jB82EjqDRQ3nwdfFTcSII8C-RxYRqu2jI/s3205/%CF%80%CE%B1%CF%80%CE%B1-%CE%9C%CE%99%CE%A7%CE%91%CE%9B%CE%97%CE%A3%20%CE%9A%CE%91%CE%A1%CE%94%CE%91%CE%9C%CE%91%CE%9A%CE%97%CE%A3%20%5B1%5D.tiff"><span style="font-family: Commissioner; font-size: large;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhkJyQsGvnMahKmylA3Gf1ERUyRt2q1zppZQEYrUFbbIr_QiigdTi_LWFjTVBqt7VRWH9s4w74YePZ_OuFgBsaxWP6PgyOEGoigJ7z8k7SaOXgCQEjwQDzLHSEEeKRDI1-Cjooa-NDJq8xMNwcC-s3jxj4qfC3jB82EjqDRQ3nwdfFTcSII8C-RxYRqu2jI/w640-h458/%CF%80%CE%B1%CF%80%CE%B1-%CE%9C%CE%99%CE%A7%CE%91%CE%9B%CE%97%CE%A3%20%CE%9A%CE%91%CE%A1%CE%94%CE%91%CE%9C%CE%91%CE%9A%CE%97%CE%A3%20%5B1%5D.tiff" /></span></a></div><div style="text-align: justify;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh8IrUPoronDaUBzP6H4aI-7nGKAzHaGpFXxGxfYwqam9Qe_tKCxbjpsgIJSH0Bx6jQy4gHCdihmaIrcXjha3ByZ_a7QR2BmR1Z-PqQZ8KAMgNk_QpC69iZCJLh6XTggWuY5wF0FYpMkpobren3ltxa5RyPuxkHRsrqmCzpIdrxC31Jc4Q7mXgosw_4F06e/s3205/%CF%80%CE%B1%CF%80%CE%B1-%CE%9C%CE%99%CE%A7%CE%91%CE%9B%CE%97%CE%A3%20%CE%9A%CE%91%CE%A1%CE%94%CE%91%CE%9C%CE%91%CE%9A%CE%97%CE%A3%20%5B2%5D.tiff"><span style="font-family: Commissioner; font-size: large;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh8IrUPoronDaUBzP6H4aI-7nGKAzHaGpFXxGxfYwqam9Qe_tKCxbjpsgIJSH0Bx6jQy4gHCdihmaIrcXjha3ByZ_a7QR2BmR1Z-PqQZ8KAMgNk_QpC69iZCJLh6XTggWuY5wF0FYpMkpobren3ltxa5RyPuxkHRsrqmCzpIdrxC31Jc4Q7mXgosw_4F06e/w640-h458/%CF%80%CE%B1%CF%80%CE%B1-%CE%9C%CE%99%CE%A7%CE%91%CE%9B%CE%97%CE%A3%20%CE%9A%CE%91%CE%A1%CE%94%CE%91%CE%9C%CE%91%CE%9A%CE%97%CE%A3%20%5B2%5D.tiff" /></span></a></div><div style="text-align: justify;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg26VN4IhBWIOJ3Hydv01nXZNrglvwSwLBWH_eXBrG_TgngUmofOpTT0ugjAamgHOqmj7OEkRuDkMDTExOMoP9lm_Gl7oaGiKnowYJ-e2BeucItRvBXuisnqcDrR3HpEDmiBgU61MmN8HkbfQ8GtzgEnTfztZfO-6CQxYJ_3lFeQ78aZHbUqYMbI7C1HBGI/s3205/%CF%80%CE%B1%CF%80%CE%B1-%CE%9C%CE%99%CE%A7%CE%91%CE%9B%CE%97%CE%A3%20%CE%9A%CE%91%CE%A1%CE%94%CE%91%CE%9C%CE%91%CE%9A%CE%97%CE%A3%20%5B3%5D.tiff"><span style="font-family: Commissioner; font-size: