Κάλλος το Άγιον

«Το κάλλος, συνεπώς και η ομορφιά, την οποία απώλεσε ο άνθρωπος με την πτώση του και η οποία θα σώσει, κατά Μίσκιν τον κόσμο, δεν είναι οποιαδήποτε νοησιαρχική ή ιδεολογική ωραιότητα, αλλά η σαρκωμένη ωραιότητα, ο “ωραίος κάλλει παρά πάντας βροτούς”. Η πορεία της Ορθοδοξίας, λοιπόν, μέσα στους αιώνες, χαρακτηρίζεται από την αγωνιώδη κραυγή για την απώλεια αυτής της ωραιότητας, που κάνει κάθε άλλη ωραιότητα να αληθεύει. Η πτώση δεν υπήρξε εν τέλει απώλεια μιας καταστάσεως, αλλά απώλεια της σχέσης, απώλεια του προσώπου. Με τη σειρά της, η απώλεια της σχέση, εισήγαγε στον άνθρωπο μια άλλη γυμνότητα, εξάπαντος όχι “ανεπαίσχυντον”, όπως η πρώτη, αλλά γεμάτη” αισχύνη”[1]. Το κτίσμα έχασε το ένδυμά του και αυτό έρχεται να του προσφέρει ο σαρκωμένο Λόγος. Το ένδυμα του γυμνού ανθρώπου είναι ο ίδιος π Χριστός. Όταν ο πιστός ενδύεται κατά τη βάπτισή του, δεν ενδύεται ενδύματα “φυσικά”, που είναι “ίδια των αλόγων” ούτε βεβαίως ενδύματα, που προέρχονται από την “τέχνη” και γίνονται αιτία, “ασχολίας” και “μέριμνας”, αλλά τον ίδιο τον Χριστό[2]. Ενδύεται το κάλλος το άγιον, το οποίο κατήργησε, στην ίδια του τη σάρκα, τα αποξέσματα της πτώσης στην ανθρώπινης φύσης, τη φθορά και το θάνατο, και τη φανέρωσε ελεύθερη από κάθε δεσμό αμαρτίας».

---

[1] Μεγάλου Βασιλείου, Ότι ουκ έστιν αίτιος των κακών ο Θεός, PG. 31, 34D.

[2] Αυτόθι, 31, 349A.

ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ Α. ΣΤΑΜΟΥΛΗΣ. (2004). «Φιλοκαλική αισθητική της Ορθοδοξίας. Το “συναμφότερον” της πατερικής διδασκαλίας», στο: Κάλλος το Άγιον. Προλεγόμενα στην Φιλόκαλη Αισθητική της Ορθοδοξίας. Αθήνα: Ακρίτας, σ. 173.