«Το Πάσχα του 1887, ο Παπαδιαμάντης πηγαίνει στα Μεσόγεια της Αττικής, με σκοπό να εορτάσει μέσα σ’ ένα ταπεινό εκκλησίασμα. Ιδού τι διαπίστωσε: “…ευρέθησαν επτά ή οκτώ αυτοσχέδιοι ψάλται […] ήσαν εύρωστοι χωρικοί νεανίαι, και δεν τα έλεγον μεν απταίστως, αλλά δεν τα εδολοφόνουν ασυνειδήτως. Μόνον είς παραφώνως και ατάκτως έψαλλε, και ούτος ήτο διδάκτωρ της νομικής”[1]. Όποιος έχει πάει στην Εσπερία για να αγοράσει μυαλό, όποιος είναι δόκτωρ, μεγαλόσχημος, τιτλούχος, Παναγιώτατος, μεγαλειότατος, δεν έχει καμία τύχη μέσα στον κόσμο των διηγημάτων. Έτσι άλλωστε εξηγείται και η ιδιότυπη σιωπή τους. Παρότι η κοινότητα έχει πολλούς μορφωμένους: “Και ήσαν τόσοι και τόσοι στο χωρίον, σχολάρχαι, καθηγηταί, μισθοφόροι επιστήμονες με διπλώματα, μορφωμένοι ευπρόσωποι, καλλωπισμένοι”[2], πουθενά δεν γίνεται λόγος γι’ αυτούς».
ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΠΑΓΙΩΡΓΗΣ. (1997). Αλέξανδρος Αδαμαντίου Εμμανουήλ. Αθήνα: Καστανιώτη, σ. 143.
[1] ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ. (1989). «Ο Επιτάφιος και η Ανάστασις εις τα χωρία», στο: Άπαντα, τ. 5ος. Επιμέλεια Ν. Δ. Τριανταφυλλόπουλος. Αθήνα: Δόμος, σ. 121.
[2] ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ. (1989). «Το γράμμα στην Αμερική», στο: Άπαντα, τ. 4ος. Επιμέλεια Ν. Δ. Τριανταφυλλόπουλος. Αθήνα: Δόμος, σ. 357.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου