Καλοκαίρι

Το καλοκαίρι αυτό

μπήκε σαν ζωγραφιά μικρού παιδιού,

που πρώτη του φορά σκηνοθετεί

τοπία κι εποχές

και δεν γνωρίζει

ποια θέση, ποιαν απόσταση,

ποιαν έμφαση κυρίως να δώσει

στα χρώματα και τα στοιχεία.

Και από άγνοια ευφάνταστη

τα ’χει όλα παρατάξει πρώτο πλάνο,

με επική αταξία,

με μιαν αφθονία ξαφνική, σαν

κάποιο περιπλανώμενο τοπίο

να ’ρθε γελώντας και ν’ αδειάστηκε ακατάπαυστα

μέσα σ’ άλλο τοπίο.

Φεγγάρια υπνοβατικά στο χείλος των ονείρων,

απ’ τη δική τους μυρωδιά άρρωστα σκίνα,

καλαμποκιές στητές και τεταμένες

ωσάν ανίδεες ή ηρωικές,

ελαιώνες προσευχόμενοι

σ’ όλο το μάκρος και το φέγγος της ματιάς

-θεέ μου, παρελθέτω από μας-

άσπρα πετούμενα ξωκλήσια

σούρουπα βραδυκίνητα ξοπίσω τους

σαν ιερείς που απαύδησαν να κρούουν εσπερινούς,

θάλασσα καλοπιαστική

γύρω στο πείσμα των βουνών το ασύμμετρο

κι όρθια μεσημέρια

που στέκουν προσοχή στον ήλιο.

Κι απάνω 

σύννεφα από ερωτευμένη ζέστη.

Το καλοκαίρι αυτό

δεν το περίμενε κανείς

ήρθε σαν κάποιος που τον είχαμε νεκρό.

Κι έφερε μιαν αμηχανία πάλι,

μια ξεχασμένη ένταση

και μιαν αϋπνία

για πράγματα που τα ’χαμε κι αυτά

νεκρά.

(Έκανε τόση ζέστη μες στα μάτια,

ήτανε κάτι εξατμισμένα καφενεία,

κάτι ξενίχτικα εύφλεκτα τραγούδια,

κάτι πιωμένα χέρια που χορεύανε

κι έλεγαν άλλ' αντ’ άλλων σ’ άλλα χέρια.

Ψηλά

ποιήτριες νύχτες έγραφαν.)

Το καλοκαίρι αυτό,

σαν ζωγραφιά μικρού παιδιού,

συμπληρωμένη από κάποιον

με πράγματα που τα ’χε για νεκρά,

ποίημα πάνω σε ποίημα σαν ν' ακούμπησε.

Τώρα

το καλοκαίρι αυτό

αίμα ξερό πάνω στις μέρες.

Το βρήκαμε νεκρό

μέσα σε κάποιον ένσφαιρο μονόλογο.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΨΥΧΟΠΑΙΔΗΣ – ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ. (2007). Συνάντηση. Αθήνα: Ίκαρος, σσ. 53-55.