large;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg26VN4IhBWIOJ3Hydv01nXZNrglvwSwLBWH_eXBrG_TgngUmofOpTT0ugjAamgHOqmj7OEkRuDkMDTExOMoP9lm_Gl7oaGiKnowYJ-e2BeucItRvBXuisnqcDrR3HpEDmiBgU61MmN8HkbfQ8GtzgEnTfztZfO-6CQxYJ_3lFeQ78aZHbUqYMbI7C1HBGI/w640-h458/%CF%80%CE%B1%CF%80%CE%B1-%CE%9C%CE%99%CE%A7%CE%91%CE%9B%CE%97%CE%A3%20%CE%9A%CE%91%CE%A1%CE%94%CE%91%CE%9C%CE%91%CE%9A%CE%97%CE%A3%20%5B3%5D.tiff" /></span></a></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Commissioner; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Commissioner; font-size: large;">π. ΜΙΧΑΗΛ ΚΑΡΔΑΜΑΚΗΣ. (1995). <i>Στην Παναγία του Δεκαπενταύγουστου</i>. Αθήνα: Ακρίτας, σσ. 48-53.</span></div>Ενδότοποςhttp://www.blogger.com/profile/03144067400043026063noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4050819904765597672.post-1537241309028314362023-08-06T07:38:00.002+03:002023-08-06T12:08:54.181+03:00«Το αρχέτυπον κάλλος» του Μεταμορφωμένου Χριστού <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-Pfi7PnjXFn8/XUnJYT4Pr3I/AAAAAAAACe8/v3YWfxCGj6Uc-6QN_3mu6Aq97_b-czWjwCLcBGAs/s1600/pk102.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="544" data-original-width="480" height="400" src="https://1.bp.blogspot.com/-Pfi7PnjXFn8/XUnJYT4Pr3I/AAAAAAAACe8/v3YWfxCGj6Uc-6QN_3mu6Aq97_b-czWjwCLcBGAs/s400/pk102.jpg" width="352" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="MsoNoSpacing" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span style="font-family: Anonymous Pro; font-size: large; line-height: 150%;">Η Μεταμόρφωση του Χριστού, 1160-1180. Καστοριά, Άγιος
Νικόλαος του Κασνίτζη (ναός, δυτικός τοίχος). Ο Κύριος <i>«ο αναβαλλόμενος το φως ως ιμάτιον»
</i>υψώνεται πανάλαφρος, μετέωρος στην πλατιά και ελλειπτική ουράνια δόξα του,
επάνω στο όρος Θαβώρ και από τη λάμψη του εκπορευόμενες πέντε ακτίνες
κατευθύνονται στον Μωυσή και τον Ηλία και στους τρεις μαθητές του που πέφτουν
στο έδαφος έκθαμβοι. Μορφές και χρώματα τυλίγονται στην αχλύ του γαλάζιου, που
γοητευτικό και βαθύχρωμο κυριεύει τη ζωγραφική του ναού. Το άγιο, τρίκορφο όρος
προσφέρει, με πλατιές μαλακές καμπύλες και σχηματική συστάδα βράχων στις άκρες,
το χλοϊσμένο και ηλιοπότιστο τόπο στους συλλαλούντες προφήτες και κάτω στους μαθητές
– μάρτυρες της αποκαλυπτικής σκηνής. Λεπτές και χυτές, σφιχτά πλασμένες μορφές
με ζωηρές κλίσεις, αιωρούμενα και κομψά των ιματίων αποπτύγματα και εκφραστικές
στάσεις των μαθητών γεωμετρούν με χάρη τη σύνθεση, που κυκλοφέρνει στο βάθος
απρόσιτο <i>«το αρχέτυπον κάλλος της εικόνος» </i>του Μεταμορφωμένου Χριστού. [Βλ.
