Όταν μας έδιωξαν απ’ τον Παράδεισο η Μαρία έκλαιγε. Την πήγα τότε στο αντίκρυ ξενοδοχείο γιατί έπρεπε να συνεχίσουμε τη ζωή. Όταν βγήκαμε βράδιασε. Η Μαρία χάιδεψε την κοιλιά της. «Υπάρχει κι η ελπίδα» είπε.
Η ελπίδα που κάνει ακόμα πιο αβέβαιο τον κόσμο.
ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ. (1990). «Η ελπίδα», στο: Τα χειρόγραφα του φθινοπώρου. Αθήνα; Κέδρος, σ. 95.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου