Κυριακή 17 Μαρτίου 2019

Μακάριοι... οι Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης και π. Φιλόθεος Ζερβάκος

«Ο πατήρ Φιλόθεος Ζερβάκος, ένας από τους λίγους στην εποχή μας που έχουν προχωρήσει πολύ μακριά στο δύσκολο δρόμο του ησυχασμού – Ηγούμενος της Μονής Λογγοβάρδας στην Πάρο - που μαθήτευσε κοντά στον Παπαδιαμάντη θυμάται τις αγρυπνίες στον προφήτη Ελισσαίο: “Πολλάκις και εμέ όστις ήμην βοηθός του και μαθητής, όταν έκανα καμμιάν παραφωνίαν ή παρατονίαν, με εδίωκεν.
- Φύγε, μοι έλεγε, παύσε, κλείσε το στόμα σου, απρόσεκτε.
» Εγώ παραμέριζα, αλλά γρήγορα του περνούσε ο θυμός και πάλιν με εκάλει.
- Κώστα, έλα να ψάλης.
»Εγώ επειδή είχον ζήλον να μάθω αμέσως, έτρεχον και έψαλλον. Ήτο δε τόσον ταπεινός, ώστε πολλάκις μετά το τέλος της αγρυπνίας έμπροσθεν πολλών μοι εζήτει συγχώρεσιν.
- Κώστα, μοι έλεγεν (τούτο ήτο το κοσμικόν μου όνομα), να με συγχωρέσης διότι σε ελύπησα.
» Και εγώ τω έλεγον:
- Εγώ πταίω διδάσκαλε, διότι είμαι απρόσεκτος. Σε ευχαριστώ δε διότι με τας παρατηρήσεις που μου κάμνεις γίνομαι προσεκτικώτερος και με τας επιπλήξεις με διδάσκεις την υπομονήν της οποίας έχω ανάγκην”. Και προσθέτει για το εκκλησιδάκι του προφήτη Ελισαίου: “Εκείνοι που το κατεδάφισαν έδειξαν μεγάλην ασέβειαν και συνιστώ εις πάντας τους Έλληνας λογοτέχνας και λαογράφους ως πνευματικός πατήρ να απαιτήσουν παρά του Σου Υπουργείου της Παιδείας και παρά της Ιεράς Συνόδου και της Αρχαιολογικής Εταιρείας να ανοικοδομηθή νέον εκκλησίδιον εις τον ίδιον τόπον όπου υπήρχε το παλαιόν (“Κιβωτός”, Φεβρουάριος 1953, σελ. 46)”».

ΖΗΣΙΜΟΣ ΛΟΡΕΝΤΖΑΤΟΣ. (1994). «Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης – Α΄. Πενήντα χρόνια από το θάνατό του», στο: Μελέτες, τ. Α΄, Αθήνα: Δόμος, σσ. 250-251.

Πέμπτη 7 Μαρτίου 2019

Ρωμαλέα ποιητική γλώσσα

«Τούτ’ οι περίσκεπτοι, κρυφά τόσο υπερήφανοι Ιουδαίοι
του βασιλέως καλεσμένοι, υποχωρητικοί,
πώς δέχτηκαν τα ιερά βιβλία τους,
το διαλεχτό, ξεχωριστό τους λόγοι,
την πνευματική οικοδομή του παιδειμένου έθνους των
να παραδώσουν σε ειδωλολάτρες;
Αντιπρόσωποι αυτοί του περιούσιου λαού,
του μόνου αληθινού Θεού οι αγαπητοί,
πώς δέχτηκαν να πλάσουν σ’ άλλη γλώσσα
τη λαλιά τους;
       Αλεξάνδρεια των Πτολεμαίων
κι’ η γλώσσα η Ελληνική, μοναδική,
στην έξοχη ακμή της, εκείνη
που στην έντασή της, παίρνει μιά λάμψη
τραγική σχεδόν, καθώς πάει ν’ αποδείξει, ίσως
τι σημαίνει η απεριόριστη ελευθερία.

Η γλώσσα η Ελληνική,
στην αυστηρή ομορφιά της και στην ορθή οξύτητά της,
η θαυμάσια γλώσσα, αυτή
είχε γοητέψει τους ιερούς Εβραίους
και δέχτηκαν, περίπου τρεις αιώνες π.Χ.
να φανερώσουν εκείνη την αναμονή,
όπου, μοιραία πιά, δεν θα επαληθεύονταν δική τους».





















ΖΩΗ ΚΑΡΕΛΛΗ. (2000). «Η μετάφραση των Εβδομήκοντα», στο: Τα Ποιήματα (1955-1973), τ. Β΄. Αθήνα: Οι Εκδόσεις των Φίλων, σ. 171.