Οι «Ασήμαντες ώρες» της Μαρίτας Στεφανέλλη

Της ΜΑΡΙΤΑΣ ΣΤΕΦΑΝΕΛΛΗ

Καθόταν εκεί

σε μιαν άκρη.

Στολισμένοι δρόμοι,

πολύχρωμα φώτα, λάμψεις,

άνθρωποι γιορτινοί

με παγωμένα χέρια.

Στη στάση του λεωφορείου

ένα σαββατιάτικο απόγευμα

τον είδα.

Γρατζουνούσε μια κιθάρα

φθαρμένη, παλιά.

Τραγουδούσε.

Σταματούσε κάπου-κάπου

να σφουγγίξει τον ιδρώτα απ’ το μέτωπο.

Ύστερα,

συνέχιζε

τη μελωδία του,

μια μελωδία παράφωνη, γλυκιά

που σκόρπιζε

στους ουρανούς

της ακοίμητης μεγάλης πόλης.

Η φωνή του

δεν άγγιζε τους περαστικούς.

Δεν τον ένοιαξε διόλου,

το ‘κανε για την ψυχή του

ήτανε η ίδια η ψυχή του

που φώναζε, πονούσε μέσα

σ’ εκείνο το ραγισμένο τραγούδι.

Ο ήλιος άρχισε να δύει.

Μια ηλικιωμένη κυρία,

σκυφτή πλησιάζει,

του χαρίζει φαγητό.

Ετούτη η στιγμή

η φευγαλέα

προτού χαθούν κι οι δυο:

τα χέρια της μέσα στα δικά του,

το ξέπνοο ευχαριστώ,

δυο δακρυσμένα μάτια,

το φοβισμένο χαμόγελο της καλοσύνης.

Μόνο τούτη τη στιγμή

θέλω να ονομάσω

Ανθρωπότητα.

Όχι τους πολέμους,

όχι τα αγάλματα,

μονάχα το σμίξιμο

ωκεανών που άλλοτε χτυπιούνται

και τώρα σπάζουν τους φόβους

και γίνονται θεμέλια του Καλού.

Κι όλ’ αυτά

σε μια γωνιά

μακριά απ’ το φως.

Η δύναμη δεν χρειάζεται το φως,

ποτέ της δεν το χρειάστηκε,

πηγάζει απ’ το δίκιο.

Σε τούτη τη στιγμή

είδα

τον παράδεισο.

ΝΙΚΟΣ ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟΣ, «Ποιητής στη Βερόνα»· Τέμπερα σε μελάνι και χαρτί, 20,5 Χ 14 εκ. ΠΗΓΗ: Paletaart – Χρώμα & Φως

ΣΧΟΛΙΟ: Κόσμος ξεχωριστός από την καθημερινή πραγματικότητα είναι η ποίηση. Ιδιαίτερα όταν αυτή προέρχεται από μαθητές σου, που ετούτη τη στιγμή βρίσκονται στο ξεκίνημα των σπουδών τους. Το σχολείο απ’ όπου αποφοίτησε η Μαρίτα Στεφανέλλη, το Πρότυπο ΓΕ.Λ. Μυτιλήνης του Πανεπιστημίου Αιγαίου, όχι μόνο σαν αρχιτεκτονικό στολίδι στο κέντρο της πόλης της Μυτιλήνης αλλά και ως ψυχές διδασκόντων και διδασκομένων, στα διαδοχικά κύματα της μακρόχρονης εκπαιδευτικής ιστορίας του, πάντα θα καμαρώνει τη νεαρή ποιήτρια και συγγραφέα. Α. Ι. Κ.