«Οίκος και Ανοχή»

Α΄

- Ο λαίμαργος και πότης Ιησούς

τον είδαν στον αυλόγυρο σαν έμπαινε

κακόφημου οίκου.

-Κράταγε, σου λέω,

μιαν ακριβή λοσιόν και μάλαξε τα πόδια,

έτριψε τα μαλλιά και το λαιμό,

γοφούς και γόνατα και στήθος, όθε

αρμύριζε το δάκρυ, πόρνης.

- Να φανταστείς, καλέ μου, ο Γαλιλαίος

τη φίλησε ο τρελός τρελά στο στόμα,

της σκέπασε τα μάτια και απ’ τα χέρια του

πέσαν του κόσμου τα θαυμαστικά.

- Αμή κι αθέατος ο Θεός Πατήρ

ρωτούσε τί στο διάολο κάνει τούτος

π’ αδειάζει παντελώς τον εαυτό του

από του σώματος την εντροπή.

Εκείνος ούτε λέξη. Την απόκρυφη

λοφοσειρά ζητοκραυγών του οργώνει

μες σε χωράφι που έβγαινε ουρανός

και τα πολύτιμα ραντίζει μύρα στο κορμί

της πόρνης, γιατί ξέρει πως δε θα ’ναι

αυτή μαζί του ακόμα για πολύ.

Β΄

- Κάτι παράδοξο συμβαίνει εδώ:

Τριάντα χρόνους και οκτώ, σαν παραλυτική,

τον πρόσμενε η πόρνη. Κι η αμοιβή του

όσο ένας καμπινές, κοινώς αφοδευτήριο.

- Αλλά κι αυτός απέπτυσε κάθε του χαλινάρι⸱

ευθύνεται, θαρρώ, και το γυναικοσόι του:

Ταμάρ, η εταίρα του ναού.

Ραχάβ, «μαντάμ» του οίκου ανοχής.

Ρούθ, η πολύζηλη του χηρεμού λαγνεία.

Βηθσαβεέ, η μοιχαλίς⸱ ή μήπως

θα πρέπει να προσθέσουμε και τη Μαρία;

- Μάνα του νόθου γιού της και καρπού

της σύλληψης μ’ αγροίκο στρατιώτη.

Ο μπασταρδέλος της λοιπόν, πρώτος εμβάς

μετά την ταραχήν του ύδατος, διέρρηξε

αποσπερίς της χαραυγής το θάνατο

και ρήμαξε τους ουρανούς.

Βγάνει και το φουστάνι το λινό

της πόρνης και της φόρεσε χρυσόχαρτο

ή μάλλον ασημόχαρτο στεφάνι

από ατόφια λεν κι ανόθευτη του Διόνυσου

θεσπέσια κληματίδα.

Κάτω μιαν άνοιξη ένα ποταμάκι

εύφραινε τη Γεθσημανή της Βηθεσδά

με φίδια όλο κεντήματα και πούλιες.

Δεκέμβρης 2010.

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ. (2011). «Οίκος και Ανοχή», στο: Παλίμψηστον. 27: 24-25.