Σε νυχτερινό ακροατή

Του ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΣΤΑΥΡΑΚΕΛΛΗ

Ερτζιανέ φίλε!
Η νύχτα διάβηκε το κατώφλι
του μεσόβραδου.
Τα όνειρα
ξεχύθηκαν ακαλίγωτα
στην αλέα των προσδοκιών.
Ο δέκτης
συντονισμένος στο σταθμό
που προτιμάς.

Νυχτερινή ακρόαση!
Συνεύρεση, δίχως
…οπτική επαφή.

Ωστόσο, εσύ χτίζεις
πάνω στις πρόζες
πάνω στους στίχους
πάνω στις εφτά νότες
της μουσικής.

Δεν ξέρω τι περιμένεις!
Δεν ξέρω αν μπορώ
να προσθέσω κάποιο φως στο σκοτάδι.
Ένα χαμόγελο, λίγο βάλσαμο χαράς
στην ανασκόπιση της μέρας σου.

Δεν υπόσχομαι τίποτα.
Κρατώ όμως
μια κανίσκι συντροφιάς
γεμάτη νοσταλγικές ευαισθησίες,
νότες, ήχους, ρυθμούς.
Βωμό προσφοράς.

Η χλωμή φωταγωγία του αμπαζούρ,
προδιαθέτει για μπάρκα ασύνορα.
Ο νους ιππηλάτης του Πήγασου
ταξιδεύει ανερμάτιστα.
Οι προσανατολισμοί απεριόριστοι.
Σουσουμιάζουν με το δαχτυλίδι
του άπειρου στο σύμπαν.

Κι εγώ
απλός αχθοφόρος μηνυμάτων
δεν διεκδικώ τίποτα παραπάνω
εξόν, απ’ το να σου πω
πως… υπάρχω.
Όπως κι εσύ άλλωστε.

Τις νύχτες
οι ευαισθησίες ξεχειλίζουν.
Γεννούν πρόσγειες αναμονές
αλλά και ουτοπικές ενοράσεις.
Υπερκόσμιες.

Στομώνουν τα στιλέτα της απογοήτευσης.
Φρεσκάρουν τις ελπίδες
για το επερχόμενο ξημέρωμα.

Τα νοερά βυθίσματα
σε ερεθίσματα απόμακρα
ενίοτε εγκιβωτίζουν χαμόγελα
στη μοναξιά σου.

Τότε ανακαλύπτεις απρόσμενα
το μοβ κυκλάμινο στη σχισμάδα
του βράχου της ζωής.
Άγρια ομορφιά που γαληνεύει
είναι η στιγμή που ελπίζεις ξανά.

Η φωνή του βραδινού εκφωνητή
σε νανουρίζει 

σε χαλαρώνει.
Όμως το παράπονό σου είναι
πως δεν καταφέρνεις σχεδόν ποτέ
ν’ ακούσεις την “καληνύχτα” του.
Αποκοιμιέσαι σαν μωρό.

Πλανάρεις σε αιωρήσεις ανάλαφρες.
Θαλασσοπούλι λευκόγκριζο.
Σεργιανίζεις ασανδάλωτος
στις ρούγες του ύπνου
λαχταρισμένος εξερευνητής.

Σε καλότυχους δρόμους
να πορεύεσαι πάντα.
Ερτζιανέ φίλε μου.

Το “άστρο της μέρας”
ο “αυγίτης” σουλατσάρει
σε καθάριο στερέωμα.
Ατένισέ το αισιόδοξα.
Καλό ξημέρωμα.