Προς επαναευαγγελισμό...

«Εάν λοιπόν η ψυχή δεν χρειάζεται το σώμα ούτε για την υποδοχή του αγιασμού, αλλά μάλλον εκείνο χρειάζεται αυτήν, τι περισσότερο έχουν οι ψυχές αυτών που μετέχουν σε σώμα από εκείνες που είναι απαλλαγμένες, από το γεγονός ότι βλέπουν τον ιερέα και δέχονται από αυτόν τα δώρα; Αλλά και εκείνες έχουν τον αιώνιο ιερέα που γίνεται γι’ αυτές όλα αυτά, ο οποίος μεταδίδει και σε όσους από τους ζωντανούς ακόμη λαμβάνουν με αποτελεσματικότητα. Διότι δεν μεταλαμβάνουν πραγματικά όλοι αυτοί στους οποίους δίδει ο ιερεύς, αλλά οπωσδήποτε μόνο εκείνοι στους οποίους δίδει ο ίδιος ο Χριστός. Ο ιερεύς δίδει γενικά σε όλους τους προσερχομένους, ο δε Χριστός στους αξίους να μετάσχουν. Από αυτά είναι φανερό ότι μόνο ένας είναι αυτός που τελεί το μυστήριο για τις ψυχές και αγιάζει ζωντανούς και αποθανόντας, ο Σωτήρ».

ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΚΑΒΑΣΙΛΑ. (1989). «Εις την Θείαν Λειτουργίαν», στο: Φιλοκαλία των Ιερών Νηπτικών και Ασκητών, Επόπται: Παν. Κ. Χρήστου – Θεόδ. Ν. Ζήσης. Επιμεληταί: Βασ. Δ. Φανουργάκης – Ελευθ. Γ. Μερετάκης. Θεσσαλονίκη: Πατερικαί Εκδόσεις «Γρηγόριος ο Παλαμάς», σ. 207.