ΜΥΡΤΑΛΗ ΑΧΕΙΜΑΣΤΟΥ – ΠΟΤΑΜΙΑΝΟΥ. (1994). Βυζαντινές Τοιχογραφίες. Αθήνα:
Εκδοτική Αθηνών, αρ. 41, σσ. 219-220]. </span></div>
</div>
Ενδότοποςhttp://www.blogger.com/profile/03144067400043026063noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4050819904765597672.post-42422690258381133612023-07-20T13:26:00.004+03:002023-08-05T13:36:32.605+03:00«Ο Άι Λιάς είναι ο άγιος ο νεφοκράτης»<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiM_QdxRQRL0tqvpcRpZ0eazRsyMJ9IpQDTs5HCLi2harnTjTCkAZvazWVQVz-yWe_7YfNM48_WoHZ-Z3L85vrCzmTO6DSOgKVACHxHjNShP_Ymdxxqy9Jdz7GPxI0xqNHSyUZjzc-Tolbhc1K9ny_sl7NxiKdY1y1TFMxdxovWADiHws6N22YJi-8wTDzT/s1569/%CE%9F%20%CE%9A%CF%81%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82%20%5B1%5D.tiff"><span style="font-size: large;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiM_QdxRQRL0tqvpcRpZ0eazRsyMJ9IpQDTs5HCLi2harnTjTCkAZvazWVQVz-yWe_7YfNM48_WoHZ-Z3L85vrCzmTO6DSOgKVACHxHjNShP_Ymdxxqy9Jdz7GPxI0xqNHSyUZjzc-Tolbhc1K9ny_sl7NxiKdY1y1TFMxdxovWADiHws6N22YJi-8wTDzT/w281-h400/%CE%9F%20%CE%9A%CF%81%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82%20%5B1%5D.tiff" width="281" /></span></a><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg_VV7-8oi1FETNJfLYsPLPoyelN_nROHtD9jhk9oGtblSlrKv_JthE0TJUTC2osnm5Bvto5WjZM7VyIslFLZcRjnfRyt8LFwtxufrQy80Ns5sU7hVG7fV2VhNrE_5dsjZvOnLfvAHyjZVJKl7fGpUtg4LbYHkRarIJUduTL-dFvHnYOOy5pNpUVKOf1ocU/s2582/%CE%9F%20%CE%9A%CF%81%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82%20%5B2%5D.tif"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg_VV7-8oi1FETNJfLYsPLPoyelN_nROHtD9jhk9oGtblSlrKv_JthE0TJUTC2osnm5Bvto5WjZM7VyIslFLZcRjnfRyt8LFwtxufrQy80Ns5sU7hVG7fV2VhNrE_5dsjZvOnLfvAHyjZVJKl7fGpUtg4LbYHkRarIJUduTL-dFvHnYOOy5pNpUVKOf1ocU/w640-h432/%CE%9F%20%CE%9A%CF%81%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82%20%5B2%5D.tif" /></a><br /><br /><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Fira Sans; font-size: large;">ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΠΡΕΒΕΛΑΚΗΣ. </span><span style="font-family: Fira Sans; font-size: large;">(<sup>6</sup>1995). <i>Ο Κρητικός. Η πρώτη Λευτεριά</i>. Αθήνα: Βιβλιοπωλείον της «Εστίας», σσ. 7-9.</span></div>Ενδότοποςhttp://www.blogger.com/profile/03144067400043026063noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4050819904765597672.post-18353442629479710212023-07-20T07:18:00.000+03:002023-07-20T11:12:24.024+03:00Σκήτη Προφήτη Ηλία στο Άγιον Όρος<div style="text-align: justify;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-AZPiPVhgWH8/XTM-SBYBE_I/AAAAAAAACc8/Wor6Hrsqnng5HLcuUcHvsTVeVnveIZKOwCLcBGAs/s1600/%25CE%25A3%25CE%25BA%25CE%25AE%25CF%2584%25CE%25B7%2B%25CE%25A0%25CF%2581%25CE%25BF%25CF%2586%25CE%25AE%25CF%2584%25CE%25BF%25CF%2585%2B%25CE%2597%25CE%25BB%25CE%25AF%25CE%25B1.%2B%25CE%2591%25CE%2593%25CE%2599%25CE%259F%25CE%259D%2B%25CE%259F%25CE%25A1%25CE%259F%25CE%25A3.tif"><span style="font-family: Fira Sans Extra Condensed; font-size: large;"><img border="0" src="https://1.bp.blogspot.com/-AZPiPVhgWH8/XTM-SBYBE_I/AAAAAAAACc8/Wor6Hrsqnng5HLcuUcHvsTVeVnveIZKOwCLcBGAs/s640/%25CE%25A3%25CE%25BA%25CE%25AE%25CF%2584%25CE%25B7%2B%25CE%25A0%25CF%2581%25CE%25BF%25CF%2586%25CE%25AE%25CF%2584%25CE%25BF%25CF%2585%2B%25CE%2597%25CE%25BB%25CE%25AF%25CE%25B1.%2B%25CE%2591%25CE%2593%25CE%2599%25CE%259F%25CE%259D%2B%25CE%259F%25CE%25A1%25CE%259F%25CE%25A3.tif" /></span></a></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Fira Sans Extra Condensed; font-size: large;"><br /></span></div><div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Fira Sans Extra Condensed; font-size: large;">Σκήτη Προφήτη Ηλία. Η λήψη έγινε από τα υψώματα στα νοτιοανατολικά. Το οικοδομικό συγκρότημα εμφανίζεται με τη μορφή την οποία είχε πριν από την ανέγερση των μεγαλόπρεπων οικοδομών της βόρειας πλευράς και του νέου Κυριακού ναού, στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ού αιώνα. Βλέπουμε τις πτέρυγες, όπως ήταν ύστερα από τις ανακαινίσεις της τέταρτης και της πέμπτης δεκαετίας του 19ου αιώνα, με τον παλαιό ακόμη ναό. Στο δεξιό άκρο της φωτογραφίας φαίνεται ο ανεμόμυλος που σώζεται και σήμερα ερειπωμένος.</span></div> <div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Fira Sans Extra Condensed; font-size: large;"><br /></span></div> <div style="text-align: justify;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-B8uLr6mWRRI/XTM8w-jHS8I/AAAAAAAACcw/M4-Hv8_b92kIu21molnrvYAePJorn_HSwCLcBGAs/s1600/2.tif"><span style="font-family: Fira Sans Extra Condensed; font-size: large;"><img border="0" src="https://1.bp.blogspot.com/-B8uLr6mWRRI/XTM8w-jHS8I/AAAAAAAACcw/M4-Hv8_b92kIu21molnrvYAePJorn_HSwCLcBGAs/s400/2.tif" /></span></a></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Fira Sans Extra Condensed; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Fira Sans Extra Condensed; font-size: large;">ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ 4. (1996). <i>Μονές και Σκήτες του Αγίου Όρους. Φωτογραφική καταγραφή του 1870</i>. Εισαγωγή / Σχολιασμός / Τεκμηρίωση Πλούταρχος Λ. Θεοχαρίδης. Θεσσαλονίκη: Πολιτιστικό Ίδρυμα Βόρειας Ελλάδος Εθνικής Τραπέζης – Αγιορείτικη Φωτοθήκη, σσ. 68-69.