Βασιλείου και Χρυσοστόμου... ποίηση

Του ΒΑΣΙΛΗ ΣΤΑΥΡΑΚΕΛΛΗ

Μήπως ζω σε παραμυθία;                                                   

Μεσιανό άρμπουρο ιστιοφόρου

η αγάπη σου.

Τραμπαλίζεται άναρχα.

Μπρος – πίσω,

ζερβά – δεξά.

Ταλαντεύεται, τρίζει, ισορροπεί.

 

Πορεύεται στο καταράχι

των αγέρηδων.

Πότε με γραιγολεβάντε

τρικυμιώδη,

πότε με πουνέντε

μέθη Ηλύσια.

Πότε με γαρμπή

μπουρινιασμένο,

πότε με Μαΐστρο

δροσερό.

 

Κι εγώ σκαρί πολυταξιδεμένο,

πελαγοθρεμμένο,

στηρίζω στα σωθικά μου

τα τερτίπια σου.

Τους θυμούς, τις εξάρσεις,

τη μεταμέλεια, τις υποσχέσεις σου

για νηνεμία σε γιατάκι ηδονής.

Άρμπουρο η αγάπη σου.

Φλόκος σφριγηλός ο ερωτάς μου.

 

Στην τιμονιέρα ένας ιππόκαμπος

χαράζει πορεία,

με διπαράλληλο κανόνα.

Φεγγαριασμένη

η αδερφή του Μεγαλέξανδρου

εξακολουθεί να μαδά μαργαρίτες.

Αιθεροβατεί.

 

Διπολικό το συνταίριασμα..

Σύνεση σε ουτοπία.

Λογική σε παραλογισμό.

Κι αναρωτιέμαι

μήπως ζω σε παραμυθία;

 

Του ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΓΕΛΑΓΩΤΗ

Λες να πονέσω;

“Και να ξέρεις…”,

να του πεις:

“Δεν έρχομαι να σε συναντήσω με άδεια χέρια.

Σε πολύτιμο πάπυρο

σου παραχωρώ την επικαρπία του χώρου

της προηγούμενης χαράς μου.

Ξεχερσωμένο.

Ανυπόμονα έτοιμο να οργωθεί.

Κράτησα μόνο

ένα αρμυρίκι στην άκρη της θάλασσας

που φύτεψε κάποιον Αύγουστο

-Σου έχω μιλήσει για την αύρα

που  μου έφερνε απ’ το μισάνοιχτο παράθυρο

τις βραδιές των μελτεμιών-

και τη ματιά του.

Μόνο που λάμπει υπερβολικά.

Θα ενοχλεί

τις θεοσκότεινες  νύχτες μας.

Πρέπει να την βγάλω από πάνω μου

Πάραυτα.

Κι είναι βαθιά ριζωμένη,

λες να πονέσω;”

Καληνύχτα!