«… Ήτανε μια πράξη εξουσίας …»

«Κάποια όνειρα που βλέπω, μ' αρέσει να τα διηγούμαι. Τι είδα χτες. Ένας ερημίτης κόβει λουλούδι και λέει στους μαθητάδες ολόγυρα: "Βλέπετε τίποτα σ' αυτήνε την πράξη; "Ο ένας λέει πως είναι αγάπη για τ' άνθη κι ομοίωση μαζί τους· ο άλλος λέει πως είναι η μη-συνείδηση και τείνει σε κινήσεις μη-χρησιμότητας· ένας άλλος αποκρίνεται πως ήτανε μια ανάπαυλα της αγιότητας. Ο ερημίτης πάει στο μίσχο, δένει το λουλούδι με σπάγγο, λέγοντας: "Ήτανε μια πράξη εξουσίας". Και έμεινε άφωνος έως θανάτου, κατά το όνειρο που είδα».

ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ. (1994). «Πράξη Μοναχού Μονοχίτωνος», στο: Τα Ποιήματα, τ. Β΄, Αθήνα: Ίκαρος, σ. 493.

Άγιος νεομάρτυρας Κωνσταντίνος ο εξ Αγαρηνών

«Ο Άγιος νεομάρτυρας Κωνσταντίνος ήταν μουσουλ­μάνος και καταγόταν από ένα χωριό της Μυτιλήνης, λεγόμενο Ψηλομέτωπο. Οι αδελφοί του είχαν στη Σμύρ­νη ένα οπωροπωλείο κι ο Κωνσταντίνος, πιο μικρός απ’ όλους, πήγαινε τα ψώνια στα σπίτια των αγοραστών. Έτσι, πήγαινε και στην Ιερή Μητρόπολη της Σμύρνης, όπου έβλεπε εκεί και άκουε τους κληρικούς και σιγά – σιγά μάθαινε και την ελληνική γλώσσα. Έτσι γεννήθηκε μέσα του ο πόθος να γίνει χριστιανός, γι’ αυτό κι έφυγε από τη Σμύρνη και πήγε στο Άγιον Όρος. Εκεί στην αρχή ταλαιπωρήθηκε, ώσπου ο εξόριστος τότε στο Άγιον Όρος Οικουμενικός Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε’, που ίσως τον γνώριζε από τότε που ήταν Μητροπολί­της στη Σμύρνη, τον κατήχησε, του έδωσε το όνομα Κωνσταντίνος και τον βάπτισε.

Μια μέρα στη Σκήτη του Τιμίου Προδρόμου ο Κωνσταντίνος προσκύνησε τα ιερά λείψανα νεομαρτύρων κι από τότε άναψε μέσα του ο έρωτας του μαρτυ­ρίου. Συμβουλεύτηκε τον πνευματικό του, νήστεψε, πήρε συστατικά γράμματα του Πατριάρχη κι έφυγε για τη Σμύρνη, πηγαίνοντας να βαπτίσει την αδελφή του. Όταν έφτασε στο Αϊβαλή, ένας Τούρκος τον αναγνώρισε· τον έπιασαν τότε και τον οδήγησαν στον Αγά. Στην ανάκριση που του έγινε, ο Κωνσταντίνος όχι μόνο ομολόγησε πως είναι χριστιανός, αλλά και δεν έκρυψε πως πρώτα ήταν μουσουλμάνος. “Τούρκος ήμουν”, είπε, “αλλά φωτίστηκα από το Θεό και κατάλαβα πως η πί­στη των Αγαρηνών είναι μάταιη, και μόνη αληθινή και καθαρή είναι η πίστη του Χριστού. Έγινα λοιπόν χρι­στιανός, για να σώσω τη ψυχή μου”.

Μετά την πρώτη αυτή ανάκριση, ο Κωνσταντίνος ρίχτηκε στη φυλακή. Εκεί με υπομονή και καρτερία σή­κωσε σκληρά βασανιστήρια, χωρίς να αλλάξει την πίστη του. Σε μια δεύτερη ανάκριση, πάλι με θάρρος και παρ­ρησία, ο άγιος Κωνσταντίνος έδωκε τη μαρτυρία Ιησού Χριστού. Σε μια στιγμή μάλιστα, με καύχηση Χριστού, έκαμε μπροστά στον ηγεμόνα το σημείο του Σταυρού. Βλέποντας πως ο Άγιος ήταν αμετάπειστος και αμετά­θετος, ο Αγάς τον έστειλε δεμένο στην Κωνσταντινού­πολη. Αλλά κι εκεί ο άγιος Νεομάρτυρας ούτε τις δε­λεαστικές υποσχέσεις δέχτηκε ούτε τις απειλές φοβήθη­κε. Τελευταία, στις 2 Ιουνίου 1819, τον κρέμασαν. Έτσι ο άγιος Κωνσταντίνος πρόλαβε στην ίδια μαρτυρική τε­λείωση τον προστάτη του Άγιο Γρηγόριο, που ύστερα από δυό χρόνια κι εκείνος απαγχονίστηκε.

Ο Άγιος νεομάρτυρας Κωνσταντίνος ο εξ Αγαρη­νών είναι ένας από τους πολλούς Αγίους της  Εκκλη­σίας των νεωτέρων χρόνων. Είναι πρόνοια του Θεού ότι στα δύσκολα χρόνια της Τουρκοκρατίας η Ορθόδοξη Εκκλησία κράτησε τους υπόδουλους λαούς στην πίστη του Χριστού μαζί με τα άλλα και με την παρουσία πολλών Αγίων Μαρτύρων και Οσίων. Και, όπως είπαμε στην αρχή, η παρουσία αυτή είναι μαρτυρία και απόδειξη ότι το Άγιο Πνεύμα μένει πάντα στην Εκκλησία. Γιατί το χριστιανικό μαρτύριο δεν είναι ανθρώπινος ηρωισμός, αλλά κλήση και χάρη του Θεού. Μάρτυρας της πίστης δεν γίνεται ο καθένας που θα το φιλοδοξού­σε, αλλά όποιος τον καλεί ο Θεός και τον ενισχύει το Άγιο Πνεύμα, “δι’ ου καταστέφονται Μάρτυρες…”».

Μητροπ. Κοζάνης +ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ Λ. ΨΑΡΙΑΝΟΣ. (2000). Εικόνες Έμψυχοι. Κηρύγματα Αγιολογικά. Αθήνα: Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος, σσ. 78-80.

Αρχιεπίσκοπος Αθηνών +ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ. (1970). Οι Νεομάρτυρες. Εισαγωγή. Σημειώσεις. Επιμέλεια Ιωάννης Χρ. Κωνσταντινίδης. Αθήνα: Τήνος, σ. 121.