</span></div><div style="text-align: justify;"></div></div>Ενδότοποςhttp://www.blogger.com/profile/03144067400043026063noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4050819904765597672.post-19978451598038593512023-07-17T09:09:00.000+03:002023-07-17T12:02:34.715+03:00«Ν' ακουστεί και πάλι της Αγίας Μαρίνας το νερό στις πέτρες» <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: Aka-AcidGR5yearsold; font-size: 16.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-size: 11.0pt;">Τ</span></i></b><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: Aka-AcidGR5yearsold; font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-size: 11.0pt;">ώρα που ο νους
απαγορεύεται και οι ώρες δε γυρίζουν</span></i><br />
<div class="MsoNoSpacing" style="line-height: 150%;">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: Aka-AcidGR5yearsold; font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-size: 11.0pt;">Από κήπο σε κήπο η σκέψη μου <o:p></o:p></span></i></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="line-height: 150%;">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: Aka-AcidGR5yearsold; font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-size: 11.0pt;">Δειλή σαν τριανταφυλλιά πρωτάρα <o:p></o:p></span></i></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="line-height: 150%;">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: Aka-AcidGR5yearsold; font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-size: 11.0pt;">Που αρπάζεται απ' τα κάγκελα <o:p></o:p></span></i></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="line-height: 150%;">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: Aka-AcidGR5yearsold; font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-size: 11.0pt;">Δοκιμάζει απαρχής ν' αρμόσει πάλι <o:p></o:p></span></i></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="line-height: 150%;">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: Aka-AcidGR5yearsold; font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-size: 11.0pt;">Με σταγόνων σφήνες λαμπερών <o:p></o:p></span></i></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="line-height: 150%;">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: Aka-AcidGR5yearsold; font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-size: 11.0pt;">Τα παμπάλαια πράσινα και τα χρυσά κείνα
που μέσα μας <o:p></o:p></span></i></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="line-height: 150%;">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: Aka-AcidGR5yearsold; font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-size: 11.0pt;">Έχουν παντοτινές δεκαεφτά Ιουλίου <o:p></o:p></span></i></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="line-height: 150%;">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: Aka-AcidGR5yearsold; font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-size: 11.0pt;">Ν' ακουστεί και πάλι της Αγίας Μαρίνας το
νερό στις πέτρες <o:p></o:p></span></i></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="line-height: 150%;">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: Aka-AcidGR5yearsold; font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-size: 11.0pt;">Ο ύπνος που μυρίζει ζευγάρι αγκαλιασμένο <o:p></o:p></span></i></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="line-height: 150%;">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: Aka-AcidGR5yearsold; font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-size: 11.0pt;">Η φωνή <o:p></o:p></span></i></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="line-height: 150%;">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: Aka-AcidGR5yearsold; font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-size: 11.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>μια φωνή σαν της Μητέρας <o:p></o:p></span></i></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="line-height: 150%;">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: Aka-AcidGR5yearsold; font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-size: 11.0pt;">Και ξανά ξυπόλυτη να βγει να περπατήξει <o:p></o:p></span></i></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="line-height: 150%;">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: Aka-AcidGR5yearsold; font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-size: 11.0pt;">Πάνω στις πλάκες του Μεσολογγιού η
