«Γιατί η ποίηση είναι το αιέν / του φωτός, το σπίτι του χρόνου»

«Λάμπουν τα πρόσωπα των φίλων στη μνήμη μου

όπως τη νύχτα ο χρυσός στων αγίων

τα φωτοστέφανα. Είναι όλοι εκείνοι

που δώσαν τα χέρια και σχημάτισαν

γύρω μου ζώνη, κατέναντι στην ερημιά

και στον άνεμο. Και θα ήθελα να τους έδινα

μια θέση στην ποίησή μου, πλάι – πλάι

στον Ταΰγετο, αριστερά και δεξιά του· κ’ εκεί

να συνυπάρχουνε αν και άγνωστοι μεταξύ τους,

σαν μια οικογένεια.

                                             (Τα επανωφόρια

και τα καπέλα τους κρεμασμένα

στην είσοδο, στους εξώστες κι αντίκρυ

στον ήλιο οι καρέκλες τους).

Γιατί η ποίηση είναι το αιέν

του φωτός, το σπίτι του χρόνου».

ΝΙΚΗΦΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ. (1986). «Το σπίτι του χρόνου», στην: Ευθύνη. 173:229.