«Το αρχέτυπον κάλλος» του Μεταμορφωμένου Χριστού

Η Μεταμόρφωση του Χριστού, 1160-1180. Καστοριά, Άγιος Νικόλαος του Κασνίτζη (ναός, δυτικός τοίχος).  Ο Κύριος «ο αναβαλλόμενος το φως ως ιμάτιον» υψώνεται πανάλαφρος, μετέωρος στην πλατιά και ελλειπτική ουράνια δόξα του, επάνω στο όρος Θαβώρ και από τη λάμψη του εκπορευόμενες πέντε ακτίνες κατευθύνονται στον Μωυσή και τον Ηλία και στους τρεις μαθητές του που πέφτουν στο έδαφος έκθαμβοι. Μορφές και χρώματα τυλίγονται στην αχλύ του γαλάζιου, που γοητευτικό και βαθύχρωμο κυριεύει τη ζωγραφική του ναού. Το άγιο, τρίκορφο όρος προσφέρει, με πλατιές μαλακές καμπύλες και σχηματική συστάδα βράχων στις άκρες, το χλοϊσμένο και ηλιοπότιστο τόπο στους συλλαλούντες προφήτες και κάτω στους μαθητές – μάρτυρες της αποκαλυπτικής σκηνής. Λεπτές και χυτές, σφιχτά πλασμένες μορφές με ζωηρές κλίσεις, αιωρούμενα και κομψά των ιματίων αποπτύγματα και εκφραστικές στάσεις των μαθητών γεωμετρούν με χάρη τη σύνθεση, που κυκλοφέρνει στο βάθος απρόσιτο «το αρχέτυπον κάλλος της εικόνος» του Μεταμορφωμένου Χριστού. [Βλ. ΜΥΡΤΑΛΗ ΑΧΕΙΜΑΣΤΟΥ – ΠΟΤΑΜΙΑΝΟΥ. (1994). Βυζαντινές Τοιχογραφίες. Αθήνα: Εκδοτική Αθηνών, αρ. 41, σσ. 219-220].