Ήρθα στο μνηματάκι σου
να γείρω,
τους μενεξέδες και τους νάρκισσους
να σπείρω.
Ήύρα το μνηματάκι σου
χορταριασμένο,
σα σπίτι από φωτιά και από διαγούμισμα
ξεθεμελιωμένο.
Και του κάκου ζήτησα
τον ξανθό σου το σταυρούλη
με τ’ ονοματάκι σου,
σκαλιστό ζουμπούλι.
Κι ήτανε σα να σ’ άρπαξε,
γέλιο εσύ των ερώτω
Χάρος άλλος δεύτερος,
πιο σκληρός από τον πρώτο.
Κι έκλαψα καθώς έκλαψα
την ώρα που σε είδαμε
το πρωί να σβήνεις μες στα χέρια μου,
δροσοσταλίδα.
Και τ’ άνθια που θα σμίγανε
μ’ εσέ, ψυχή, ψυχή μου,
και οι μενεξέδες σου και οι νάρκισσοι
κλάψαν κι αυτοί μαζί μου.
Στο ξένο κοιμητήρι
κανέν’ ακουμπιστήρι
για να σταθούν
και να σ’ αποζητήσουν,
για να σε χαιρετίσουν
καταπώς ποθούν.
Κάποιο βωμό προσμένανε
για να σε στεφανώσουν,
Ίσκιε, που απάνου στην κορφούλα του
πανώριος θα υψωνόσουν.
Προσμέναν κάποιας άνοιξης
το σείσμα και το διώμα,
κι ήβραν το έρμο αμίλητο
χορταριασμένο χώμα,
και είπαν:
—Εδώ κι εμείς να σβήσουμε
καταπώς έσβησε η ζωή σου
δροσοσταλίδα ένα πρωί,
καταπώς έσβησε το μνηματάκι σου,
μ’ εσένα, ολόαγνη πνοή
του μενεξέ και του ναρκίσσου!
ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ. (1998), Ψυχοσάββατο, στο: Ο Τάφος. Ο Κύκλος του Τάφου. Ο Πρώτος Λόγος των Παραδείσων. Αθήνα: Ιδεόγραμμα, σσ. 111-113.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΓΡΑΒΑΛΛΟΥ. Κωστής Παλαμάς. ΠΗΓΗ: paletaart – Χρώμα & Φώς
