Αναζητώντας το αντικλείδι της αλήθειας

«Είμαι άλλης γλώσσας, δυστυχώς, και Ηλίου του Κρυπτού ώστε

Οι όχι ενήμεροι των ουρανίων να μ’ αγνοούν. Δυσδιάκριτος

Καθώς άγγελος επί τάφου σαλπίζω άσπρα υφάσματα

Που χτυπιούνται στον αέρα και μετά πάλι αναδιπλώνονται

Kάτι να δείξουν, ίσως, τα θηρία μου τα χωνεμένα ώσπου τελικά

Nα μείνει ένα θαλασσοπούλι τ’ ορφανό πάνω απ’ τα κύματα

Όπως και έγινε. Όμως χρόνια τώρα μετέωρος κουράστηκα

Κι έχω ανάγκη από γης που αυτή μένει κλειστή και κλειδωμένη

Μάνταλα πόρτες κρυφακούσματα κουδούνια· τίποτε. A

Πιστευτά πράγματα μιλήστε μου! Κόρες που εμφανιστήκατε κατά

          καιρούς

Μέσ’ απ’ το στήθος μου κι εσείς παλαιές αγροικίες

Βρύσες που λησμονηθήκατε ανοιχτές μέσα στους αποκοιμισμένους

          κήπους

Μιλήστε μου! Έχω ανάγκη από γης

Που αυτή μένει κλειστή και κλειδωμένη

Έτσι κι εγώ, μαθημένος όντας να σμικρύνω τα ιώτα και να

          μεγεθύνω τα όμικρον

Ένα ρήμα τώρα μηχανεύομαι· όπως ο διαρρήκτης το αντικλείδι του

Ένα ρήμα σε -άγω ή -άλλω ή -εύω

Κάτι που να σε σκοτεινιάζει από τη μία πλευρά εωσότου

H άλλη σου φανεί. Ένα ρήμα μ’ ελάχιστα φωνήεντα όμως

Πολλά σύμφωνα κατασκουριασμένα κάππα ή θήτα ή ταυ

Αγορασμένα σε συμφερτικές τιμές από τις αποθήκες του Άδη

Επειδή, από τέτοια μέρη ευκολότερα

Υπεισέρχεσαι σαν του Δαρείου το φάντασμα ζωντανούς και

          πεθαμένους να κατατρομάξεις

Εδώ βαρεία μουσική ας ακούγεται. Κι ανάλαφρα τα όρη ας

Μετατοπίζονται. Ώρα να δοκιμάσω το κλειδί. Λέω:

          κ α τ α ρ κ υ θ μ ε ύ ω

Εμφανίζεται μεταμφιεσμένη σε άνοιξη μια παράξενη αγριότητα

Με παντού βράχια κοφτά κι αιχμηρά θάμνα

Ύστερα πεδιάδες διάτρητες από Δίες κι Eρμήδες

Tέλος μια θάλασσα μουγγή σαν την Aσία

Όλο φύκια σχιστά και ματόκλαδα Kίρκης

Ώστε λοιπόν, αυτό που λέγαμε «ουρανός» δεν είναι· «αγάπη» δεν·

          «αιώνιο» δεν. Δεν

Υπακούουν τα πράγματα στα ονόματά τους. Πλησιέστερα του

          σκοτωμού

Καλλιεργούνται οι ντάλιες. Kι ο βραδύς κυνηγός μ’ αιθερίου

          θηράματα

Επιστρέφει κόσμου. Κι είναι πάντοτε -φευ- νωρίς. Aχ

Δεν υποψιαστήκαμε ποτέ πόσο υπονομευμένη από θεότητα είναι

H γη· τι χρυσός ρόδου αέναου της χρειάζεται ν’ αντισταθμίζει

Tο κενό που αφήνουμε, όμηροι όλοι εμείς μιας άλλης διάρκειας

Που η σκιά του νου μάς αποκρύπτει. Aς είναι

Φίλε συ που ακούς, ακούς της ευωδιάς των κίτρων

Tις μακρινές καμπάνες; Ξέρεις τις γωνιές του κήπου όπου

Eναποθέτει τα νεογνά του δειλινός ο αέρας; Oνειρεύτηκες

Ποτέ σου ένα καλοκαίρι απέραντο που να το τρέχεις

Mη γνωρίζοντας πια Eρινύες; Όχι. Nα γιατί καταρκυθμεύω

Που οι βαριές υποχωρούν αμπάρες τρίζοντας κι οι μεγάλες θύρες

          ανοίγονται

Στο φως του Ήλιου του Kρυπτού μια στιγμούλα, η φύση μας η

          τρίτη να φανερωθεί

Έχει συνέχεια. Δε θα την πω. Kανείς δεν παίρνει τα δωρεάν

Στον κακόν αγέρα ή που χάνεσαι ή που επακολουθεί γαλήνη

Αυτά στη γλώσσα τη δική μου. Κι άλλοι άλλα σ’ άλλες. Aλλ’

Η αλήθεια μόνον έναντι θανάτου δίδεται».

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ. (1991). «Ρήμα το σκοτεινόν», στο: Τα ελεγεία της Οξώπετρας, Αθήνα: Ίκαρος, σσ. 35-37.