Μακάριοι... οι Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης και π. Φιλόθεος Ζερβάκος

«Ο πατήρ Φιλόθεος Ζερβάκος, ένας από τους λίγους στην εποχή μας που έχουν προχωρήσει πολύ μακριά στο δύσκολο δρόμο του ησυχασμού – Ηγούμενος της Μονής Λογγοβάρδας στην Πάρο - που μαθήτευσε κοντά στον Παπαδιαμάντη θυμάται τις αγρυπνίες στον προφήτη Ελισσαίο: “Πολλάκις και εμέ όστις ήμην βοηθός του και μαθητής, όταν έκανα καμμιάν παραφωνίαν ή παρατονίαν, με εδίωκεν.

- Φύγε, μοι έλεγε, παύσε, κλείσε το στόμα σου, απρόσεκτε.

» Εγώ παραμέριζα, αλλά γρήγορα του περνούσε ο θυμός και πάλιν με εκάλει.

- Κώστα, έλα να ψάλης.

»Εγώ επειδή είχον ζήλον να μάθω αμέσως, έτρεχον και έψαλλον. Ήτο δε τόσον ταπεινός, ώστε πολλάκις μετά το τέλος της αγρυπνίας έμπροσθεν πολλών μοι εζήτει συγχώρεσιν.

- Κώστα, μοι έλεγεν (τούτο ήτο το κοσμικόν μου όνομα), να με συγχωρέσης διότι σε ελύπησα.

» Και εγώ τω έλεγον:

- Εγώ πταίω διδάσκαλε, διότι είμαι απρόσεκτος. Σε ευχαριστώ δε διότι με τας παρατηρήσεις που μου κάμνεις γίνομαι προσεκτικώτερος και με τας επιπλήξεις με διδάσκεις την υπομονήν της οποίας έχω ανάγκην”. Και προσθέτει για το εκκλησιδάκι του προφήτη Ελισαίου: “Εκείνοι που το κατεδάφισαν έδειξαν μεγάλην ασέβειαν και συνιστώ εις πάντας τους Έλληνας λογοτέχνας και λαογράφους ως πνευματικός πατήρ να απαιτήσουν παρά του Σου Υπουργείου της Παιδείας και παρά της Ιεράς Συνόδου και της Αρχαιολογικής Εταιρείας να ανοικοδομηθή νέον εκκλησίδιον εις τον ίδιον τόπον όπου υπήρχε το παλαιόν (“Κιβωτός”, Φεβρουάριος 1953, σελ. 46)”».

ΖΗΣΙΜΟΣ ΛΟΡΕΝΤΖΑΤΟΣ. (1994). «Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης – Α΄. Πενήντα χρόνια από το θάνατό του», στο: Μελέτες, τ. Α΄, Αθήνα: Δόμος, σσ. 250-251.