Του
ΒΑΣΙΛΗ ΣΤΑΥΡΑΚΕΛΛΗ
Παροπλισμένα
κατάρτια
οι
ελπίδες.
Σακουλιασμένα
πανιά
οι
προσδοκίες.
Η
πλώρη ζαβή
στραπατσαρισμένη.
Η
άγκυρα αιχμάλωτη,
γαντζωμένη
στα βράχια.
Η
καδένα βρόμικη,
σκουριασμένη.
Το
λιμάνι σκοτεινιασμένο,
ξέμακρο.
Το
πρώτο σκίρτημα
του
κάθε έρωτα,
εκμαυλίζει.
Ο “Πανόπτης”
ήλιος
καθάριος
διαφεντεύει.
Ολούθε.
Όταν
η αγάπη κουραστεί,
η
μαγεία της πανσελήνου
ξεψυχά.
Ξεστρατίζουν
τα αισθήματα.
Συσσωρεύουν
οιμωγές
τα παθήματα.
Τότε
είναι
που
κάποιος φεύγει.
Ιππεύοντας
αποφασιστικά
το λευκό
άτι
για άλλη
πορεία.
Ένα
ταξίδι αναζήτησης
στον αστείρευτο
ουρανό
των
ονείρων…
Αγαπητέ μου φίλε Βασίλη, σ' ευχαριστώ για την ποιητική σου προσφορά. Αντίδωρο η δημοσίευση της στο: Εκ του Κάλλους.
ΑπάντησηΔιαγραφή