Ο Νυμφίος έρχεται πάντοτε, κάθε μέρα και κάθε στιγμή της ζωής μας

Η Άκρα Ταπείνωσις· Ιερά Μονή Μεγάλου Μετεώρου, (14^ος αιώνας).

«Ιδού, ο Νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της νυκτός, και μακάριος ο δούλος, ον ευρήσει γρηγορούντα. Ανάξιος δε πάλιν ον ευρήσει ραθυμούντα. Βλέπε ουν, ψυχή μου, μη τω ύπνω κατενεχθείς, ίνα μη τω θανάτω παραδοθείς και της βασιλείας έξω κλεισθείς. Αλλά ανάνηψον κράζουσα· Άγιος, Άγιος, Άγιος ει ο Θεός ημών, διά της Θεοτόκου ελέησον ημάς».

«Ποιοι βγήκαν των Βαΐων
να με δεχτούν;
Ποιοι με αλείψαν μύρο τη ματιά τους
τις παραμονές των Αγίων;
Ριπές οι μνήμες – χαρακιές
και το μπλουτζίν αγριεμένο…

Αυτό το μήνα η πανσέληνος
είναι τυφλή∙
στον τόπο μου ξένος
– ούτε Αφέντης ο Θεός
ούτε ο Αγαπημένος…

“Λεμονάκι, λεμονάκι μυρωδάτο…”

Ποιος λοιπόν θα βάλει
τα παιδιά να κοιμηθούν;
Ποιος θα πυκνώσει τα όνειρα;
Η ποίηση,
Πράξη καιρών
λυπημένων…
Βάζω στις λέξεις πυρκαγιά
να φωτίσω το σκοτάδι μου…»

ΚΩΣΤΗΣ ΜΟΣΚΩΦ· Από τη συλλογή: «Για τον Έρωτα και την Επανάσταση».

«Αλλά εκείνος που πιστεύει όχι από συνήθεια, όχι από υποσυνείδητο συμφέρον αλλά γιατί νιώθει το αγκίστρι του Θεού χωμένο βαθιά μέσα στην καρδιά του, δεν μπορεί παρά να είναι ένας πιστεύων που αγωνιά, με τον ίδιο πυρετό αγωνίας που δοκίμασε ο Χριστός στον κήπο τα Γεσθημανή».

ΚΩΣΤΑΣ ΤΣΙΡΟΠΟΥΛΟΣ. (1993). «Η αγωνία των πιστευόντων», στο: Αγωνιώδης θητεία: Δοκίμια. Αθήνα: Οι Εκδόσεις των Φίλων, σ. 210.