Νυμφαίες του Νείλου

Του ΒΑΣΙΛΗ ΣΤΑΥΡΑΚΕΛΛΗ

Λευκό “πασατζέρικο”

αρμενίζει ανάπλωρα

σε πορεία τραβέρσου.

Μαύρο καπνό ξερνά

 η τσιμινιέρα του.

Πορεύονταν δυτικά του Δέλτα.

Στην Αλεξάνδρεια.

Οι μπλε νυμφαίες των νερών

ξυπνούν κάθε πρωί

αντάμα με την Ηώ.

Τα βράδια κοιμούνται

στο υδάτινο γιατάκι τους

με σφαλιστά πέταλα.

Φλερτάρουν πρόσκαιρα

με το δίδυμο αδερφό του… ύπνου.

Το θάνατο!

Προσωρινά,

όσο κρατά μια νύχτα.

Η ζωή γεννιέται

με την απαρασάλευτη

βεβαιότητα του θανάτου.

Σε σαρκίο φθαρτό φιλεύονται

 οι ψυχές των θνητών.

Οι αποβάθρες της Αχερουσίας

ξαγρυπνούν ολοχρονίς.

Στερνό λιμάνι, καταληκτικό.

Τα λευκά νούφαρα

στον “ποταμό – θεό” του Ησιόδου,

κοιμούνται τη μέρα.

Ερμητικά κλειστά τα πέταλα τους.

Επιχειρούν πάντως

κι αποδράσεις ηθικής επιβίωσης.

Δεν αντέχουν τις ασχήμιες.

Τις νύχτες όμως,

πλάθουν όνειρα

στο φέγγος τ’ ουρανού.

Στο σεληνόφως.

Στο ασημόφωτο των αστεριών.

Ελπίζουν ακόμα!

Όσο η πνοή

του όποιου Δημιουργού τα συντροφεύει,

πάντα θ’ αποζητούν σε ουράνια μέθεξη

ν’ αγγίξουν την αλήθεια.

Το ανερμήνευτο της ύπαρξης

από πάντα σαγήνευε…

Δυο επιλογές προσφέρουν

οι Νυμφαίες το Νείλου.

Φως και σκοτάδι.

Δεν επιβάλλουν, προτείνουν.

Το πέρασμα όμως

στο “επέκεινα” τρομάζει.

Τι μας περιμένει μεταθανάτια;

Ηλύσια πεδία, κολαστήρια ή τίποτα;

Ανεξιχνίαστο διαχρονικά

το άγνωστο…