Δίχως αναστολές

Του ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΣΤΑΥΡΑΚΕΛΛΗ

Από ανάδελφα μονοπάτια
ήρθαμε του χτες.
Μέσα από ηδονισμένες μήτρες
καρποφόρες.

Λαχταρισμένα
απλώσαμε τα χέρια μας
στο σήμερα.
Ανύποπτα.

Χτίσαμε γιοφύρι τοξωτό
στο φως με τα κορμιά μας.
Βαρύ το φορτίο.
Λυγίσαμε.

Ψάξαμε το Θεό
σε κατακόμβες πρωτοχριστιανικές.
Καταγράψαμε αναμνήσεις
για το αύριο.

Είδαμε το “άναρχο πνεύμα”
στα ριζά ενός καταρράκτη.
Σφιχταγκαλιασμένο
μ’ αγέννητα μωρά. Αμόλυντα.

Γύρω - τριγύρω
σκέλεθρα νεκρών αξιών.
Αρετές που ζαβώθηκαν
από λάμες κουρσάρων.

Ήταν τότε
που πιστέψαμε στην “πλήρωση”
του θανάτου.
Στη μοναχικότητα …των χωρισμών.

Εκεί, που συνομιλούμε
απεριχαράκωτα με τον εαυτό μας.
Δίχως αναστολές
ή καταπιεστικούς συμβιβασμούς.