Στον Έρωτα

Της ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΑΝΤΩΝΑΚΕΛΛΗ[*]

Μια μέρα αντάμωσε η όψις του χεριού μου

το δικό σου.

Κ’ έτσι γεννήθηκε η αίσθησις απ’ την ψυχή μου.

Σαν να ’ταν η Αθηνά, ξεπροβαλλομένη

από την κεφαλήν του Διός.

Κ’ έτσι απεκδύθηκε ο έρως φοβούμενος, περπατώντας ξυπόλητος,

τυφλός.

Και τότε εκεί εθεάθη η αίγλη του, που τσάκιζε τα σίδερα της δυσπιστίας

και της μανίας.

Και από εκεί χάνομαι.

Χάνομαι κ’ ασθμαίνω, πασκίζοντας να καταλάβω τον θεό.

Θεός ἔρως.

Αγκομαχώ να καταπατήσω τις περιττές και τελειωμένες σκέψεις μου.

Ανοίγω τα μάτια μου κ’ αντικρίζω τον σωτήρα της ψυχής μου.

Εσέ, που σ’ αγάπησα και σε μίσησα, όμως και πάλι σε μένα παρέμεινες.

Σ’ αγάπησα και σ’ είχα στην ψυχή μου.

Σε μίσησα και δεν άφησες το μυαλό μου.

Σ’ ερωτεύτηκα. Και τώρα χάνομαι αιώνια, και σε λατρεύω. 

Εσύ, ένας θεός, που η λατρεία μου για εκείνον θα πεθάνει τελευταία.

[*] Η Χριστίνα Αντωνακέλλη είναι μαθήτρια στην Α΄ Λυκείου, στο Πρότυπο ΓΕ.Λ. Μυτιλήνης του Πανεπιστημίου Αιγαίου.

Το ποίημα κοσμείται με τον ζωγραφικό πίνακα του Γιώργου Σταθόπουλου, Λύρα. ΠΗΓΗ: Θρησκευτικά. Θρησκεία και Κοινωνία. Β΄ Λυκείου. Ι.Τ.Υ.Ε. ΔΙΟΦΑΝΤΟΣ. 2016, σ. 167.

Τα Cantos του Ezra Pount... ένα ποιητικό έπος... με ντύμα μυθολογικό

«Το κεντρικό θέμα, για μένα, σ’ αυτά τα Cantos είναι η συμπόνοια, στενά δεμένη με εικόνες μεγαλείου, λεπτότητας και μυστηρίου του κόσμου, παρουσιασμένη με σεβασμό και ταπεινοφροσύνη· η οργή και ο διδακτισμός έχουν πλέον παραμεριστεί:

Το σφάλμα του χάους. Η δικαίωση βγαίνει απ’ την καλοσύνη της 

καρδιάς

         και μέσα απ’ τα χέρια της κυλά το έλεος.

……………………………………………………….........................

Είσαι το μάτι του Θεού, μην προδίσεις την ενόρασή σου.

Και στο μυαλό σου η ομορφιά, ω Άρτεμις

       η Δάφνη τρέχοντας μάταια.

Όταν ο Συριακός όνυχας κομματιάζεται.

        Ήλιε Πατέρα, εσύ μας οδηγείς πέρα απ’ το σκοτάδι,

Όμως το μυαλό, όπως ο Ιξίων, σε αέναη περιστροφή».

EZRA POUNT. (2019).Τα Cantos της εξιλέωσης. Το Canto της τοκογλυφίας. Στίχοι γραμμένοι για την Όλγα. Εισαγωγή – Μετάφραση - Σημειώσεις Χάρης Βλαβιανός. Πρόλογος Mary de Rachewiltz. Αθήνα: Άγρα, σ. 33.

Στην παράσταση απεικονίζεται η παραδειγματική τιμωρία του Ιξίονα με τον φλεγόμενο τροχό, που δύο γυναικείες φτερωτές μορφές, Αύρες ή Νεφέλες, συγκρατούν απαλά στον αιθέρα. Δύο φίδια, τυλιγμένα γύρω από το σώμα του Ιξίονα, τον δαγκώνουν στους ώμους, ενώ κάτω ακριβώς από τον τροχό προβάλλει μια Ερινύα που κρατά δάδα· έτσι υπογραμμίζεται πως όλη η σκηνή αφορά τιμωρία. Αριστερά ο Ερμής, όρθιος, με το κηρύκειο στο χέρι, ατενίζει το θέαμα, ενώ δεξιά, απέναντί του, παρευρίσκεται ο Ήφαιστος που, με εντολή του Δία, κατασκεύασε αυτόν τον πύρινο τροχό. (Αμφορέας με λαιμό, από την Καμπανία, του ζωγράφου του Ιξίονα, γύρω στα 330-320 π.Χ. Βερολίνο, Staatliche Museen, αρ. καταλόγου F 3023). 

PIERRE GRIMAL. (1991). Λεξικό της Ελληνικής και Ρωμαϊκής Μυθολογίας, επιμέλεια Βασίλειος Άτσαλος. Θεσσαλονίκη: University Studio Press, σ. 315.

Καλό Σαββατόβραδο!!!