«Μέσα στα διαρκώς εφευρισκόμενα και κατασκευαζόμενα μοντέρνα και σύγχρονα συστήματα Εκπαιδεύσεως, από τα οποία απουσιάζουν οι πραγματικοί και συγκεκριμένα ανθρώπινοι και προσωπικοί στόχοι και σκοποί της Παιδείας, οι δάσκαλοι είναι οι πιο ασήμαντοι παράγοντες, εκείνοι των ποίων τόσο άνετα αμφισβητείται η προσφορά και διακωμωδείται η διακονία. Κι αν απευθύνουμε την αποψινή δέησή μας προς τη Μητέρα του Ενός Δασκάλου, το τολμούμε, γιατί υπάρχουν δάσκαλοι, που ζουν την ώρα τη διδασκαλίας ως ένα ανυπόφορο μαρτύριο, ως ένα βιασμό που δεν αντέχει η ψυχή τους. Πόσοι από τους δασκάλους σκέπτονται το πώς θα τολμήσουν να μπουν στην αίθουσα διδασκαλίας και πόσοι δεν περιμένουν το τέλος της διδακτικής ώρας, ή της ημέρας, ως πραγματική απολύτρωση, ως διάσωσή τους από τον εξευτελισμό, καρπό μιας αγωγής των μαθητών μας έξω από το Σχολείο. Θα ήθελα, μέσα σ’ αυτό τον Ιερό Ναό, να υπερασπιστώ τους δασκάλους, όχι μόνο γιατί η προσφορά τους είναι μια ιερατική προσφορά, αλλά και γιατί, δικαίως ή αδίκως, πληγώνονται περισσότερο από όλους τους άλλους, με το χλευασμό και την απόρριψή τους, όχι γενικώς από την ευημερούσα κοινωνία, αλλά κυρίως από τους ίδιους τους μαθητές.
»Στους καιρούς μας ακούγονται πολλοί λόγοι υποκρισίας και στρουθοκαμηλισμού. Και θα ήθελα να διερωτηθώ και να ερωτήσω κι εσάς: Μόνο οι δάσκαλοι “ασελγούν χυδαία πάνω στην αγωνία και την ευαισθησία (!) χιλιάδων εφήβων, για κάποια χιλιάρικα…”, ή μήπως και οι μαθητές ασελγούν βαρβαρικώς πάνω στην πληγωμένη καρδιά και τον πόνο του δασκάλου, κι όχι μόνο σε μια συγκεκριμένη περίπτωση, αλλά σ’ όλη τη διάρκεια του διδακτικού έτους; Δεν αγνοούμε την ευθύνη των δασκάλων για την απερίγραπτη παρακμή ή αχρήστευση της υποθέσεως της Παιδείας. Αλλά πόσοι πριν τους δασκάλους ευθύνονται για την κακή ποιότητα της Εκπαιδεύσεως, για την καταστροφή των στόχων της Παιδείας; Με άλλα λόγια, πόσοι ασελγούν ή δεν ασχημονούν πάνω στα παιδιά και τους νέους, πριν από τους δασκάλους; Οι γονείς, οι ποιμένες, οι πολιτικοί, οι καλούμενοι πνευματικοί άνθρωποι, πόση εντιμότητα και σεβασμό επιδεικνύουν, ποιο ήθος και ποια ελπίδα έχουν να επιδείξουν και να εμπνεύσουν τα παιδιά και τους νέους; Ποιος μπορεί να μετρήσει τα πάθη και τα λάθη μας, που όχι απλώς πληγώνουν τα παιδιά και τους νέους μας, αλλά προξενούν τη δυσοσμία της ζωής, την αποσύνθεση ολόκληρου του πολιτισμού; Αν η επανάσταση δεν εκφυλιζόταν σε επαναστατικότητα, δεν θα είχαμε πιο καταστροφικές αντιδράσεις των παιδιών και των νέων, για τον άκοσμο και ανόητο κόσμο των μεγάλων;».
+Πρωτοπρεσβύτερος ΜΙΧΑΗΛ ΚΑΡΔΑΜΑΚΗΣ. (1995). «Για τους Δασκάλους», στο: Στην Παναγία του Δεκαπενταύγουστου. Αθήνα: Ακρίτας, σσ. 62-63.