Ελευθερία <o:p></o:p></span></i></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="line-height: 150%;">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: Aka-AcidGR5yearsold; font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-size: 11.0pt;">Έτσι καθώς την εχαιρέτησε για λόγου μας -
καλή του η <o:p></o:p></span></i></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="line-height: 150%;">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: Aka-AcidGR5yearsold; font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-size: 11.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>ώρα - <o:p></o:p></span></i></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="line-height: 150%;">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: Aka-AcidGR5yearsold; font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-size: 11.0pt;">Ο ποιητής και κάναμε από τότε Ανάσταση.<o:p></o:p></span></i></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="line-height: 150%;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-uLCWw_ulKMw/XxF3Y2lIdAI/AAAAAAAAFCw/1jgtKbf9F5I4PfdfQ2X9xdBDOwSVeQwOwCNcBGAsYHQ/s1600/%25CE%259F%2B%25CE%259C%25CE%25B9%25CE%25BA%25CF%2581%25CF%258C%25CF%2582%2B%25CE%259D%25CE%25B1%25CF%2585%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25BB%25CE%25BF%25CF%2582.tif" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1024" height="400" src="https://1.bp.blogspot.com/-uLCWw_ulKMw/XxF3Y2lIdAI/AAAAAAAAFCw/1jgtKbf9F5I4PfdfQ2X9xdBDOwSVeQwOwCNcBGAsYHQ/s400/%25CE%259F%2B%25CE%259C%25CE%25B9%25CE%25BA%25CF%2581%25CF%258C%25CF%2582%2B%25CE%259D%25CE%25B1%25CF%2585%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25BB%25CE%25BF%25CF%2582.tif" width="255" /></a></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="line-height: 150%;">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="line-height: 150%;">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: Aka-AcidGR5yearsold; font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-size: 11.0pt;"><br /></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: Aka-AcidGR5yearsold; font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-size: 11.0pt;"><br /></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: Aka-AcidGR5yearsold; font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-size: 11.0pt;"><br /></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: Aka-AcidGR5yearsold; font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-size: 11.0pt;"><br /></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: Aka-AcidGR5yearsold; font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-size: 11.0pt;"><br /></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: Aka-AcidGR5yearsold; font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-size: 11.0pt;"><br /></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: Aka-AcidGR5yearsold; font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-size: 11.0pt;"><br /></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: Aka-AcidGR5yearsold; font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-size: 11.0pt;"><br /></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: Aka-AcidGR5yearsold; font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-size: 11.0pt;"><br /></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: Aka-AcidGR5yearsold; font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-size: 11.0pt;"><br /></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: Aka-AcidGR5yearsold; font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-size: 11.0pt;"><br /></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: Aka-AcidGR5yearsold; font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-size: 11.0pt;"><br /></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: Aka-AcidGR5yearsold; font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-size: 11.0pt;"><br /></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: Aka-AcidGR5yearsold; font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-size: 11.0pt;"><br /></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: Aka-AcidGR5yearsold; font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-size: 11.0pt;">ΟΔΥΣΣΕΑΣ
ΕΛΥΤΗΣ. (2007). <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Ο Μικρός Ναυτίλος</i>.
Αθήνα: ‘Ίκαρος, σ. 33.</span></div>
</div>
Ενδότοποςhttp://www.blogger.com/profile/03144067400043026063noreply@blogger.com0