«Πού είσαι, Μαρία, τώρα; Πού είναι εκείνο που μένει από σένα, αυτή η συνάθροιση από δέρμα, κόκαλα και αίμα; - συνάθροιση σιωπής που προχωρεί μέσα στη γυμνότητα, αρμενίζει ανάμεσα σε δύο ερήμους, σε δύο πνοές. Δεν είσαι μόνο μικροσκοπική, είσαι σχεδόν αποσαρκωμένη. Έχεις πάρει το χρώμα, τη σύσταση μιας άμμου λεπτής, διάστικτης από νύχτα ή μιας χλαμύδας δεόμενης, που θα ήθελε να μοιάζει με ακανθώδη άγγελο. Και πηγαίνεις, προχωρείς, γλιστράς και αρμενίζεις πάνω στην άμμο, ανεβαίνοντας και κατεβαίνοντας τους αμμόλοφους, χωρίς προσπάθεια, σκελετός ακανθώδης, μουσικός. Η έρημος είναι για πάντα το ένδυμά σου. Προσεύχεσαι μέρα και νύχτα. Χωρίς λέξεις. Σχισμή στοματική, πεισματικά κλεισμένη. Προσεύχεσαι με μελωδίες, με δεήσεις, μια μουσική εσώτερη που σε διατρέχει και σε κατοικεί. Ο άνεμος παίζει κι αυτός, διαπερνώντας την αέρινη σάρκα σου, και όλο σου το σώμα γίνεται καντάτα. Στην αρχή, όταν προχωρείς, περιπλανώμενη στην αυγή σαν το αναρίγημα ενός ιστού αράχνης, πνοής που λίγο λίγο μεταμορφώνεται σε άσμα, ύστερα σε μελωδία, ύστερα σε ψαλμό. Μέχρι που το κορμί σου ολόκληρο γίνεται νάρθηκας εκκλησίας».
ΖΑΚ ΛΑΚΑΡΙΕΡ. (1983). Μαρία η Αιγυπτία ή ο πυρπολημένος πόθος, μτφρ. Μίνως Πόθος & Μαρία Λαμπαδαρίδου – Πόθου. Αθήνα: Χατζηνικολή, σσ. 204-205.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου